Πότε δακρύζει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι πολιτικοί επιστήμονες και οι ιστορικοί έχουν τον χρόνο να ερευνήσουν, να σκεφτούν και να συζητήσουν, ώστε να ορίσουν τελικώς πού συγκλίνουν και πού αποκλίνουν τα διάφορα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Να προσπαθήσουν να ομονοήσουν για το αν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροφ ήταν η διπλωματική κίνηση ενός κυνικού κομμουνιστή ηγέτη, ή εάν ο Στάλιν αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τον διάβολο για να μπορέσει να τον σκοτώσει αργότερα. Να ορίσουν με σαφήνεια τις καταγωγικές διαφορές των ιδεολογιών και να αναλύσουν επαρκώς τις ομοιότητες στην πολιτική πρακτική τους. Να δώσουν απάντηση σε τυραννικά ερωτήματα, όπως ας πούμε ποιοι είναι οι μηχανισμοί που οδήγησαν την πιο ουμανιστική ιδεολογία που γνώρισε η ανθρωπότητα σε εκατομμύρια εγκλήματα εναντίον των ανθρώπων.

Είναι λοιπόν απλουστευτικό να εξισώνει κανείς τον κομμουνισμό με τον ναζισμό; Να ταυτίζει τον κομμουνισμό με τη φρικαλέα εκτροπή του σταλινισμού και του μαοϊσμού; Ετσι είναι. Ισως όμως είναι «πολυτελή» ερωτήματα για όσους δεν έχουμε να ανάψουμε καντήλι για καμιά ψυχή που ξεριζώθηκε από το σιδερένιο χέρι κόκκινων ή μαύρων «αναμορφωτών» του πολιτισμού. Οσοι όμως έχουν χάσει άνθρωπο δικό σε αυτές τις κρεατομηχανές που κατέστρεψαν εκατομμύρια αθώους, έχουν ανάγκη τις ημέρες μνήμης για τα θύματα του ολοκληρωτισμού και του αυταρχισμού, χωρίς υποσημειώσεις. Ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη θυσία τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ήρωες, έπεσαν σε μια μάχη άτιμη, ύπουλη, απάνθρωπη. Τους οφείλουμε λοιπόν μία ημέρα τον χρόνο, που είναι και μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε τι προκάλεσε τη φρίκη. Η ημέρα μνήμης μας κάνει όλους μια μεγάλη οικογένεια, γίνονται και δικές μας οι απώλειες και βεβαίως μας θυμίζει ότι είναι δική μας υπόθεση η υπεράσπιση της Δημοκρατίας, της ελευθερίας της επιλογής, ως μόνης απάντησης στον ζόφο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ούτε το ΠαΣοΚ ούτε η Νέα Δημοκρατία έχουν επεξεργασμένες θέσεις για τέτοια θέματα και εκφράζονται συνήθως με μικροπολιτικούς αυτοσχεδιασμούς, έστησε ακόμη μία φορά έναν καβγά για να τονίσει την «αριστεροσύνη» του. Αντί να παρασυρθεί από τα άλλα κόμματα να αποκηρύξει κάθε μορφή δικτατορίας (ακόμη και του προλεταριάτου), να τιμήσει μαζί με όλη την Ευρώπη τους νεκρούς των ακήρυκτων πολέμων, να καταδικάσει τη μισαλλοδοξία, την προσωπολατρία, τον φανατισμό ως παθογένειες και αιτίες πολιτικών τερατογενέσεων, υποχρέωσε εν τέλει όλους, από τον Στ. Θεοδωράκη ως τον Κ. Α. Καραμανλή, να σπεύσουν σε δραματικές διευκρινίσεις διαχωρισμού του κομμουνισμού από τον ναζισμό. Το θέμα ενός συνεδρίου στο Ταλίν έγινε κεντρικό πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Χρειάστηκε η συνήθης μαεστρία ενός κόμματος που καταριέται την επικοινωνία, αλλά είναι ασκημένο να τη χειρίζεται άριστα. Κι όμως, θα αρκούσε ένα απλό επίμονο ερώτημα στο οποίο θα καλούσε σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση την κυβέρνηση να απαντήσει: Τιμάτε, ναι ή όχι το ίδιο τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού;