Το Ελσίνκι μπορεί να μη φημίζεται για την παράδοσή του στο μπάσκετ, αλλά –αν μη τι άλλο –για την εθνική μας ομάδα αποτελεί κρανίου τόπο. Και αυτό γιατί εκεί έχει παίξει το πρώτο της προολυμπιακό τουρνουά το 1952, γνωρίζοντας τον αποκλεισμό και μη συνεχίζοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στην ίδια πόλη λίγο καιρό αργότερα, ενώ το 1985 ήταν η τελευταία φορά που η εθνική ομάδα έλειψε από Ευρωμπάσκετ (στη Γερμανία), έχοντας αποκλειστεί στο Τσάλεντζ Ράουντ που διεξήχθη στη φινλανδική πρωτεύουσα.
Χάνοντας τον Σεπτέμβριο του 1984, από την Πολωνία, τη γηπεδούχο Φινλανδία (ομάδες που έχουμε και τώρα στον όμιλό μας στο Ευρωμπάσκετ) και τη Βουλγαρία και νικώντας μόνο τη Μεγάλη Βρετανία και την Ουγγαρία. Η Εθνική λοιπόν θέλει να ξορκίσει το… φάντασμα του Ελσίνκι για να ζήσει καλύτερες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, εκεί όπου θα έχουμε την επόμενη φάση της διοργάνωσης. Μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο με τα εντυπωσιακά χρώματα που πολλές φορές σε ηρεμεί ακόμα και αν το κοιτάζεις και μόνο.
Η αλήθεια είναι ότι η εφετινή προετοιμασία της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ ήταν θυελλώδης, περισσότερο με το θέμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και τη γροθοπατινάδα του Μπουρούση με τον Παππά (με το μάτι του Λαρεντζάκη να την πληρώνει παραπάνω…) και λιγότερο με κάποιες ήττες σε φιλικά, όπως αυτή με το βαρύ σκορ από τη Σερβία, ή εκείνη από τη Γεωργία στο Ακρόπολις.
Αυτές τις λίγες ημέρες στη Φινλανδία, όπου από την Πέμπτη έχουν αρχίσει και οι αγώνες του Ευρωμπάσκετ, η εθνική μας ομάδα έχει αφήσει πίσω κάθε είδους κακώς κείμενα και ζει έντονα στον ρυθμό των αγώνων. Η πρεμιέρα ήταν αρκετά ικανοποιητική, καθόσον το 90-61 επί των αδύναμων Ισλανδών υπήρξε εντυπωσιακό σκορ.
Με ξεκάθαρο στόχο να φτάσει άνετα στα νοκ άουτ παιχνίδια της Κωνσταντινούπολης και στη συνέχεια βήμα-βήμα να κοιτάξει προς τον επόμενο στόχο, που δεν είναι άλλος, όπως σωστά τον έθεσε ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κώστας Μίσσας, από την επιστροφή της ομάδας στα μετάλλια (τελευταίο το χάλκινο του 2009 στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας).
Ο «Στρατηγός», που είχε την τύχη να έχουν περάσει από τα χέρια του τα περισσότερα παιδιά από τη σημερινή δωδεκάδα σε μικρότερες εθνικές ομάδες, φτάνοντας μέχρι και την κατάκτηση της κορυφής στο Ευρωμπάσκετ νέων της Ρόδου το 2009, με τη χρυσή γενιά των 90άρηδων που είχε τότε στην ομάδα από τους σημερινούς παίκτες του, τους Παπανικολάου, Παππά, Μάντζαρη, Μπόγρη και Σλούκα.
Εκεί θέλει να «πατήσει» ο Κώστας Μίσσας και να τους θυμίσει τη γλύκα του μεταλλίου (Παπανικολάου και Παππάς είναι οι ρέκορντμαν της τωρινής Εθνικής, έχοντας πάρει από πέντε μετάλλια σε διοργανώσεις με τις μικρές εθνικές ομάδας), ώστε να τους δώσει έξτρα κίνητρο και να γυαλίζει λίγο περισσότερο το μάτι τους.
