Την ελληνική πρεμιέρα της κάνει το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου στο ΙΝΤΕΑΛ της Πανεπιστημίου η μικρού μήκους ταινία «8η ήπειρος» του Γιώργου Ζώη, η οποία πριν από λίγο καιρό, μέσα στον Σεπτέμβριο, παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Ανάμεσα στους θεατές που έχουν ήδη δει και αγαπήσει την «8η ήπειρο» είναι και ο συγγραφέας Δημητρης Δημητριάδης, ένας από τους μέντορες του Γ. Ζώη αλλά και θαυμαστής της δουλειάς του στην οποία θα βρούμε δύο ακόμα μικρού μήκους ταινίες («Casus belli», «Τίτλοι τέλους») και μια μεγάλου («Interruption»).

Με αφορμή την πρεμιέρα της «8ης ηπείρου» στις Νύχτες Πρεμιέρας, ο Δ. Δημητριάδης, έγραψε ένα κείμενο ειδικά για το ΒΗΜΑ το οποίο δημοσιεύουμε παρακάτω. Το Σάββατο στο ΙΝΤΕΑΛ η «8η ήπειρος» θα προβληθεί μετά την τελετή λήξης και την απονομή των βραβείων και την ταινία λήξης («Η άλλη όψη της ελπίδας» του Ακι Καουρισμάκι). Ωρα έναρξης των εκδηλώσεων: 21.00
Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε, η «8η ήπειρος» τοποθετείται στη Λέσβο. Σε μια παλιά χωματερή δυο μεγάλοι κρατήρες είναι πλυμμηρισμένοι από χιλιάδες σωσίβια που ξεχύνονται στο χώμα. Σε αυτό το απόκοσμο μέρους που μοιάζει με εξωγήινο πλανήτη, μοναδικός κάτοικος ένας εργάτης (Παύλος Ιορδανόπουλος)…
Στη Βενετία ο Γιώργος Ζώης είχε διπλή εμπειρία: συμμετείχε ως μέλος κριτικής επιτροπής παράλληλου προγράμματος («Luigi De Laurentiis» – Lion of the Future) και ήταν προσκεκλημένος στη πρεμιέρα της δικής του ταινίας · εμπειρία την οποία χαρακτηρίζει «φανταστική». Ακόμα πιο ευχάριστο δε, είναι το γεγονός ότι εκτός από το ότι η «8η ήπειρος» συζητήθηκε πολύ στη βενετία, έχει ήδη δεκάδες προσκλησεις από διάφορα φεστιβαλ ανά τον κόσμο μα και διεθνείς οργανισμούς.
Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη
«Μία νεκρολογία.

Μία κήδευση.

Η νεκροφόρα.

Τα άπνοα σώματα.

Η ταφή.

Ο ομαδικός τάφος.

Οι σωροί των σορών.

Ανάσες των νεκρών.

Κινήσεις τρεμάμενες μεταθανάτιες.

Οι ψυχές των θαμμένων.

Των άταφων.

Των σωριασμένων.

Ο άνεμος.

Το τοπίο.

Οι λόφοι.

Ο ψυχοπομπός.

Τα όρνεα.

Ο ήλιος τού θανάτου.

Ο ήλιος υπόγειο φως.

Ο ρακένδυτος άγγελος.

Το μνημείο των τάφων.

Οι πυγολαμπίδες πάνω από τούς τάφους.

Ησυχία κοιμητηρίου.

Τοπίο χωρίς άνθρωπο.

Ο βαρκάρης τού Αχέροντα.

Και το δέντρο.

Το δέντρο. Το δέντρο.

Δεξιά αριστερά ψηλά στο βάθος εκεί στον λόφο πλάι στο σπίτι μακριά υπενθύμιση ζωής επίγειας εστία και αφετηρία.

Και η θάλασσα πρόλογος γαλήνιος απέραντος αιώνιος με τον κύκλο των κυμάτων που συστρέφεται και κλείνει και σβήνει κι αφήνει την επιφάνεια τού νερού δοξαστικά ανέπαφη αθάνατη αρχική εικόνα τού Σύμπαντος.

Ο ήχος θρήνος.

Ενας λυγμός.»