Χειμαρρώδης και ορμητικός χαρακτήρας, με παράφορο πάθος για το τραγούδι, η Νατάσσα Μποφίλιου είναι παράλληλα μια προσγειωμένη και προσεκτική επαγγελματίας με το βλέμμα προσηλωμένο στην κατεύθυνση της καλλιτεχνικής εξέλιξης. Οι συναυλίες που αποτελούν τον επίλογο επιτυχημένων καλοκαιρινών περιοδειών της διαθέτουν σχεδόν πάντα κάτι γιορτινό στην ατμόσφαιρά τους και οι δύο εμφανίσεις που θα κάνει αύριο και μεθαύριο στην Τεχνόπολη θα αποτελέσουν μια καλή αφορμή για να αφήσει τον εκρηκτικό της εαυτό να πάρει τα ηνία. Την άλλη πλευρά της την εντοπίζει κανείς στην είδηση πως ετοιμάζεται –παρέα με τη σταθερή ομάδα συνεργατών/συνοδοιπόρων της (τους Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο) – για άλλο ένα φιλόδοξο εγχείρημα.
Τον χειμώνα θα εμφανιστούν σε γνωστή μουσική σκηνή της λεωφόρου Συγγρού, η οποία θα μετατραπεί σε μουσικό θέατρο: «Μας έγινε μια ενδιαφέρουσα πρόταση την περασμένη άνοιξη και ξεκινήσαμε να στήνουμε κάτι τελείως καινούργιο, κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει. Με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία στην επιλογή των κομματιών, με άλλη αντιμετώπιση του δικού μας ρεπερτορίου, με μεγάλη ορχήστρα. Πρόκειται για μια νέα άποψη στον τρόπο διασκέδασης, αλλά και για ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα που έχουμε βάλει ποτέ». Προς το παρόν προέχει το στοίχημα της Τεχνόπολης.
Υπάρχει κάποια πρόσφατη εμφάνιση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ; «Η συναυλία στο Θέατρο Πέτρας πέρυσι. Ηταν μια απίθανη στιγμή, η πιο καλή καλοκαιρινή συναυλία που έχουμε κάνει ποτέ, και θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα επαναληφθεί και στην Τεχνόπολη».
Εχετε άγχος για αυτές τις δύο συναυλίες; «Εχω πάρα πολύ άγχος. Πάντα μου συμβαίνει αυτό τις ημέρες που προηγούνται των μεγάλων live. Με πιάνει φοβερή αγωνία, δεν θεωρώ δεδομένη την προσέλευση και την επιτυχία, όλα αυτά που έχουμε καταφέρει κάθε φορά μέσα στο μυαλό μου τα διαπραγματεύομαι ξανά. Η αγωνία αυτή συνοδεύεται φυσικά από λαχτάρα. Είναι ένα ανάμεικτο συναίσθημα, νομίζω πως δεν θα μου φύγει ποτέ».
Ο τελευταίος σας δίσκος, η «Βαβέλ», έκανε την πορεία που φανταζόσασταν; «Θα σας έλεγα ότι έκανε πορεία καλύτερη από αυτή που φανταζόμουν. Ξέρετε, όταν φτιάχνουμε μια δουλειά κολυμπάμε μέσα σε αυτήν για την προσωπική μας απόλαυση, χωρίς να σκεφτόμαστε πώς θα φανεί στο κοινό, αν θα έχει επιτυχία. Η ανταπόκριση που είχε η «Βαβέλ» ήταν μια ωραία έκπληξη. Νομίζω πως το άλμπουμ αυτό ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, το έβαλε σπίτι του, συνδέθηκε με τα τραγούδια, όλο αυτό που συνέβη είναι υπεράνω προσδοκιών. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ότι σε αυτό το άλμπουμ όλα τα τραγούδια αγαπήθηκαν ξεχωριστά, το κάθε ένα βρήκε τους αποδέκτες του. Αυτό δεν το είχα ξαναζήσει με άλλη δουλειά μας. Οι εποχές είναι πάρα πολύ δύσκολες και κανείς μας δεν έχει πλέον τον χρόνο να απολαύσει έναν δίσκο όπως πρέπει να τον απολαμβάνει. Λόγω της ταχύτητας με την οποία ζούμε μπορεί ένας ακροατής να μην αφήσει σε ένα έργο το περιθώριο να του αποκαλύψει όλες τις πλευρές του. Το ότι έρχονταν θεατές και μας ρωτούσαν γιατί δεν είπαμε το «Hotel Vienna» που το είχαμε βγάλει από το πρόγραμμα των καλοκαιρινών εμφανίσεων επειδή το θεωρούσαμε μελαγχολικό, αποτελεί για εμάς όχι απλώς μια ανταμοιβή, αλλά κάτι το συγκλονιστικό».