Ακόμη και στη σύνθεση των δωματίων προσπαθεί να πετύχει την καλύτερη δυνατή χημεία, η οποία στη συνέχεια μπορεί να επιδράσει ευεργετικά και στην αγωνιστική στο γήπεδο.
Εχουμε λοιπόν τα… αμερικανάκια της παρέας, και συμπαίκτες πλέον στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, τον Νικ Καλάθη με τον Θανάση Αντετοκούνμπο, να συνθέτουν το ένα δίδυμο, ενώ ο αρχηγός της Εθνικής Γιάννης Μπουρούσης, μετά τον πρώτο… ρούκι (Λαρεντζάκης) που κόπηκε από τη δωδεκάδα, έχει αναλάβει τη γαλούχηση του δεύτερου και συγκατοικεί με τον Γιώργο Παπαγιάννη.
Τα «κολλητά» δίδυμα και έξω από την Εθνική δεν έσπασαν ούτε στα δωμάτια, με τον Νίκο Παππά να μένει με τον Γιώργο Μπόγρη (που θα βρεθούν αντίπαλοι εφέτος στα ντέρμπι αιωνίων), που έχουν δεθεί από πιτσιρίκια, όχι μόνο λόγω των μικρών εθνικών ομάδων όπου έπαιζαν μαζί, αλλά και διότι ήταν από τους πρώτους παίκτες που καθιέρωσαν (και συνεχίζουν να παίζουν όταν μπορούν) το 3 on 3 στην Ελλάδα, όταν αυτό μπήκε πιο επίσημα στο πρόγραμμα της FIBA και πλέον χώρεσε και στο Ολυμπιακό πρόγραμμα από το Τόκιο το 2020. Μπόγρης και Παππάς ήταν από τα αχτύπητα δίδυμα (ο ψηλός και ο κοντός) των εθνικών ομάδων 3×3.
Ο Κώστας Παπανικολάου με τον Ιωάννη Παπαπέτρου κάνουν το τέλειο δίδυμο και εκτός παρκέ (αυτοκόλλητοι) και φυσιολογικά μένουν και εδώ στο ίδιο δωμάτιο, ενώ ο Γιώργος Πρίντεζης με τον Βαγγέλη Μάντζαρη συνθέτουν ένα ακόμη κλασικό ζευγάρι από τον Ολυμπιακό.
Τέλος, ο Κώστας Σλούκας μένει με ένα από τα πολλά φιλαράκια του που έχει κρατήσει από τον Ολυμπιακό, τον Δημήτρη Αγραβάνη, με τους παίκτες να παραμένουν πολλές φορές παιδιά και να χρειάζονται και αυτές τις πιο χαλαρές στιγμές κάποιες φορές, κάτι που τους βοηθάει να μπαίνουν στο γήπεδο όπως πρέπει. Σε αυτή τη χημεία που έχει μαζί τους ποντάρει και ο Κώστας Μίσσας, σε ένα από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια της εθνικής ομάδας, έτσι όπως ξεκίνησε θυελλώδες, και που όλοι ελπίζουν να καταλήξει πολύ πιο γαλήνια κάτω από ένα πανέμορφο και πολύχρωμο ουράνιο τόξο, που βέβαια στην περίπτωση της εθνικής μας ομάδας θα είναι ένα μετάλλιο.
Πώς θα είναι η νέα εποχή για το παγκόσμιο μπάσκετ
Το εφετινό Ευρωμπάσκετ, που διεξάγεται και πάλι σε τέσσερις χώρες (πόλεις) όσον αφορά την προκριματική του φάση, είναι ιστορικό και ουσιαστικά αλλάζει μια φιλοσοφία δεκαετιών για τη διεθνή ομοσπονδία στην προσπάθεια να κάνει το απαραίτητο βήμα μπροστά, αυτό που απαιτείται προκειμένου να μη μείνει πίσω στις εξελίξεις. Τουρκία, Φινλανδία, Ρουμανία και Ισραήλ είναι οι χώρες που θα υποδεχτούν τις ομάδες στην πρώτη φάση των ομίλων.
