Εφτά χρόνια μετά επιτέλους κάτι κινείται

Όταν ξέσπασε το 2008 οι περισσότεροι δεν ήταν σε θέση να αξιολογήσουν το βάρος και το βάθος της.

Ψέλλισαν στην αρχή κάποιες αστείες δικαιολογίες και έπειτα άρχισαν τα ευχέλαια και τις προγνώσεις για κρίση μικρής διάρκειας.

Και όταν διαψεύστηκαν σήκωσαν κάθε λογής λάβαρα αντίστασης,τα οποία δεν άντεξαν στον χρόνο, κουρελιάστηκαν γιατί απλούστατα στερούνταν πραγματικής βάσεως στον παρόντα αλληλοεξαρτώμενο και διασυνδεδεμένο κόσμο.

Μέχρι να γίνει αντιληπτό από τις εκάστοτε ηγεσίες ότι χωρίς ανάληψη της απόλυτης ευθύνης δεν υπάρχει λύση στο ελληνικό πρόβλημα πέρασε πολύ καιρός και η κρίση μακροημέρευσε και βάθυνε.

Ωστόσο,έπειτα από εφτά χρόνια νοιώθει ο καθείς ότι όλοι πλέον, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι,συζητούν υποτυπωδώς διαφορετικά.

Έχουν αποδεχθεί το βάρος της κρίσης και της ευθύνης. Δηλώνουν επίσης δια των λόγων και κυρίως μέσω ορισμένων βασικών επιλογών τους ότι το πρόβλημα είναι κυρίως εντός και δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί πρώτα από εμάς τους ίδιους.

Όσοι παρακολουθούν συστηματικά τη δημόσια συζήτηση αντιλαμβάνονται τη διαφορά.

Η κυβέρνηση έπειτα από πολλές παλινωδίες είναι αλήθεια πως ανέλαβε πολιτικό κόστος και έλαβε αποφάσεις αντιδημοφιλείς, κόντρα στις μέχρι πρότινος αντιλήψεις και πεποιθήσεις της ηγεσίας της.

Και η Αξιωματική Αντιπολίτευση επίσης δεν κρύβεται, δεσμεύεται και εκτίθεται, προπαγανδίζοντας ευθέως, χωρίς φόβο, τις επιλογές της.

Μπορεί κατά καιρούς να υψώνονται κουρελιασμένα λάβαρα αλλά η δημόσια συζήτηση αφορά πλέον την παραγωγή, τις επιχειρήσεις, τις δουλειές, τις σπουδές, τους νέους,το μέλλον επιτέλους.

Αρχίζει με άλλα λόγια η αντιπαράθεση και παίρνει μορφή πραγματική, δεν χάνεται δώθε – εκείθε, δείχνει να ελευθερώνεται κάποιες στιγμές ακόμη και από της επικοινωνίας τα ανούσια δεσμά.

Είναι αυτό κάποιο κέρδος, μια κάποια, έστω μικρή, πρόοδος.

Αρκεί βεβαίως να επιμείνουν άπαντες σε μια πραγματική αναζήτηση για το μέλλον του τόπου και να μην επικρατήσουν ξανά οι άγονες συγκρούσεις.