Πρέπει να σας ενημερώσω ότι στις δικές μου διακοπές πέτυχα σε διάφορα μέρη να παίζεται το «Δάκρυ»… «Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό, γιατί το «Δάκρυ» είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο και θεωρώ πως έχει το απόσταγμα των τριών μας (σ.σ.: της ίδιας δηλαδή, του συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και του στιχουργού Γεράσιμου Ευαγγελάτου) σε απόλυτη αναλογία. Μέσα σε αυτό το τραγούδι βρισκόμαστε και οι τρεις πολύ προσωπικά και συγκεκριμένα».
Σκέφτεστε πλέον καθόλου πως ως δημόσιο πρόσωπο μπορεί να αποτελείτε πρότυπο για τα νεαρά αγόρια και κορίτσια που σας θαυμάζουν; Περνάτε μέσα από αυτό το κόσκινο τις κινήσεις σας; «Καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το σκέφτομαι έτσι. Προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι ειλικρινής και να κινούμαι με βάση κάποιες αξίες τις οποίες δεν παραβαίνω ποτέ. Η μητέρα μου έλεγε πάντα σε μένα και στα αδέλφια μου ότι οι αρχές θέλουν αφοσίωση, το οποίο ακούγεται πολύ βαρύ και απαιτητικό αλλά στο παιδικό μας μυαλό μάς καλλιέργησε την πεποίθηση ότι τις αξίες σου και αυτά που πιστεύεις δεν πρέπει να τα διαπραγματεύεσαι. Δεν με αγχώνει το να θεωρούμαι πρότυπο, με συγκινεί, με εντυπωσιάζει κιόλας, ειδικά αν εμπνέω τον σεβασμό προς τους άλλους, αν πυροδοτώ την επιθυμία για δημιουργία, όνειρα και εξέλιξη. Για μένα θα ήταν σημαντικό να νιώσω ότι με το παράδειγμά μας αποδείξαμε πως ακόμη και αν είσαι αουτσάιντερ σε μια δύσκολη εποχή μπορείς τελικά να τα καταφέρεις. Με χαροποιεί πολύ να σκέφτομαι πως μπορεί να είμαστε η αφορμή για κάποιο νεαρό αγόρι ή κορίτσι να επιμείνει, να το παλέψει, να κυνηγήσει τα όνειρά του. Ας μην ξεχνάμε πως όταν ξεκίνησα πολλοί έλεγαν ότι δεν πληρούσα τις προδιαγραφές που έχει θέσει η κοινωνία για την ομορφιά. Εγώ ωστόσο ένιωθα όμορφη και έκανα και τους άλλους να με βλέπουν έτσι. Αν αυτό δίνει κίνητρο σε μια κοπέλα να νιώθει καλύτερα για τον εαυτό της, χαίρομαι. Το βρίσκω συγκινητικό».
Τώρα, βέβαια, κάποιοι σας κατηγορούν ότι υποκύψατε στο πρότυπο της σοουμπίζ που θέλει τις επιτυχημένες τραγουδίστριες καλλίγραμμες και glamorous. «Εχω με τόσα σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ από τέτοιες ανόητες κατηγορίες. Περσινά ξινά σταφύλια. Αλλα μια και θίγετε το θέμα, θα σας απαντήσω ότι δεν με απασχόλησε ποτέ η σοουμπίζ και το τι πιστεύει για μένα. Οταν δεν ασχολείται με την ουσία, τη γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια! Θέλω μόνο να δουλεύω, να μπορώ να εκφράζομαι και να μοιράζομαι με όσους αγαπούν τη μουσική μας στιγμές συγκίνησης και εκτόνωσης, χωρίς να στέκεται η βιομηχανία του θεάματος εμπόδιο σε αυτό. Είμαι μια γυναίκα ελεύθερη που ένιωθε και νιώθει υγιής, δυνατή και κάνει με το σώμα της ό,τι επιθυμεί, όποτε το επιθυμεί. Κι έτσι θεωρώ πως πρέπει να νιώθουμε όλοι».
