Στην αυγή του 15ου αιώνα ο κινέζος αυτοκράτορας Γιονγκλέ ανέθεσε στον ευνούχο ναύαρχο Ζενγκ Χε το άνοιγμα στη θάλασσα.
Εκείνος άρχισε να ναυπηγεί περίτεχνα και τεχνολογικώς προηγμένα πλοία, ικανά για μακρινά ταξίδια.
Το 1424, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Ο πλούτος και η φτώχεια των εθνών» ο αμερικανός ιστορικός David Landes, ο ναύαρχος διέθετε ένα πλοίο μήκους 122 μέτρων, σχεδόν δέκα φορές μεγαλύτερο από το «Σάντα Μαρία» που χρησιμοποίησε το 1492 ο Χριστόφορος Κολόμβος στο ταξίδι του για την Αμερική.
Περίπου 70 χρόνια πριν από τον Κολόμβο λοιπόν ο ναύαρχος Ζενγκ Χε είχε αρχίσει τις αναζητήσεις του προς δυσμάς με τον προηγμένο στόλο του. Περιέπλευσε τον Ινδικό Ωκεανό, προσέγγισε τα αραβικά λιμάνια και κατά μία εκδοχή έφθασε στις ακτές της Αφρικής.
Αν συνέχιζε, πιθανότατα θα ανακάλυπτε πρώτος εκείνος την Ευρώπη και όλοι μπορούν να φανταστούν πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος.
Ωστόσο, παρά την τεχνολογική υπεροχή και την έγκαιρη, σε σχέση με τους Ευρωπαίους, έξοδο των Κινέζων στη θάλασσα, το σχέδιο ανεκόπη. Για λόγους αδιευκρίνιστους η Κίνα λίγα χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το μεγάλο ταξίδι, οι ναυπηγήσεις πλοίων απαγορεύτηκαν, ο ναύαρχος Ζενγκ Χε χάθηκε στην κυριολεξία, και η Κίνα επέλεξε την απομόνωση της περίκλειστης χώρας και το Σινικό Τείχος.
Ετσι, η πιο προηγμένη και πιο πλούσια τότε χώρα του κόσμου βυθίστηκε στο σκοτάδι και καταδικάστηκε στην άγνοια, στη φτώχεια και στην καθυστέρηση.
Ο ναύαρχος Ζενγκ Χε διεγράφη στην κυριολεξία από τα κατάστιχα της Ιστορίας και τον αποκατέστησε πέντε αιώνες αργότερα ο μεταρρυθμιστής της μεταμαοϊκής εποχής Τενγκ Χσιαοπίνγκ, δηλώνοντας ότι «οι κλειστές πόρτες δεν είναι λύση».
Οι σύγχρονοι ιστορικοί αναφέρουν τη διακοπή εκείνου του σχεδίου ως ένα από τα αποδεδειγμένα μεγάλα σφάλματα της Ιστορίας.
Ο λόγος που επικαλούμαστε την ιστορία του ναυάρχου Ζενγκ Χε είναι προφανής.
Η Ελλάδα, που μετά τις τόσες θυσίες των πολιτών της διαμορφώνει προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση, τώρα έχει την ευκαιρία ενός ελπιδοφόρου ανοίγματος στον κόσμο.
Η ιδέα της περίκλειστης χώρας δεν ταιριάζει στην πατρίδα μας.
Η εξωστρέφεια αντιθέτως είναι στις παραδόσεις μας, χαρακτηρίζει τη χώρα και τους πολίτες της από την αρχαιότητα ακόμη.
Η Ελλάδα πρόκοψε, αναπτύχθηκε και σε ορισμένες ιστορικές περιόδους μεγαλούργησε, ακριβώς επειδή ανοίχθηκε στον κόσμο.
Ακόμη και στα χρόνια του οθωμανικού ζυγού οι έλληνες παραγωγοί και έμποροι κυριάρχησαν από την Αλεξάνδρεια μέχρι την Οδησσό, από τη Σμύρνη μέχρι την Τεργέστη και από τα Αμπελάκια έως τη Βιέννη.
Αλλά και μετέπειτα, στον Μεσοπόλεμο και ιδιαιτέρως στα μεταπολεμικά χρόνια, η πρόοδος της χώρας ήταν ευθέως συνδεδεμένη με εξωστρεφείς εμπνεύσεις.
Στην παρούσα φάση του διασυνδεδεμένου και αλληλοεξαρτώμενου κόσμου δεν υπάρχει άλλη οδός.
Η κυβέρνηση οφείλει να ξεπεράσει τις όποιες επιφυλάξεις, ιδεολογικές και άλλες, και να διευρύνει τις διεθνείς συμμαχίες, ελευθερώνοντας ταυτόχρονα τάχιστα την οικονομία ώστε να διευκολυνθεί τόσο η προσέλκυση διεθνών κεφαλαίων όσο και η κινητοποίηση των εξωστρεφών εγχώριων δυνάμεων.
Ταιριάζει άλλωστε στην περίπτωσή μας. Οπως λένε και οι σύγχρονοι οικονομολόγοι, το μικρό μέγεθος όταν απευθύνεται σε μεγάλες αγορές έχει απεριόριστες δυνατότητες…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
