Ο πρίγκιπας ψηφοφόρος συνεχίζει να κατασκηνώνει στη ΔΕΘ. Το πνεύμα του όμως διαπερνά όλη τη χώρα. Από τον Βορρά μέχρι τον Νότο.
Τις τελευταίες ημέρες η επικαιρότητα έρχεται να συμπυκνώσει παρατήρηση και αναλύσεις. Πάντα το μικρό θα μιλάει για το μεγάλο.
Μέλη της φοιτητικής παράταξης ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο Πατρών, υπερασπιζόμενοι συναδέλφους τους φοιτητές που παρέδωσαν εργασίες-αντίγραφα, διεκδικούν ατιμωρησία. Μπερδεύουν τα δικαιώματα οι «φιλελεύθεροι» αυτοί νεογέροντες και διεκδικούν το δικαίωμα στην αυθαιρεσία. Στον νου τους η άκοπη επιβράβευση είναι όριο και κανόνας.
Το πνεύμα του πρίγκιπα ψηφοφόρου δεν διαπερνά μόνο τη χώρα. Ως πνεύμα τη διαπερνά και τη διαπνέει. Βορειότερα της Πάτρας, σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, διδάσκοντες, αποφασίζουν –διαβάζουμε –να εξασφαλίσουν προτεραιότητες και προνόμια στα τέκνα τους. Εγγραφή χωρίς εξετάσεις και δωρεάν φοίτηση σε μεταπτυχιακά. Θα πάρουν τελικά πίσω αυτήν την απόφαση.
Πρόκειται για την ίδια στάση. Οι κανόνες μοιάζουν με χλιαρή ζελατίνα. Η ισχύς επιβάλλει τη βούλησή της. Η αυθαιρεσία θα βρίσκει πάντα περιθώρια ακόμη και ιδεολογικού καθαγιασμού. Ηθη δούλων.
Εδώ φοιτητές και καθηγητές εναγκαλίζονται σε μια συνάντηση αποκαλυπτική. Το παρελθόν σκιρτά μεταμφιεσμένο σε νεανικό πρόσωπο.
Είναι οι γνωστοί νεογέροντες. Που καταργούν χρόνο και ηλικίες. Που μέσα από εκρηκτικές διακηρύξεις και εφηβικές εξάρσεις υπηρετούν στην πράξη με συνέπεια πειθαρχημένου στρατιώτη τις σταθερές της συντήρησης και ποτίζουν με τη στάση τους τις ρίζες και το πνεύμα των σχέσεων εξουσίας ενός ήδη παλαιού κόσμου.
Πρόκειται για τα χειροπιαστά κατάλοιπα μιας αντίληψης που ήθελε κάποτε τη νεολαία στην πρώτη γραμμή της επανάστασης. Να διαδέχεται μάλιστα το προλεταριάτο, που είχε πια χάσει την ακτινοβολία του ως επαναστατικό υποκείμενο.
Στη δεκαετία του ’60 και μετά, καθώς η εργατική τάξη δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του επαναστατικού υποκειμένου, οι θεωρητικοί της επανάστασης, απογοητευμένοι από τη διάψευση που τους επιφύλασσε, επινόησαν νέο επαναστατικό υποκείμενο. Ηταν η νεολαία. Οι νέοι ως αυτόνομη, κοινωνική, εκρηκτική δύναμη. Αυτή θα έσπαζε τις αλυσίδες. Και να θεωρίες. Και να αναλύσεις.
Ο Μάης του ’68 τροφοδότησε άπλετα αυτήν την πολιτικοκοινωνική μυθοπλασία. Ο χρόνος τη διέψευσε. Δεν ήταν παρά άρνηση εφηβικού τύπου.
Στην Ελλάδα, η ηρωική στιγμή του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την άσβεστη φλόγα τροφοδοσίας αυτού του μύθου. Η ελληνική νεολαία θα άλλαζε τη χώρα. Με την εμπειρία των αγώνων και την ορμή των νέων ιδεών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπλεκε επιμελώς το εγκώμιο αυτού του «επαναστατικού υποκειμένου».
Ετσι κύλησαν τα χρόνια. Το δουλοκτητικό ελληνικό κράτος, ως εμπόδιο και ως απαγόρευση, αλλά και ως καταφύγιο και ως προστασία, αφομοίωσε φοιτητές και καθηγητές.
Η νεογεροντική φιλοσοφία του διαρκούς συμβιβασμού, της χρησιμοθηρίας και της εκμετάλλευσης του άλλου, έγινε σημαία σχεδόν τροπαιοφόρα. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Οι νεογέροντες έχουν κερδίσει σε πολλά μέτωπα έως τώρα. Το επικύρωσε ραδιοφωνικά και η κυρία Κεραμέως.
Οι πολιτικοί σχηματισμοί άλλοτε συμβαδίζουν, άλλοτε διστάζουν ή άλλοτε ανέχονται.
Οι νεογέροντες όπου αναπτύσσουν δράση είναι αμετάκλητα συντελεστές της φθοράς.
