Ωραίο το… ανέκδοτο με τη δίκαιη ανάπτυξη που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός στην Κρήτη προκειμένου να απαντήσει στον ανάλγητο «νεοφιλελεύθερο» Μητσοτάκη. Δεν είναι ο πρώτος φυσικά που καλλιεργεί αυτές τις ψευδαισθήσεις, αλλά είναι τουλάχιστον άκομψο στο σπίτι του κρεμασμένου να μιλάνε για σκοινί. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ο κ. Τσίπρας με την πολιτική και τις επιλογές του έχει συμβάλει τα μέγιστα στη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι έρευνες –ακόμα και τα επίσημα στατιστικά στοιχεία –δείχνουν πως η αύξηση της φτώχειας δεν περιορίζεται πια μόνο στους ανέργους αλλά έχει επεκταθεί και στην πάλαι ποτέ μεσαία τάξη που βλέπει, όταν επιβιώνει, τα εισοδήματά της να συρρικνώνονται και ό,τι απομένει να στραγγαλίζεται από την υπερφορολόγηση. Και βέβαια βρίσκεται μπροστά μας μια τεράστια αναδιανομή πλούτου σε επιχειρήσεις που επιβιώνουν οριακά ή βρίσκονται εγκλωβισμένες σε υπέρμετρο δανεισμό.
Ο νεοφιλελευθερισμός τύπου ζούγκλας που καταγγέλλει ο κ. Τσίπρας δεν αντιμετωπίζεται με κουπόνια ή με γλίσχρα επιδόματα στο πιο φτωχοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας. Η πολιτική της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν οδηγεί πουθενά και, κυρίως, δεν αποτελεί αναδιανομή, ούτε συντελεί στη δίκαιη ανάπτυξη.
Καμία κοινωνία, και ιδιαίτερα η ελληνική, ύστερα από επτά και πλέον χρόνια κρίσης δεν μπορεί να ανασυνταχθεί με πολιτικές, συμπεριφορές και ιδεοληψίες του παρελθόντος. Η ανακάλυψη της ανάπτυξης από μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει τη μεταρρυθμιστική του γύμνια, ούτε μπορεί να τον αποκόψει από τον απόλυτο αρνητισμό που διακρίνει το στελεχικό του δυναμικό, από την κορυφή ως τη βάση.
Τους ταιριάζει ίσως μια φράση του Απτον Σίνκλερ, ο οποίος αν και μυθιστοριογράφος είχε ιδιαίτερα ευαίσθητες κεραίες στα κοινωνικά θέματα: «είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να κατανοήσει κάτι όταν ο μισθός του εξαρτάται ακριβώς από τη μη κατανόησή του». Και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται περισσότερο για τις καρέκλες τους –και τον μισθό τους –παρά για τη δίκαιη ανάπτυξη που επαγγέλλεται τελευταίως ο αρχηγός τους.
Ο χώρος της Αριστεράς –και, πολύ περισσότερο, οι νεόκοποι εκφραστές του –δεν είχε ποτέ μια καθαρή αντίληψη για το τι σημαίνει οικονομία, για τη σύνδεσή της με άλλες πολιτικές και κυρίως για τη διάκρισή της από ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές. Προσπαθούσε πάντα, όπως έκανε με καταστροφικό τρόπο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσεγγίσει τον πραγματικό κόσμο, να τον φέρει στα δικά της ιδεολογικά και άλλα καλούπια.
Να τελειώνουμε λοιπόν με τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό που αποτελούσε και αποτελεί το προσφιλές ανάγνωσμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να ξέρουμε πού και πώς πάμε. Οχι με εύκολες, ανέξοδες ρητορείες και ερμαφρόδιτες πολιτικές, αλλά με συγκροτημένο σχέδιο και, κυρίως, επαφή με την πραγματικότητα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