Με τον σεξισμό έχετε έρθει αντιμέτωπη; «Κρίνοντας από τη γενικότερη εμπειρία μου, αλλά και από ό,τι έχω δει στα social media, ο σεξισμός βασιλεύει στη δική μας δουλειά. Εχω δεχτεί πάρα πολύ σεξισμό. Οταν θέλει κάποιος να κάνει ένα αρνητικό σχόλιο ή να με βρίσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μη χρησιμοποιήσει την εμφάνιση ή το φύλο μου. Εχω ακούσει τα πάντα, από προτροπές του τύπου «άντε πλύνε κάνα πιάτο», μέχρι φράσεις όπως «άντε μωρή χοντρή λεσβία». Πάρα πολύς κόσμος που διαφωνεί με τις πολιτικές απόψεις μου μού χρεώνει έναν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό επειδή θεωρεί ότι αυτό θα με προσβάλει. Δεν το συζητώ ότι υπάρχει σεξισμός. Για ένα κορίτσι που διεκδικεί τον χώρο του θα υπάρχει πάντα μια διάσταση σεξιστική, έτσι είναι η κοινωνία μας. Η αδελφή μου που έχει ένα επιτυχημένο μπαρ στο κέντρο της Αθήνας και εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ μού λέει ότι καμιά φορά έρχονται και της ζητούν αυτόν που κάνει κουμάντο και όταν τους λέει ότι εκείνη είναι το αφεντικό, ξαφνιάζονται. Είναι και αυτό μια μορφή σεξισμού. Το συναντάμε παντού το φαινόμενο, και δεν το γλιτώνει καμιά μας, όσο κι αν το θεωρώ χυδαίο και άθλιο».
Τον «εμφύλιο σπαραγμό» για τη «Στάλα» της Monika, τον παρακολουθήσατε; «Υπάρχουν τόσο σημαντικά πράγματα απέναντι στα οποία καλούμαστε να πάρουμε θέση, βρισκόμαστε στον πάτο και φως δεν βλέπουμε, και καθόμαστε και ασχολούμαστε με έναν άνθρωπο που έτσι γούσταρε και έβγαλε ένα τραγούδι. Βρίσκω πολύ άσχημο το να μην επιτρέπουμε, με τις ακραίες αντιδράσεις μας, σε έναν δημιουργό να δοκιμαστεί. Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να δοκιμαζόμαστε, να αποτυγχάνουμε, να κάνουμε υπέροχα πράγματα, να αστοχούμε, να πειραματιζόμαστε. Προσωπικά, μου άρεσε η «Στάλα». Πάρα πολύ. Και θεωρώ εξαιρετικά ταλαντούχα τη Monika. Πέρα από την προσωπική μου άποψη για το τραγούδι, επιμένω ότι είναι υποχρέωσή μας να ταράζουμε τα νερά. Κι εγώ έχω πειραματιστεί με διάφορα πράγματα, από το ντύσιμό μου έως τον τρόπο της ερμηνείας μου, και έχει τύχει να δω μια φωτογραφία ή να ακούσω μια παλιά ηχογράφηση και να αναρωτηθώ τι σκεφτόμουν τότε. Μπράβο της και μαγκιά της, λοιπόν, που δεν δίνει στους ανθρώπους αυτό που περιμένουν από εκείνη αλλά κάνει αυτό που αισθάνεται».
