Η άκρως επιπόλαιη και παρακινδυνευμένη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, να εξελιχθεί σε αρθρογράφο φιλοσυριζαϊκής κυριακάτικης εφημερίδας και μάλιστα με άρθρο, όπου ο Αλέξης προαλείφεται ως διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου (!), όλη λοιπόν αυτή η πορεία του κυβερνήτη του πειρατικού Συριζανελικού σκάφους, μια πορεία χωρίς αστρολάβους και εξάντες, δεν μαρτυρά άλλο τι, εκτός από ένα ακατανίκητο πρωθυπουργικό πανικό.
Στον πανικό αυτό έχει προφανώς παρασυρθεί και το σύνολο του δυναμικού, που αυτοαποκαλείται, με την ίδια επιπολαιότητα «πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς». Άνθρωποι πάσης ηλικίας, από καθηγητές πανεπιστημίων, μέχρι και αστέρες του νυχτερινού στερεώματος (πες με Καρανίκα), εγκαλούν με ευγένεια, διακριτικότητα και ενδιαφέρον «πατρικό», τον ατίθασο Αλέξη, στην κόσμια πολιτική τάξη.
Πρώτη και καλύτερη, σ’ αυτή τη … σωφρονιστική παρέμβαση, η πλειάς των 53, που μοστράρει ως η «εσωκομματική αντιπολίτευση» της ψευδοριζοσπαστικής κατ’ ευφημισμόν Αριστεράς. Το περίεργο είναι, ότι από τους κατέχοντες αιρετά βουλευτικά οφίκια, τόσο στο εθνικό, όσο και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, δεν τόλμησε ούτε ένας ν’ αποχωρήσει από την πολιτική στέγη του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, όχι βεβαίως από ευθιξία, αλλά υπό την καθοδήγηση του ενστίκτου της «επαγγελματικής» αυτοσυντήρησης, ακόμη και με υποκλίσεις προς την Κίρκη της εξουσιομανίας ή της κερδοσκοπικής υστεροβουλίας.
Αξίζει όμως μια λεπτομερέστερη αναφορά στην όψιμη ανακάλυψη του πολιτικού αναστήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και κατ’ επέκτασιν του συνόλου των σημαντικών προσωπικοτήτων του αστικοδημοκρατικού χώρου, τόσο στις προοδευτικές, όσο και στις συντηρητικότερες πολιτικές πτέρυγες. Το φαινόμενο αυτό έχει την εξήγησή του: Στα περίπου 10 χρόνια της αντιπολιτευτικής και κυβερνητικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ ή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η διαγωγή αυτού του πρωτοφανούς πολιτικού μορφώματος, προς την πολιτική παράδοση της Μεταπολίτευσης, ήταν από «επίμεμπτος» έως «χειρίστη» για να χρησιμοποιήσουμε και κάποια αξιολογικά κριτήρια της μαθητικής διαγωγής της εμφυλιοπολεμικής περιόδου.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» λοιπόν, αντί ν’ ανασκουμπωθεί στο έργο της ολοκλήρωσης του εξευρωπαϊσμού του ελληνικού πολιτικού βίου, διέπραξε ένα διπλό πολιτικό έγκλημα: Από τη μία πλευρά προσανατόλισε, (τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση) το πολιτικό της πειρατικό σκάφος προς τις γεωγραφικές συντεταγμένες της λατινικής Αμερικής. Και μάλιστα προς την επικράτεια του κοινοβουλευτικού δικτάτορα Νίκολας Μαδούρο. Από την άλλη πλευρά, «έλειχε εκεί όπου μετά μανίας έπτυε»-για να θυμηθούμε και τον Εμμανουήλ Ροϊδη-δηλαδή επιδιδόταν σε εναγκαλισμούς με τον Μοσκοβισί, τον Σουλτς, τη Μέρκελ, τον Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ και βάλε…
Στόχος αυτής της δισυπόστατης πολιτικής συμπεριφοράς: Να εξασφαλιστεί η πολιτική επίλυση της Συριζαϊκής αναξιοπιστίας ως προς το ελληνικό χρέος, βρίζοντας τους πιστωτές ευρωπαίους, ή υπερατλαντικούς πιστωτές, στο ελληνικό ακροατήριο και εκθειάζοντάς τους στα πολιτικά fora της ΕΕ και των ΗΠΑ. Κυριολεκτικά το πολιτικό-οικονομικό επιτελείο του Αλ. Τσίπρα τσάκισε τα μούτρα του με αυτή την κατ’ εξακολούθησιν θρασυδειλία του, που την πληρώνουν σήμερα με δάκρυα και με αίμα όχι μόνον κάποιες χιλιάδες κοψοχέρηδων ψηφοφόρων, αλλά και το σύνολο των Ελλήνων βιοπαλαιστών.
Το έγκλημα της κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροήν εξαπάτησης τόσο της ελληνικής όσο και της διεθνούς κοινωνίας, είχε ως αποτέλεσμα την απομόνωση των εκπροσώπων της κατ’ ευφημισμόν «αριστεράς» ολιγαρχίας, που προφανέστατα δεν βρίσκουν σήμερα καταφύγιο να κρυφτούν. Και η τελευταία απόπειρα επανασύνδεσης μ’ ένα σημαντικό πολιτικό παρελθόν, που το καθύβριζαν χυδαιότατα, τόσο αυτοί, όσο και τα αμέτρητα ανώνυμα, ψευδώνυμα, αργόμισθα, θρασύδειλα και μασκοφόρα Συριζοτρόλ, όλη λοιπόν αυτή η στροφή απελπισίας μετατράπηκε σε μπούμερανγκ. Σε αυτεπίστροφη θανάσιμη βολή.
Όσο για το φιλο-Ανδρεϊκό άρθρο του Αλ. Τσίπρα, το μόνο που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε είναι ένα: Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, που χτυπήθηκε και προπηλακίστηκε άνανδρα στην περίοδο 1988-1993, από τον ΣΥΝ που ήταν και ο γεννήτορας του ΣΥΡΙΖΑ, ξαναγύρισε το 1993 πανηγυρικά στην εξουσία και μάλιστα αμνηστεύοντας τους «κατηγόρους» του, που έμειναν τότε, με τη λαϊκή αποδοκιμασία, εκτός Κοινοβουλίου… Ο ίδιος αυτός ηγέτης τους εκδικείται σήμερα με την ανεξικακία του από τον απέριττο τάφο του Α’ νεκροταφείου Αθηνών…
