Δεν υπάρχει πια ούτε ένα δελτίο ειδήσεων στην ελεύθερη (εκτός ΕΡΤ) ραδιοτηλεόραση, που να μη μεταδίδει επί 24ώρου βάσεως την καλπάζουσα διάλυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικής και εργατοτεχνικής ή επιστημονικής τάξης, που είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος του τρόπου ζωής, στις ελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες, τόσο της ΕΕ, όσο και του Νέου Κόσμου (Καναδάς-ΗΠΑ-Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία κλπ).
Εδώ, στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σταδιακά καθεστωτικοποιείται ένας κρατισμός που μας παραπέμπει, με τις μεραρχίες των αργόμισθων κομματόσκυλων της ψευδο-αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησής μας, στο αυταρχικό τραμπουκικό καθεστώς ενός Νίκολας Μαδούρο. Αυτό ακριβώς το καθεστώς, που μετέτρεψε με τον αυταρχισμό του μια αλλοτινή χώρα με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα σε ακροδεξιά χούντα με αριστεροφανές περιτύλιγμα. Και έχει φτωχοποιήσει τους μικρομεσαίους, δηλαδή τον κεντρικό ιστό, τη σπονδυλική στήλη κάθε δημοκρατικής κοινωνίας. Και έτσι ακριβώς επιβεβαιώνεται η εκλεκτική συγγένεια των δύο αντιδημοκρατικών άκρων!
Η διπλή εκδορά των μικρομεσαίων και των συνταξιούχων με τις τρέχουσες δόσεις, του φόρου εισοδήματος και του ΕΝΦΙΑ (που τον απεκήρυξε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας), όλο αυτό το ρεζιλίκι των κατά συρροήν ψευδών μαρτυρεί ένα και μόνον:
Ότι η υπερφορολόγηση, (που οδηγεί μοιραία στη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή), αποσκοπεί όχι στην εξόφληση του δανείου, που μεγεθύνθηκε, με την αφερεγγυότητα των κυβερνώντων κατά 100 δις Ευρώ, αλλά καταβάλλεται, για τη «μισθοδοσία» κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ανεπρόκοπων, αργόμισθων και με μηδαμινά επαγγελματικά ή επιστημονικά προσόντα πραιτωριανών του κυβερνώντος ανεκδιήγητου μορφώματος.
Εξέχουσα θέση στην τάξη αυτών των παρασίτων κατέχουν οι Συριζοτρολ, που κυριολεκτικά μαγαρίζουν το ελληνικό διαδίκτυο. Και από την άποψη αυτή, δικαιώνεται απολύτως ο Μίκης Θεοδωράκης όταν παραλληλίζει τον Αλ. Τσίπρα με τον Τσαουσέσκου (εμείς θα προσθέταμε και με τον Χόνεκερ, τον Γιαρουζέλσκι, γιατί όχι και με κάποιες αφρικανικές «λαϊκές δημοκρατίες», όπως π.χ. Κονγκό Κινσάσα).
Γνωρίζει άραγε ο πολύς Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ τους παραλλήλους βίους του Τσιπρανελικού Ελλαδιστάν με αυτά τα καθεστώτα, ή παρά τα οποιαδήποτε οράματά του, για μια Νέα Ευρώπη θα συνεχίσει να θωπεύει ανατρεπτικούς ταραξίες του τύπου Αλ. Τσίπρας; (Για τους Podemos δεν έχουμε ακόμη κρούσματα τέτοιων φλερτ).
Προκύπτει επομένως και αβιάστως το ερώτημα: Μήπως οι Βρυξέλλες θα έπρεπε να εγκύψουν και στο πρόβλημα «η πολιτειακή εκτροπή στην Ελλάδα»;