Η Κωνσταντινούπολη (όπου θα γίνει και η τελική φάση, αρχής γενομένης από την νοκ άουτ φάση των «16»), το Ελσίνκι, το Κλουζ και το Τελ Αβίβ, είναι οι πόλεις που θα έχουν την τιμή να φιλοξενήσουν το τελευταίο Ευρωμπάσκετ που θα διεξαχθεί μόλις δύο χρόνια από το προηγούμενο.
Πλέον, στα χνάρια του ποδοσφαίρου, το ευρωπαϊκό ραντεβού των κορυφαίων εθνικών ομάδων της Γηραιάς Ηπείρου θα δίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, αφήνοντας έτσι τουλάχιστον ένα καλοκαίρι κενό στους παίκτες να ξεκουράζονται χωρίς διοργάνωση (όπως θα γίνει το 2018 που δεν θα έχει τίποτε).
Παράλληλα, με τη φάση των νοκ άουτ αγώνων, μετά την ολοκλήρωση των ομίλων, το αγωνιστικό πρόγραμμα μειώθηκε κατά δύο αγώνες, τουλάχιστον για τις εθνικές ομάδες που φτάνουν ως το τέλος της κατάταξης (αγώνες για τα μετάλλια αλλά και για τις θέσεις 5-8).
Αν και αυτό το σύστημα «ακυρώνει» πολλές φορές τις πορείες των ομάδων στους ομίλους, κάτι που το βίωσε στο πετσί της και η εθνική μας ομάδα στο Μουντομπάσκετ του 2014, που πέρασε τρένο (5-0 νίκες) τον όμιλό της και στους «16» αποκλείστηκε από την 4η άλλου ομίλου Σερβία, η οποία έφτασε μέχρι και τον τελικό της Μαδρίτης χάνοντας από τις ΗΠΑ. Η Εθνική αν είχε περάσει τους Σέρβους θα ήταν αγκαλιά με τα ημιτελικά, αφού στον προημιτελικό θα έπαιζε με την αποδυναμωμένη (καμία σχέση με το παρελθόν) Βραζιλία.
Και στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ στην Κροατία η Εθνική πέρασε αήττητη τον όμιλο στο Ζάγκρεμπ (5-0) και άνετα το Βέλγιο στους «16», αλλά στα προημιτελικά έπεσε πάνω στη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, που είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου από τον όμιλό της στο Βερολίνο χάρη στις χαμένες βολές των Γερμανών στο μεταξύ τους –τελευταίο –παιχνίδι του ομίλου που έκρινε και την πρόκριση (77-76 νίκησαν οι Φούριας Ρόχας). Οπως και να έχει, πάντως, το σύστημα νοκ άουτ μετά τη φάση των ομίλων προσφέρει το σασπένς και επιτρέπει ευκολότερα και την έκπληξη, κάτι που συγκινεί περισσότερο τους φιλάθλους, όπως δείχνουν και οι διοργανώσεις της FIFA και της UEFA, με όλο και περισσότερες ομάδες από τις πιο μικρές παραδοσιακά χώρες να κάνουν την έκπληξη και να προχωρούν.
Το επόμενο στοίχημα για τη FIBA είναι να ξαναβάλει τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των χωρών στο καλαντάρι μέσα στη σεζόν με τα περίφημα «παράθυρα» εθνικών ομάδων, που αποτελούν και τη μεγάλη διαμάχη με την Ευρωλίγκα.
Και να φανταστεί κανείς ότι οι περίφημες «Εβδομάδες εθνικών ομάδων» ήταν ανακάλυψη της FIBA, τις οποίες και εφάρμοζε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και τις οποίες πιστά αντέγραψαν η UEFA και η FIFA, που μέχρι τότε έκαναν… σκόρπια τα προκριματικά των Μουντιάλ και των Euro στη χάση και στη φέξη και χωρίς σύστημα. Αντίθετα, εδώ και χρόνια υπάρχει η διακοπή των πρωταθλημάτων και των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων για μία εβδομάδα ως δέκα ημέρες, όπου μέσα εκεί γίνονται (για την ευρωπαϊκή ζώνη, όπου είναι και η μεγαλύτερη παγκοσμίως) δύο παιχνίδια εθνικών ομάδων στο πλαίσιο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου και του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αντίστοιχα.