Πόση βαρύτητα δίνετε σε αυτό όταν κάνετε την αυτοκριτική σας; Πόσο αυστηρή είστε με τον εαυτό σας; «Γνωρίζω καλά πως ο παράγοντας που μας επηρεάζει συνήθως περισσότερο είναι ο συναισθηματικός, και γνωρίζω επίσης ότι ακόμη και χαζομάρα να κάναμε θα ήμασταν 100% δοσμένοι σε αυτήν. Θυμάμαι τι αισθανόμουν τις φορές που μπορεί να τραγούδησα χάλια, αν ήμουν πολύ λυπημένη, για παράδειγμα. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου για το σήμερα και το μέλλον, στο παρελθόν δείχνω περισσότερη τρυφερότητα. Προτιμώ την αυστηρότητά μου να την εξαντλώ στο τώρα. Ούτως ή άλλως, τον εαυτό μου τον πιέζω, τον κατηγορώ και τον μαλώνω συνεχώς, δεν πειράζει να του δείξω και λίγη κατανόηση. Το πώς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας μπορεί άλλωστε να καθορίσει ό,τι κάνουμε στους άλλους. Δεν έχω βρεθεί πάντως σε θέση να πω για κάτι ότι δεν θα το ξανάκανα ποτέ, ότι κάτι που έκανα ήταν απαίσιο. Εχω υπάρξει σε όλη μου τη διαδρομή ένας τίμιος άνθρωπος και στη ζωή και στη δουλειά, και έχω πει «συγγνώμη» και «ευχαριστώ» όποτε χρειάστηκε. Σπανίζει πιστεύω αυτό το χαρακτηριστικό σήμερα, γι’ αυτό και θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερό μου ατού. Αυτά είναι τα γαλόνια μου».
Ισως είναι νωρίς να συζητάμε για τέτοια θέματα, όμως σας απασχολεί καθόλου η υστεροφημία σας; «Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να με θυμούνται οι άνθρωποι που έχω αγαπήσει πάρα πολύ, θα ήθελα να το γνωρίζουν, να το έχουν αισθανθεί και να το θυμούνται. Οσον αφορά τη μουσική, επιθυμώ να έχουμε διάρκεια, γιατί αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι κάτι που έκανες άξιζε, αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί και με κάνει να παίρνω αποφάσεις. Θα ήθελα όμως να αφήσουμε μερικά τραγούδια που να κουβαλούν μια συγκίνηση, και αυτή να μεταφέρεται και σε ανθρώπους των επόμενων γενεών. Αυτό νομίζω είναι το πιο ωραίο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν καλλιτέχνη».
Εχετε χάσει καθόλου την πίστη της στον άνθρωπο τον τελευταίο καιρό, λόγω Τραμπ, Βrexit, τρομοκρατίας και όσων συμβαίνουν καθημερινά; «Συνέχεια χάνω την πίστη μου στον άνθρωπο με όσα συμβαίνουν καθημερινά σε παγκόσμιο αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, αλλά την ξανακερδίζω γιατί πάντα, ευτυχώς, αν ψάξεις υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι-παραδείγματα που παρ’ όλη τη θλίψη και τη δυστυχία έχουν το σθένος να παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο. Παραδειγματίζομαι από εκείνους και προχωρώ αποφασιστικά στο μέλλον προσπαθώντας κι εγώ με τη σειρά μου να γίνω καλύτερο και χρησιμότερο άτομο στην κοινωνία».
Ποιο κομμάτι είναι το τραγούδι της ζωής σας; «Α, άκου τι λέει! Ενα μόνο; Σχεδόν όλα είναι. Κάναμε τη ζωή μας τραγούδι, αυτό μόνο ξέρουμε. Οταν τραγούδησα την «Ασπιρίνη» του Κώστα Τσίρκα, την πρώτη φορά που μπήκα στη διαδικασία να ηχογραφήσω ένα κομμάτι, το έκανα επειδή στους στίχους είδα τον εαυτό μου: «Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς, μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε». Τότε χώριζαν οι γονείς μου, είχα την αίσθηση ότι ενηλικιώνομαι, ότι έχω υποχρεώσεις, και ήρθε ξαφνικά αυτό το αστέρι, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, να εκφράσει όλα αυτά που ένιωθα». l
«Βαβέλ 2 Summer Edition»: Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, αύριο Δευτέρα 04/09 και μεθαύριο Τρίτη 05/09 (μέρος των εσόδων θα διατεθεί στη Μονάδα Ανακουφιστικής Αγωγής «Τζένη Καρέζη» της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ).
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
