Χρήστος Φερεντίνος: «Δεν είναι πάντα καλό να είσαι ο εαυτός σου»

Συναντηθήκαμε σε μια καφετέρια. Κάναμε τη συνέντευξή μας και όταν επιχειρήσαμε να πληρώσουμε μάθαμε πως «οι καφέδες σας είναι κερασμένοι από τον κύριο που καθόταν δίπλα σας». Επειδή γνώριζε τον Χρήστο Φερεντίνο.

Γνωστός του βρέθηκε να είναι και ο κύριος που έφτιαξε τους καφέδες μας. Αλλά και εκείνοι που δεν τον γνώριζαν προσωπικά, οι κοπέλες που σερβίριζαν και άλλοι θαμώνες, θα πρέπει να νιώθουν πλέον οικεία απέναντι στον παρουσιαστή χάρη στην αμεσότητα με την οποία τούς προσέγγισε. Σαν φίλος!

«Η αλήθεια είναι πως έχω οικειότητα με τον κόσμο. Μου βγαίνει φυσικά. Εξάλλου, όταν νιώθουν πως μπορούν να σου μιλάνε κανονικά και να τους μιλάς κανονικά, αυτό διευκολύνει την κατάσταση».

«Παλιά ήμουν εξωστρεφής στις παρέες, εσωστρεφής στη δουλειά μου. Εβαζα φρένο γιατί φοβόμουν. Θεωρώ επιτυχία μου που κατάφερα να αποκτήσω άνεση στην επικοινωνία με ανθρώπους που δεν είναι φίλοι μου. Παρατηρώ σήμερα κάτι νέα παιδιά που έχουν μεγάλη άνεση. Βγαίνουν στο γυαλί και είναι αυτό που λένε… ο εαυτός τους. Ε λοιπόν, δεν είναι πάντα καλό να είσαι ο εαυτός σου».

«Δηλαδή στη δουλειά δεν θέλουμε να είσαι ο εαυτός σου, αγαπητέ μου, θέλουμε να είσαι ο καλός εαυτός σου! Τον άλλο τον εαυτό σου κράτα τον για τους φίλους σου. Προτιμώ από εκείνους που σταδιοδρομούν ως οι εαυτοί τους τους άλλους που δουλεύουν τα κομμάτια της προσωπικότητάς τους που μας δείχνουν».

«Οι εκπομπές δρόμου είναι ό,τι μου ταιριάζει περισσότερο, με το «Ακου να δεις» να παραμένει η αγαπημένη μου δουλειά. Με αυτό έδωσα το στίγμα μου».

«Τι να σας πω… Τα χρόνια που ξεκίνησα δεν βάζαμε μεγαλεπήβολους στόχους, δεν είχαμε plan B. Δεν υπήρχε ούτε αυτή η αριθμολαγνεία με τις μετρήσεις, που αν πέσεις λίγο έξω βρίσκεσαι εκτός. Ο ανταγωνισμός εκδηλωνόταν αλλιώς, σου δίνονταν αρκετές ευκαιρίες, υπήρχε γόνιμο έδαφος. Ετυχε να μου προτείνουν δουλειές που μου άρεσαν. Είχα τη δυνατότητα επιλογών, πράγμα σπάνιο σήμερα. Σήμερα τι να διαλέξεις; Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν μια δουλειά για να επιβιώσουν και ό,τι να ‘ναι. Μπήκα χθες σε «ταρίφα» με τρία διδακτορικά. Με σπουδές, με ξένες γλώσσες… Του έλεγα «πάμε δεξιά, τώρα πάμε αριστερά», και ντρεπόμουν!».

«Ο τρόπος που κάνω τη δουλειά μου είναι πάντα ο ίδιος. Η προσέγγιση, το πείραγμα, ο σεβασμός, η πληροφορία που πρέπει να κατέχω, η προσπάθεια να μην ευτελίσω αυτό που κάνω… Ολα αυτά ακούγονται κλισέ, είναι όμως τα όπλα του καλού επαγγελματία. Ενας τρόπος να εκφραστείς. Πάντως οι εκπομπές δρόμου είναι άλλο πράγμα! Γιατί ο δρόμος είναι πολύ ωραίο σκηνικό, σου προσφέρει αλήθεια. Σε ένα πλατό όλοι προσποιούνται, μιμούνται συμπεριφορές, θέλουν να γίνουν κάτι άλλο που έχουν δει. Το να είναι αυθόρμητοι είναι σχεδόν αδύνατον».

«Ισως στην αρχή αυτό να γίνεται μόνο του. Συνήλθα όμως γρήγορα».

«Δεν με κυνηγάνε, καμιά φορά με περιμένουν στη γωνία. (γελάει) Ομως εγώ είμαι διακριτικός. Προσέχω να μην προκαλώ, να μη βγαίνω μπροστά, να ζω σε ένα, ας πούμε, κέλυφος και να κινούμαι σαν νορμάλ άνθρωπος. Αυτόν τον ρόλο έχω υιοθετήσει: του νορμάλ ανθρώπου».

