Με την κοινωνία ή τους μηχανισμούς;

Μπορεί κανείς να κατανοήσει, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, ότι δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν μέσα σε λίγες βδομάδες τα τραύματα, οι παθογένειες, οι προσωπικοί εγωισμοί και σχεδιασμοί που ενδημούν στον χώρο της πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσας δημοκρατικής παράταξης. Θα περίμενε όμως ότι όσοι αποφάσισαν, έστω με καταναγκασμούς, με πιέσεις να μπουν στο παιχνίδι της ανασύνταξής της, θα άφηναν στην άκρη τις σκιαμαχίες με το παρελθόν, τις άγονες και κυρίως αναποτελεσματικές διαδικαστικές μάχες και θα υπηρετούσαν με συνέπεια αυτό το σχέδιο, αυτή την απόφαση.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι για μια ακόμα φορά ορισμένοι τουλάχιστον βρίσκονται πολύ πιο πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών αλλά κυρίως από τις αγωνίες και προσδοκίες των πολιτών που επιμένουν να μην ιδιωτεύουν ή να μην υποτάσσονται σε περιφερόμενους δημαγωγούς. Μπορεί κάποιοι στο ΠαΣοΚ να ονειρεύονται ότι έχει έρθει η ώρα να διεκδικήσουν τα χαμένα μεγαλεία τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία τούς έχει ήδη προσπεράσει. Μπορεί επίσης κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι έχει έρθει η ώρα να τους δικαιώσει η Ιστορία.

Θεμιτές οι φιλοδοξίες, αλλά πριν από αυτές όλοι όσοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ηγεσία έχουν υποχρέωση να αφουγκραστούν την υπόκωφη βοή της τραυματισμένης αλλά υπαρκτής, μέσα στον κυκεώνα των τελευταίων χρόνων, κοινωνικής βάσης της παράταξης. Που έχει κουραστεί από ανούσιους ανταγωνισμούς, από υπέρμετρες φιλοδοξίες και από διαρκείς πολιτικές ταλαντεύσεις.

Αυτοί οι πολίτες, που αποτελούν ίσως το πιο δυναμικό, πιο μεταρρυθμιστικό, πιο ανήσυχο κομμάτι μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, έχουν υποστεί πολλαπλές διαψεύσεις και δεν αρκούνται πλέον σε ευχολόγια και διαμάχες παρασκηνίου για ένα πουκάμισο αδειανό… Απαιτούν την υπέρβαση των διχασμών του παρελθόντος και κυρίως καθαρές θέσεις και ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την Ελλάδα του αύριο. Εχουν συνείδηση της ιστορικής παρακαταθήκης της παράταξης, της θετικής αλλά και της αρνητικής συνεισφοράς της, αλλά δεν τους ενδιαφέρει μια αντιπαράθεση με τους όρους της δεκαετίας του ’80 ή και του ’90.

Οι διαδικαστικές συγκρούσεις δεν αφορούν κανέναν, με εξαίρεση τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους και όσους φοβούνται ή δεν τολμούν να αναμετρηθούν ανοικτά με τα προβλήματα που μας ταλανίζουν και επιδιώκουν τη θαλπωρή των μηχανισμών, μέσα στους οποίους έχουν αναδειχθεί. Οσοι φιλοδοξούν λοιπόν να ηγηθούν μιας ανανεωμένης δημοκρατικής παράταξης πρέπει να αποφασίσουν τώρα αν θα σέρνονται πίσω από την κοινωνία ή θα τη βοηθήσουν να πάει ένα βήμα μπροστά.