Δικαιοσύνη προπηλακιζομένη

Ι. Ασφαλώς υπάρχουν άξιοι δικαστές. Δικαστές με συνείδηση αποστολής, που αναλίσκονται στην επιτέλεση του καθήκοντος. Ζήτημα είναι ότι ο κύκλος των λειτουργών αυτών φαίνεται πως στενεύει.

Ο αρεοπαγίτης Δημ. Αθ. Μαργέλλος υπήρξε εκ των διωχθέντων υπό το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. Μεταπολιτευτικά (1981) αποθησαύρισε τις εμπειρίες του στο έργο «Η Ελληνική Δικαιοσύνη». Εκεί, σελ. 25 επ., επισημαίνει: «…το δικαστικόν επάγγελμα δεν φαίνεται να είναι ισχυρός πόλος έλξεως των προσωπικοτήτων…». Ούτως ή άλλως, δεν ήταν πάντα έτσι. Ο εκ μάμμης προπάππος μου, K. Κ. Μητσοτάκης, υπήρξε προσωπικότης.

Διαβουλεύθηκε τη «Χάρτα της Χαλέπας». Δηλαδή το πρώτο κείμενο καταστατικών δικαιωμάτων των Κρητών έναντι της Πύλης. Ιδρυσε, εν συνεχεία, τον Δικηγορικό Σύλλογο Χανίων. Αναδείχθηκε πρόεδρός του. Επειτα εγκατέλειψε δικηγορία και δημόσιο βίο, ώστε να ασκήσει καθήκοντα εφέτου. A fortiori: Κορυφαίος του Νεότερου Ελληνισμού είναι ο Ελ. Βενιζέλος. Κατέστησε την Ελλάδα βιώσιμη. Διά της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (Ιούλιος 1913) η χώρα απέκτησε την αναγκαία εδαφική και πληθυσμιακή μάζα. Εκτοτε η Ελλάς αντιμετώπιζε το μέλλον με αυτοπεποίθηση. Επιχείρησε (και) εκείνος να αναδειχθεί εφέτης. Απέτυχε δις. Το 1887 και το 1888 (!!!). Ισχυρή, άρα, ήταν τότε η έλξη του δικαστικού λειτουργήματος.

ΙΙ. Βαρύτατες μομφές κατά της Δικαιοσύνης απευθύνονται διαρκώς συχνότερα. Προέρχονται (και) από κορυφαίους λειτουργούς της (!).

Ο Ευστ. Κ. Μπλέτσας, Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου, εξέδωσε το 1978 έργο, ομοίως, υπό τον τίτλο «Η Ελληνική Δικαιοσύνη». Στη σελ. 13 εκθέτει: «…Εις το (-) δικαστικόν Σώμα υπηρετούν πολλά εκλεκτά στοιχεία αλλά και αρκετοί αποτυχημένοι…». Την άποψη δεν ανασκευάζει στο επόμενο έργο του. Ο τίτλος είναι δυσοίωνος: «Δικαιοσύνη Ωρα Μηδέν». Κυκλοφόρησε το 1988. Η καταφορά για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης συνεχίζεται.

Ο κ. Β. Νικόπουλος, αναλαμβάνων καθήκοντα Προέδρου του ΑΠ, διακήρυξε ό,τι έπρεπε έκτοτε να προκαλέσει συναγερμό.

Είναι καταχωρημένο στο «Βήμα» και στην «Καθημερινή» της 13.7.2007. Οτι δηλαδή «…Δεν έχουν θέση ανάμεσα στους δικαστές υπηρεσιακώς και ηθικώς ανεπαρκείς…».

Προσφάτως (2017) άλλος Πρόεδρος, ο κ. Ρωμ. Φαιδ. Κεδίκογλου, έλαβε θέση. Εξέδωσε «Απομνημονεύματα». Στη σελ. 19 υπογραμμίζει με έμφαση: «…ορισμένες αποφάσεις του Αρείου Πάγου (-) είναι εντελώς εσφαλμένες…». Επονται χειρότερα, από τον ίδιο Πρόεδρο, στην αυτή σελίδα: «…δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις τόσο παράξενες και τις «contra legem» αποφάσεις του Αρείου Πάγου…».

Οι δικαστικές αποφάσεις όμως οφείλουν να είναι –εξ ορισμού –διαυγείς. Αν είναι παράξενες, ενισχύουν τις θέσεις Μπλέτσα και Νικόπουλου (!). Ετσι έχει το ζήτημα.

–Η ηθική κάμψη εξηγεί και κριτική απαξιωτική: Ο καθηγητής Μπέης (Δ. 37/1182) θεωρεί πως το εκεί επισημαινόμενο συνιστά «…γνωστικό λάθος που δεν έπρεπε να εμφιλοχωρεί σε απόφαση του Αρείου Πάγου…». Και επ’ αυτής αντίδραση: μηδέν (!).

ΙΙΙ. Η κατάσταση έγινε αφόρητη. Είναι αδύνατον οι άνω άλλοτε κορυφαίοι να έχουν –όλοι –αβασίμως στραφεί, δυναμιτιστικά, κατά του θεσμού που τους καταξίωσε.

–Οι καταγγελίες ουδέποτε είχαν συνέχεια. Ουδείς ποτέ ανακοίνωσε ό,τι το αυτονόητο για κράτος κάπως σοβαρό. Οτι, δηλαδή, διεξήχθη έλεγχος. Και –κυρίως –τι υπήρξε το πόρισμά του.

Οπου συναθροίζονται καλοί και κακοί, όλοι –μεσοσταθμικά –γίνονται λιγότερο καλοί (!!!). Οι δικαστές, επιτέλους, πάντες αποτελούν Σώμα ενιαίο. Αυτό παρακολουθεί η κοινή γνώμη. Η όποια δυσλειτουργία αφορά όλους. Αφορά τον θεσμό (!!!). Και η επιβίωσή του επιβάλλει την κάθαρση.

Αλλως οι ανεπαρκείς θα συνεχίσουν να ακτινοβολούν τις συνέπειες της μετριότητάς τους. Οι ανήθικοι θα συνεχίσουν να εμπορεύονται τη θεσμική εμπιστοσύνη του κράτους προς αυτούς. Η Δικαιοσύνη θα καταρρεύσει εντελώς.

Περιθώρια καθυστέρησης δεν υπάρχουν. Ο έλεγχος έχει καταστεί επιτακτικός.