Η FIBA τις είχε καταργήσει υπό την πίεση των μεγάλων ομοσπονδιών, δίνοντας πλέον απευθείας πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ τουλάχιστον στις οκτώ πρώτες της προηγούμενης διοργάνωσης. Με αποτέλεσμα την εθνική ομάδα της Ελλάδας, για παράδειγμα, όποιος Ελληνας δεν θα ταξίδευε μαζί της στο εξωτερικό, να μην μπορούσε να τη δει από κοντά ποτέ πια επί ελληνικού εδάφους, παρά μόνο για τρεις μέρες τον χρόνο στο παραδοσιακό πλέον Τουρνουά Ακρόπολις!
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γενικός Γραμματέας της FIBA, Πάτρικ Μπάουμαν, σε μια προσπάθεια να επικοινωνήσει καλύτερα αυτό το στοίχημα της διεθνούς ομοσπονδίας, μεταξύ άλλων, έστειλε και… γράμμα προς τους έλληνες φιλάθλους, όπου αναφέρει: «Φέρνοντας την Εθνική στο σπίτι της».
Οι προσδοκίες μεγαλώνουν σε ολόκληρη την Ελλάδα και ο κόσμος πλάθει όνειρα, στα οποία ο Γιάννης Μπουρούσης είναι ο αρχηγός που θα υψώσει το τρόπαιο Νικολάι Σεμάσκι το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη.
Το Ευρωμπάσκετ –όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο της FIBA, αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες –«αιχμαλωτίζει» τη φαντασία τόσο των απλών όσο και των πιο φανατικών φιλάθλων, που ενώνονται υποστηρίζοντας την Εθνική Ομάδα μπάσκετ. Και ενώ δεν μπορώ να προβλέψω ποιος θα είναι ο νικητής του Ευρωμπάσκετ, είμαι σίγουρος ωστόσο ότι αυτό θα γεννήσει χιλιάδες συζητήσεις και αναμνήσεις, οι οποίες θα είναι πολύτιμος θησαυρός στα χρόνια που θα έρθουν.
Είμαι εξίσου σίγουρος ότι το Ευρωμπάσκετ θα ανάψει τη σπίθα του μπάσκετ και θα γοητεύσει τους νέους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους θα ονειρευτούν να γίνουν οι ίδιοι μέλη της νέας γενιάς παικτών που θα εκπροσωπήσει τη χώρα τους. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων είναι θεμελιώδεις για το άθλημά μας. Το γνωρίζετε καλύτερα από όλους εδώ στην Ελλάδα, σκεπτόμενοι την επίδραση που είχε η «ιερή» ομάδα του 1987, περίπου τέτοιες ημέρες πριν από 30 χρόνια.
Αντίθετα με τα άλλα σπορ, στο μπάσκετ οι φίλαθλοι είδαν να περνούν πολλά χρόνια από την αρχή του αιώνα, χωρίς να έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν σημαντικούς αγώνες της εθνικής τους ομάδας εντός έδρας. Η τελευταία φορά που η Ελλάδα έπαιξε έναν επίσημο αγώνα εντός έδρας ήταν το 2008 στη διάρκεια του Προολυμπιακού τουρνουά. Και αυτό είναι απογοητευτικό για τον κόσμο, αλλά και για τους παίκτες, που με συνέπεια μας υπενθυμίζουν κάθε φορά την περηφάνια τους όταν φορούν τα εθνικά χρώματα για να αγωνιστούν μέσα στο σπίτι τους. Αυτές οι ημέρες, τώρα, τελείωσαν.
Η σημειολογία είναι ξεκάθαρη, το θέμα είναι να μπορέσουν να βρουν τη χρυσή τομή με τις ομάδες για να μην έχουμε ένα Μουντομπάσκετ χωρίς παραδοσιακές ομάδες της Ευρώπης (Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία κ.λπ.) που θα κινδυνέψουν άμεσα με αποκλεισμό αν δεν πάνε κάποιοι έστω βασικοί παίκτες στα προκριματικά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