«Ελπίζω πως όχι… Τι λέω τώρα; Σίγουρα έχει συμβεί, και αυτό είναι το χειρότερό μου. Μου μίλαγε τις προάλλες μια κυρία, αφηρημένος δεν την άκουγα, και άρχισε να μου τα χώνει: «Κι εγώ που νόμιζα πως είστε προσγειωμένος άνθρωπος…». Είμαι!».

«Πρέπει πρώτα πρώτα να είσαι συντονισμένος με τους γύρω σου. Πρέπει ακόμα να έχεις ρυθμό και μέτρο. Αλλιώς αυτό που καλείσαι να κάνεις, το να μεταπηδάς από χαρά σε λύπη, από ενθουσιασμό σε απογοήτευση, μπορεί να γίνει από πολύ γραφικό ως εντελώς ψεύτικο. Και ναι, δεν συμπαθώ όλους τους παίκτες το ίδιο, αλλά κάνω ό,τι μπορώ ώστε να μη φαίνομαι αγενής. Οταν δεν συμπαθείς κάποιον, ακόμα και το να είσαι αδιάφορος μπορεί να φανεί αγένεια. Πρέπει να είσαι ευγενής και την ίδια στιγμή να παίζεις και στο δεύτερο επίπεδο, π.χ. να συνωμοτήσεις με τον θεατή, χωρίς να προσβάλεις τον παίκτη. Είναι ωραίο να περνάς μια κριτική ματιά πάνω σε μιαν αντίληψη, πάνω σε μια νοοτροπία…».

«Ακολουθώ έναν δρόμο ψυχαγωγίας που έχει τη ζωή μέσα του, δεν είναι μόνο γέλια. Εχει και συγκίνηση και μελαγχολικές στιγμές, αυτό από την αρχή με συνάρπαζε, όπως με συναρπάζει και στις ταινίες και στις ξένες σειρές που βλέπω με μανία. Εκεί συνυπάρχουν όλα τα συναισθήματα, βρίσκονται συχνά δίπλα δίπλα το χαρούμενο και το θλιμμένο, αυτό προσπαθώ να φέρω και στη δική μου δουλειά και στο «Deal», που είναι ένα αγαπημένο μου παιχνίδι».

«Κάνω όνειρα αλλά περιμένω την πρόταση. Δεν είμαι άτολμος, με προλαβαίνουν οι καταστάσεις με έναν τρόπο».

«Οταν σπούδαζα στη Νομική (να μια δουλειά που δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω: δικηγόρος), είχα δουλέψει σε βιβλιοπωλεία (αυτό μού άρεσε πολύ!), πέρασα ακόμα και από τον Ιππόδρομο, ως ταμίας. Ανά τέσσερις μήνες άλλαζα δουλειά, μέχρι που ήρθε το ραδιόφωνο και ακολούθως η τηλεόραση. Πάντως δεν έχω θέμα, νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω και άλλα πράγματα».

«Δεν μπορείς να πεις τίποτα με σιγουριά, συχνά δεν μπορείς να καταλάβεις τι παιχνίδια παίζονται. Παρακολουθώ, π.χ., τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε η κυβέρνηση το θέμα με τις Σκουριές και τρελαίνομαι. Ο ένας να λέει «στα τσακίδια», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να ερωτάται επί του θέματος και να απαντάει άλλα… Ολα αυτά είναι κάπως. Και αν πάρεις θέση που δεν συμφωνεί με τη δική τους, αμέσως σε χαρακτηρίζουν «φιλελέ». Δεν δικαιούσαι να διαφωνείς, μόνο να συμφωνείς. Αυτό βεβαίως τους βοηθάει να σε κατατάσσουν, γιατί δημιουργούν στρατόπεδα αυτή τη στιγμή, έχουμε μπει σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων».

«Είμαι αμήχανος με όλα αυτά που γίνονται, αλλά ναι, είμαι και αισιόδοξος. Πιστεύω στο «πάμε από την αρχή». Δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος. Πέρασα κι εγώ το σοκ μου αλλά προσαρμόστηκα γρήγορα. Μπήκα σε άλλη διαδικασία. Αισθάνομαι σαν να ξαναγεννηθήκαμε σε μια μεταπυρηνική εποχή. Αυτό έχουμε, έτσι θα ζήσουμε. Δεν αντέχω την γκρίνια!».

* Ο Χρήστος Φερεντίνος θα παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά το «Deal», στον Alpha, από τις 18 Σεπτεμβρίου, καθημερινά από Δευτέρα ως Παρασκευή, στις 18.00

Στο ραδιόφωνο θα τον ακούτε κάθε Σάββατο και Κυριακή, 19.00 με 21.00, από τη συχνότητα των Παραπολιτικών, μαζί με την Αθηναΐδα Νέγκα.