Εξι μήνες ζωή δίνουν στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης

Σε περιπέτειες μπαίνει η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης αφού η κομβική για τη συνέχιση της λειτουργίας της πώληση των θυγατρικών στη Σερβία οδηγήθηκε σε αδιέξοδο.

Η κωλυσιεργία της διορισμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ διοίκησης με στόχο την… εξυγίανση της ιστορικής βιομηχανίας της Βορείου Ελλάδος είχε ως αποτέλεσμα να λήξει την Παρασκευή η ισχύς της εγγυητικής επιστολής που είχε καταθέσει ο σέρβος επιχειρηματίας Μίοντραγκ Κόστιτς στο πλαίσιο του διαγωνισμού πώλησης των θυγατρικών χωρίς να επέλθει συμφωνία.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τα εκτελεστικά μέλη της διοίκησης της ΕΒΖ (ο πρόεδρος Αντώνης Χατζηδιαμαντής, ο διευθύνων σύμβουλος Μιχάλης Κεφαλόπουλος και ο αναπληρωτής CEO Αντώνης Μπούρης) έχουν υποβάλει τις παραιτήσεις τους, καθώς γνωρίζουν ότι η εταιρεία έχει ζωή για λίγους μήνες ακόμη και δεν θέλουν να βρίσκονται στο τιμόνι όταν αυτή θα «σκάσει».

Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Η Τράπεζα Πειραιώς ως βασική πιστώτρια τράπεζα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) με χορήγηση δανείων 160 εκατ. ευρώ είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την εταιρεία την πώληση των δύο θυγατρικών της ΕΒΖ στη Σερβία με ελάχιστο τίμημα 25 εκατ. ευρώ.

Το τίμημα μαζί με κάποια έσοδα από πώληση ακινήτων θα έσβηναν ισόποσα δάνεια και τα υπόλοιπα θα αποπληρώνονταν με ευνοϊκούς όρους όπως χαμηλά επιτόκια, ένα μέρος θα ήταν δάνειο balloοn κ.λπ.

Ο διαγωνισμός έγινε και πλειοδότης μετά την υποβολή βελτιωμένης προσφοράς ανεδείχθη ο κ. Κόστιτς με τίμημα 60 εκατ. ευρώ που κάλυπτε τις απαιτήσεις της τράπεζας.

Εκτοτε η διοίκηση της ΕΒΖ δεν καλεί τον πλειοδότη να υπογράψει τη σύμβαση με διάφορα προσχήματα. Η ουσία είναι ότι δεν επιθυμούν την πώληση γιατί δεν θέλουν να συνδυάσουν την κυβερνητική πολιτική με πρωτοβουλίες αποεπένδυσης ασχέτως αν αυτή η πρωτοβουλία σώσει τη μητρική στην Ελλάδα με τους εργαζομένους. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή είναι η τρίτη στη σειρά διοίκηση επί ΣΥΡΙΖΑ που έχει κληθεί να υλοποιήσει το σχέδιο εξυγίανσης της Πειραιώς αλλά καμία μέχρι σήμερα δεν το υπηρέτησε.

Η συγκεκριμένη διοίκηση ήθελε να είναι κατοχυρωμένη για να υπογράψει την πώληση και ζήτησε νέα έκθεση αποτίμησης για τις δύο θυγατρικές (στο παρελθόν είχαν γίνει ανάλογες αποτιμήσεις που δεν είχαν απόκλιση από το προσφερθέν τίμημα).

Συμφωνήθηκε να προσληφθεί πριν από έναν μήνα η Deloitte Σερβίας για να κάνει την αποτίμηση αλλά μέχρι την Παρασκευή που έληξε η εγγυητική οι ελεγκτές της Deloitte δεν είχαν κληθεί να υπογράψουν τη σύμβαση.

Η παραπάνω εξέλιξη είναι πιθανόν να εκκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για την πτώχευση της ΕΒΖ. Η Πειραιώς έχει διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται να βάλει ούτε ένα ευρώ νέα χρηματοδότηση. Οπως αναφέρουν τραπεζικά στελέχη, από την εφετινή καμπάνια θα παραχθούν περίπου 40.000 τόνοι ζάχαρης, οι πωλήσεις των οποίων θα καλύψουν τις αμοιβές των παραγωγών και τα λειτουργικά έξοδα για περίπου έξι μήνες. Από εκεί και μετά το χάος.

