Σε όλους τους διάσπαρτους πυρήνες, του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου και για διάστημα περίπου τριών χρόνων, αντί να πρυτανεύσει ένα πνεύμα αγωνιστικής ενότητας για την αποτίναξη του ημιδικτατορικά κυβερνώντος άγους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, απεναντίας, σε όλες αυτές τις ασύντακτες και ετερόδοξες πολιτικές «ενορίες» πολλαπλασιάζονταν οι διαλυτικές τάσεις.
Το μόνο σταθερό φαινόμενο, στον ευρύτερο αυτό χώρο, μέχρι του παρόντος, δεν είναι τίποτε άλλο, εκτός από τη μεγάλη πασαρέλα των υποψηφίων για την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ορισμένοι συνυποψήφιοι οι οποίοι μέχρι προχτές σνομπάριζαν τη διεύρυνση του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μετώπου, ή επιμελώς ήταν κλεισμένοι στο καβούκι τους, δέχονται με αυταρέσκεια τα φλας της δημοσιότητας, κατά το «τραβάτε με, κι ας κλαίω…», στην κάθε άλλο παρά ελκυστική αυτή πασαρέλα…
Μια από τις επικρατέστερες ερμηνείες αυτής της όψιμης φιλο-σοσιαλδημοκρατικής αφύπνισης δεν είναι άλλη από εκείνην, σύμφωνα με την οποία οι επικεφαλείς ορισμένων ομάδων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, που μετά βίας πασχίζουν να πετύχουν το 3% για να ξαναμπούν στη Βουλή χρησιμοποιούν την κάθοδό τους στον εκλογικό στίβο, για την προεδρεία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗΣΥ) ως τονωτικό ελιξήριο της πολιτικής τους υπόστασης.
Σε όλην αυτή τη θεατρική παράσταση προστίθεται και η ακατανόητη στάση ενός από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να προσπαθεί να χειραγωγήσει την ηγεσία της ΔΗΣΥ στην αφελέστατη ιδέα, ότι μοναδικός στόχος της Χαριλάου Τρικούπη είναι η ολομέτωπη μονομερής αναμέτρηση με την υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Νέα Δημοκρατία, αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εδώ και καιρό ο ίδιος τους παρουσίαζε ως εν δυνάμει «συναγωνιστές» σε κοινό μέτωπο κατά της «επάρατης» ΝΔ.
Και όμως το ηγετικό επιτελείο της ΝΔ φαίνεται ν’ αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και χωρίς διάθεση προστριβών αυτές τις αψυχολόγητες κινήσεις, μόνον και μόνον για τη διατήρηση των ισορροπιών της αρμονικής και κοινωνικώς εποικοδομητικής συνύπαρξης των δυνάμεων του δημοκρατικού χώρου.
Στην πεπλανημένη αντίληψη για κοινό αντιδεξιό μέτωπο ΔΗΣΥ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρασύρθηκε για σχετικώς μακρό χρονικό διάστημα και η Φώφη Γεννηματά, με αποτέλεσμα την καθήλωση της ΔΗΣΥ σε μονοψήφιο αριθμό προτίμησης του Εκλογικού Σώματος, στις περισσότερες δημοσκοπήσεις.
Δεν χρειάζεται σπατάλη φαιάς ουσίας για να κατανοήσει κανείς την αποστροφή των ψηφοφόρων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, προς την τακτική αυτή, που αναδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγητικό πυρήνα για μια αξιοθρήνητη, παλαιοημερολογίτικη , αλλά και άκρως επικίνδυνη ολιγαρχική «Κεντροαριστερά».
Με άλλα λόγια, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικών ψηφοφόρων, που θα ήταν έτοιμοι να προσχωρήσουν σε μια Δημοκρατική Συμπαράταξη επιστρέφουν στο μετέωρο βήμα αναμονής, για μια ΔΗΣΥ, χωρίς το εκρηκτικό και διαλυτικό μείγμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στα θεμέλιά της.
Μετά από όλα αυτά, επικρατεί η διάχυτη απογοήτευση των οπαδών του Σοσιαλδημοκρατικού χώρου, κυρίως για τα χαμένα περίπου 3 χρόνια στην απαράδεκτη δυστοκία μιας σοσιαλδημοκρατικής συμπαράταξης ισάξιας γιατί όχι και κραταιότερης από την Ένωση Κέντρου, υπό τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου (1963-1967).
Μόνον η ανάληψη ηγετικών πρωτοβουλιών, σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, από πρόσωπα καταξιωμένα επιστημονικά, αλλά και με πολιτική και ηθική ακεραιότητα, όπως ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, θα μπορούσαν την ύστατη στιγμή ν’ αναστρέψουν τη στασιμότητα στις διαδικασίες για τη συγκρότηση ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού μετώπου. Μιας συμπαράταξης που θα λειτουργούσε και ως υπόδειγμα για το σύνολο των δυνάμεων του αστικοδημοκρατικού τόξου, γιατί όχι και για αμιγώς δημοκρατικές αριστερές δυνάμεις, απαλλαγμένες από τα βρυκολακιασμένα βαρίδια του χρεωκοπημένου μονολιθικού Σταλινο-Ζαχαριαδισμού.
Κατά συνέπειαν, όλες οι υπό συνένωση συνιστώσες του σοσιαλδημοκρατικού χώρου φέρουν ακέραια την ευθύνη για να φράξουν οριστικά την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς το ρόλο μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα μετατρέψει, για μια ακόμη φορά την Αθήνα, σε σωρό ανεπανόρθωτων ερειπίων…
