Ερμηνεύετε τον «Κύκλωπα» στο ομώνυμο σατυρικό δράμα του Ευριπίδη, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Πώς είναι να ενσαρκώνετε ένα τέρας; «Αρχικά έπεσα στην παγίδα να µιµηθώ το τέρας. Αργότερα όµως συνειδητοποίησα ότι τελικά η φύση του δεν βρίσκεται µακριά από τη δική µου. Γιατί είµαι και εγώ τέρας στη ζωή µου, ούτως ή άλλως, όπως όλοι µας. Επρεπε να συµφιλιωθώ λοιπόν και µε αυτό το κοµµάτι µου, το κοµµάτι µου ως τοξικού ανθρώπου. Ναι, ήταν κάτι επίπονο. Σε κανέναν δεν αρέσει να καθρεφτίζει το άσχηµο κοµµάτι του εαυτού του».
Σας απασχόλησε πολύ η σχέση σας με το τέρας; «Ναι. Και πολύ φοβάµαι ότι µε απασχολεί και πάνω στη σκηνή, και αυτό, ξέρετε, ίσως να αποβαίνει καµιά φορά εις βάρος της σκηνικής δράσης, εις βάρος του εντυπωσιασµού του θεατή. Αλλά δεν µε πειράζει».
Το να μη θέλετε να εντυπωσιάσετε εύκολα είναι κάτι που το κατακτήσατε με τα χρόνια; «Δεν το κατέκτησα ακόµη. Είναι δύσκολο να νικήσεις αυτήν την ανάγκη που έχεις από την Α’ Δηµοτικού να θέλεις να ακούσεις τη δασκάλα σου να σου πει πόσο όµορφα ζωγραφίζεις. Νοµίζω πάντως ότι είναι γενικότερα ένα αγκάθι για το ελληνικό θέατρο η τάση αυτή, να κάνουµε δηλαδή παραστάσεις ψάχνοντας το εύρηµα που θα εντυπωσιάσει».
Τι εννοείτε; «Πολλές φορές αφήνουµε στην άκρη το νόηµα ενός έργου και το αντιµετωπίζουµε ως εικαστική πρόταση, γιατί πιστεύουµε ότι έτσι το κοινό δεν θα πλήξει. Οπως µου έλεγε ένας φίλος σκηνοθέτης, τον ίδιο τον Σωκράτη να ζωντανέψουµε ξανά και να τον βάλουµε στην Πνύκα να µιλήσει, ο κόσµος θα βαρεθεί. Δεν συµφωνώ. Δεν µπορεί ο σκοπός του θεάτρου να είναι πώς θα νικήσει τη βαρεµάρα».
Μιλώντας για τέρατα. Ποιο είναι το δικό σας; «Εχω πάρα πολλά: το πώς πολλές φορές εκφοβίζω τους γύρω µου έως µια γενικότερη αρνητικότητα που φέρω. Το γεγονός ότι θέλω να είµαι τέλεια σε όλα. Από το να ακούσω το «τι καλή ηθοποιός είσαι» µέχρι να γίνω καθωσπρέπει, µε οικογένεια, παιδιά, σκυλιά κ.τ.λ.».
Αλήθεια, έχετε τέτοιες σκέψεις; «Φυσικά. Τι να κάνουµε; Τα κουβαλάµε αυτά από τους γονείς µας. Και θέλεις πάντα να τους ικανοποιείς, έστω και στα εξήντα σου χρόνια. Ζεις µε αυτό, αλλά τελικά αυτό σε κάνει να µην είσαι ο εαυτός σου».
Υστερα από κάθε παράσταση κρίνετε τον εαυτό σας; «Πολύ. Ερχοµαι αντιµέτωπη µε τη µετριότητά µου. Κάποιες φορές λέω στον εαυτό µου «άνθρωπος είσαι, δεν πειράζει» και άλλες φορές «δεν αξίζει να βρίσκεσαι στη σκηνή»».
Στη δουλειά σας έχετε κάνει συμβιβασμούς; «Ναι. Γιατί χρειάζεται να επιβιώσω µέσα από αυτή τη δουλειά και δυστυχώς κάποιες φορές γίνεται και επάγγελµα».
Ποια είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που επιτρέπετε στον εαυτό σας; «Κατακτώ µε δυσκολία την πολυτέλεια να χάνω χρόνο. Είναι δύσκολο, γιατί έχω τον φόβο του κενού χρόνου. Πλέον επιτρέπω στον εαυτό µου από το να µην κάνω τίποτα µέχρι να παίζω µπιρίµπα».
Βουλή παρακολουθείτε; «Με έχουν παρασύρει κάποιοι φίλοι και είδα. Νιώθω ότι παρακολουθώ ένα θέατρο σκιών, µε τους ανθρώπους που έχουµε ψηφίσει σαν κακούς ηθοποιούς να ερµηνεύουν ένα έργο που ήδη έχει παιχτεί. Δεν περιµένω τίποτε από κάποιον ή από κάτι».
Στις επόμενες εκλογές θα πάτε να ψηφίσετε; «Πήγαινα µέχρι τώρα. Αυτή τη φορά πραγµατικά δεν ξέρω. Ψάχνεις µια ωραία προσωπικότητα να σε εµπνέει ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αλλά δεν τη βρίσκεις. Λες και έχει γίνει οντισιόν για τους χειρότερους ανθρώπους».
Υπάρχει ένας εφιάλτης που επαναλαμβάνεται στα όνειρά σας; «Ναι, υπήρχε. Δεν θα σας το περιγράψω, γιατί δεν θα το καταλάβετε. Σχετίζεται όµως µε την αρρώστια της ψυχής, που δεν φεύγει και επιστρέφει συνέχεια όσο και να παλεύεις εσύ, όσο και να προσπαθείς. Πλέον ευτυχώς έχει αραιώσει». l
«Κύκλωπας»: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 7 Σεπτεµβρίου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017.