Οι θυγατρικές στη Σερβία εφέτος θα έχουν δύσκολη χρονιά και τα αποτελέσματα θα είναι ζημιογόνα καθώς η τιμή της ζάχαρης έχει υποχωρήσει στα 320 δολάρια ο τόνος και ο καύσωνας που χτύπησε τη Σερβία είχε αντίκτυπο στον όγκο της παραγωγής. Και κέρδη όμως να είχαν δεν μπορούν να το μοιράσουν στη μητρική στην Ελλάδα καθώς από το 2014 και μετά το όποιο μέρισμα κατευθύνεται στους λογαριασμούς της Πειραιώς.

Το σίγουρο είναι ότι οι δύο θυγατρικές μπορούν να αντέξουν (όχι για πολύ χωρίς βασικό μέτοχο) καθώς έχουν χαμηλό κόστος παραγωγής, σε αντίθεση με τη μαμά ΕΒΖ που το κόστος παραγωγής για έναν τόνο ζάχαρης ανέρχεται στα 800 δολάρια, όταν όπως προαναφέρθηκε η τιμή στην αγορά έχει κατρακυλήσει στα 320 δολάρια ο τόνος.

Στον ισολογισμό που δημοσίευσε η ΕΒΖ για τη χρήση 2015-2016 κατεγράφησαν συσσωρευμένες ζημιές 263 εκατ. ευρώ και αρνητική καθαρή θέση 92 εκατ. ευρώ. Το ενδεχόμενο ενός νέου διαγωνισμού για τις θυγατρικές φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας αφού δεν υπάρχει χρόνος αλλά κυρίως υποψήφιοι επενδυτές που θα δεχτούν να μπλέξουν πάλι σε μια ανερμάτιστη διαδικασία.

O δαιμόνιος Σέρβος Μίοντραγκ Κόστιτς

Η ειρωνεία είναι ότι η διοίκηση της ΕΒΖ με τη στάση της (…δεν υπογράφω το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κ.λπ.) άθελά της ενδεχομένως να παίζει το παιχνίδι του δαιμόνιου Μίοντραγκ Κόστιτς.

Ο Σέρβος σύμφωνα με πληροφορίες πόνταρε εκ του ασφαλούς. Προσέφερε 51 εκατ. στην αρχή και δέχτηκε αγόγγυστα να βελτιώσει την προσφορά σε 60 εκατ. ώστε να εξουδετερώσει τους άλλους ενδιαφερομένους (η δεύτερη καλύτερη προσφορά ήταν 35 εκατ. των Γάλλων της Crystal Union). Η ιστορία όμως αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα από εδώ και στο εξής.

Ο Σέρβος ήξερε ότι δεν θα χρειαστεί να δώσει ποτέ αυτά τα 60 εκατ. ευρώ.

Είτε γιατί η διοίκηση της ΕΒΖ θα σαμποτάριζε την εξαγορά – όπως και έγινε – είτε γιατί η Επιτροπή Ανταγωνισμού της Σερβίας θα έβαζε στοπ στην αγοραπωλησία. Στη Σερβία λειτουργούν πέντε ζαχαρουργεία.

Τα δύο της ΕΒΖ και τρία που ανήκουν στην εταιρεία Sunoko, θυγατρική του ΜΚ Group, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο κ. Κόστιτς. Για να μην έχει πρόβλημα με την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Σερβίας ο κ. Κόστιτς συμφώνησε να πωλήσει το 51% της Sunoko στην αυστριακή Agrana και κατέβηκε στον διαγωνισμό της ΕΒΖ ως MK Group.
To deal όμως με την Agrana έχει χαλάσει και αν ο Σέρβος αγόραζε τις δύο θυγατρικές της ΕΒΖ η σερβική Επιτροπή Ανταγωνισμού θα απαγόρευε το deal λόγω δεσπόζουσας θέσης.

Πώς όμως βγαίνει κερδισμένος ο Κόστιτς; Πρώτον, δεν χρειάζεται να εκταμιεύσει 60 εκατ. ευρώ και δεύτερον οι θυγατρικές της ΕΒΖ είναι ζήτημα να αντέξουν μεγάλο χρονικό διάστημα έχοντας ως βασικό μέτοχο μια χρεοκοπημένη μητρική και μοιραία θα απαξιωθούν αφήνοντας τη Sunoko να εκμεταλλεύεται μόνη της την παραγωγή σερβικών ζαχαρότευτλων.