Πόσο λογικό είναι μια βίλα στη Μύκονο αξίας 4 εκατ. ευρώ να επιβαρύνεται με ΕΝΦΙΑ που αντιστοιχεί σε 2,7 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο την ίδια ώρα που στην Κυψέλη διαμερίσματα ξενοίκιαστα χρεώνονται με 3,5-3,7 ευρώ; Πόσο δίκαιο είναι ο απεχθής αυτός φόρος να υπολογίζεται επί των λεγομένων αντικειμενικών αξιών, οι οποίες αποκλίνουν από τις εμπορικές αξίες από 30% ως και 70%; Ξεχνάει άραγε κανείς ότι ο κ. Πρωθυπουργός έχει υποσχεθεί κατάργηση αυτού του φόρου πριν από την πρώτη εκλογή του, «…ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος παράλογος· δεν βελτιώνεται, καταργείται…», κάτι που δεν αναίρεσε πριν από τις εκλογές του φθινοπώρου; Πώς είναι δυνατόν δύο χρόνια μετά να μην έχει τηρήσει ούτε καν τη δέσμευσή του για διόρθωση των αδικιών και σήμερα να μη λέει κουβέντα και να μη δίνει εξήγηση καμιά;
Πόσο συνήθης είναι η πρακτική την ίδια ώρα που στο εργοστάσιο της «Παπαστράτος» ο κ. Τσίπρας κηρύσσει τον ανένδοτο υπέρ των επενδύσεων, αυτοδιοικητικά στελέχη ή στελέχη της διοίκησης να σαμποτάρουν με ενέργειες ή παραλείψεις νομότυπες επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων στο όνομα των αντικαπιταλιστικών νευρώσεων του αριστερού ακροατηρίου; Εχει ξανασυμβεί άραγε ο ίδιος πρωθυπουργός που ομνύει υπέρ της ανάπτυξης και της ελεύθερης οικονομίας, σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να εκφωνεί λόγο υπέρ της Κουβανικής Επανάστασης στην κηδεία του Κάστρο και η κυβέρνησή του να αρνείται να καταδικάσει τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων;
Πότε πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας τον κ. Τσίπρα; Οταν τα non papers του Μαξίμου χαϊδεύουν τον «Ρουβίκωνα», όταν ρητορεύει ως κινηματίας, έστω τέως, ή όταν αφηγείται καλύτερες μέρες, με ανάπτυξη, προσλήψεις και έκρηξη της οικονομίας; Οταν καλλιεργεί προσδοκίες για ένα αριστερό Σύνταγμα κόντρα στους κανόνες της Ευρώπης ή όταν αστειευόμενος ανακαλύπτει την αναγκαιότητα της ιδιωτικής οικονομίας, έστω κι αν του ξεφεύγει και μια «κερδοσκοπία» αντί του ορθού κερδοφορία, μαρτυρώντας την ενοχική του σχέση με αυτό που υπηρετεί ως πρωθυπουργός; Είναι όλα αυτά άραγε μέρος ενός μεγάλου θεάματος στο οποίο πρωταγωνιστεί μια ασπόνδυλη «ριζοσπαστική Αριστερά» που αγωνίζεται λυσσωδώς να μείνει στο παιχνίδι της εξουσίας, ως μέρος του νέου διπολισμού, παρ’ όλες τις διαψεύσεις, τις αυταπάτες και τις εξαπατήσεις;
Αφού τελείωσαν με τη διαπραγμάτευση, η οποία κανείς πια δεν ισχυρίζεται ότι ωφέλησε τη χώρα, οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης έχουν αποφασίσει ότι το παιχνίδι θα παιχθεί εκεί που παίζεται πάντα, στην οικονομία. Ετσι η βόλτα στην «Παπαστράτος», την ώρα που οι Ελληνες κανόνιζαν τις δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ που δεν καταργήθηκε, εγκαινιάζει τον τελευταίο γύρο. Για τους «παίκτες» ίσως είναι συναρπαστικός, για τη χώρα μπορεί να αποδειχθεί μαρτύριο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
