Αντώνης Τσαπατάκης: «Ο αγώνας για την πραγμάτωση των ονείρων κερδίζεται μόνο με ψυχή»

Θερμά υποδέχτηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ανάρτηση του παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη, ο οποίος επέστρεψε στην Ελληνική Αστυνομία έπειτα από 11 χρόνια. Τότε, έπειτα από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα στην Κρήτη, άρχισε να κινείται με αμαξίδιο, ενώ λόγω του νομοθετικού πλαισίου που ίσχυε την εποχή εκείνη δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή Δοκίμων Αστυφυλάκων στην οποία είχε εισαχθεί.

Το καλοκαίρι δικαιώθηκαν οι προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και στις 20 Ιουνίου 2017 στο Β’ Τεύχος στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (Αρ. Φύλλου 2109) δημοσιεύτηκε και επίσημα η απόφαση επιστροφής του στην ΕΛ.ΑΣ. ως αξιωματικού (υπαστυνόμου Β’) λόγω των διακρίσεών του στον αθλητισμό.

Η αρχή έγινε την Τρίτη το μεσημέρι όταν ανήρτησε στο Facebook μια φωτογραφία που τον δείχνει να υπογράφει τα απαραίτητα έγγραφα για την επανένταξη στην ΕΛ.ΑΣ. λέγοντας «μια ιστορία με τέλος της μια όμορφη αρχή…#fightforyourrights».

Ο παραολυμπιονίκης εντάσσεται πλέον στην υπηρεσία Αθλητισμού της ΕΛ.ΑΣ. και μέχρι να έρθει η σχετική διαταγή για τη μετάθεσή του εκεί υπηρετεί στην Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων.

Ο Αντ. Τσαπατάκης τον άλλο μήνα, στις 30 Σεπτεμβρίου, αναχωρεί με τους υπόλοιπους συναθλητές του για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό όπου ελπίζει για μια θέση στο βάθρο.

Την Πέμπτη ανήρτησε στον λογαριασμό του στο instagram δύο φωτογραφίες που τον δείχνουν πώς ήταν όταν σπούδαζε στη Σχολή Δοκίμων Αστυφυλάκων, πριν από το σοβαρό τροχαίο ατύχημα που τον ανάγκασε από τότε να κινείται με αμαξίδιο, και μια πρόσφατη με τη στολή του αστυνομικού.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει γίνει ήδη διάσημη και έχει κοινοποιηθεί από πάρα πολλούς χρήστες του Διαδικτύου, ανάμεσα στους οποίους είναι και συνάδελφοί του στην ΕΛ.ΑΣ., συνοδευόμενη από μηνύματα θαυμασμού προς τον παραολυμπιονίκη, ενώ στο instagram το εικονίδιο «like» έχουν πατήσει σχεδόν 27.000 χρήστες, ενώ τα σχόλια ξεπερνούν τα 820.

Στο συνοδευτικό μήνυμα των δυο φωτογραφιών ο Αντ. Τσαπατάκης γράφει: «Μετά από 11 χρόνια φοράω για πρώτη φορά αυτή τη στολή. Κι όμως, δεν την πέταξα, ούτε την αποθήκευσα σε κάποια κούτα που θα τοποθετούσα σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι του υπογείου. Αντιθέτως… την έπλυνα, τη σιδέρωσα και την κρέμασα στην ίδια ντουλάπα με τα καθημερινά μου ρούχα. Και κάθε μέρα που την έβλεπα, θυμόμουν την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου… να τη φορέσω ξανά ως αστυνομικός… όσα χρόνια και αν περάσουν… να τη φορέσω και να δείξω σε αυτούς που πίστεψαν σε εμένα, σε αυτούς που προσποιήθηκαν ότι πίστεψαν σε εμένα, αλλά και σε αυτούς που μάχονται καθημερινά για τα δικαιώματα που έχουν ως πολίτες μιας ευνομούμενης κοινωνίας, ότι τα χτυπήματα της μοίρας οφείλουν συχνά να γίνονται τραγικώς ευπρόσδεκτα και ότι πρέπει να πολεμήσεις για να δικαιωθείς για τις πληγές που σε μάτωσαν και σε γονάτισαν.

Φορώντας τη στολή μου λοιπόν τώρα, προαχθείς πλέον ως αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. τις επόμενες μέρες λόγω των Παραολυμπιακών και παγκόσμιων διακρίσεών μου, απέδειξα τόσο σε εμένα όσο και σε όλους, θέλω να πιστεύω, ότι ο αγώνας για την πραγμάτωση των ονείρων μας κερδίζεται μόνο με ένα μέσο που δεν ματώνει ποτέ. Το όνομά του; ΨΥΧΗ.

Μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Τσαπατάκης επεσήμανε: «Το επικρατέστερο συναίσθημα που έχω είναι της ικανοποίησης γιατί πέρασαν 11 χρόνια αγώνων, μεγάλης ταλαιπωρίας, μεγάλων και ψεύτικων υποσχέσεων και τελικά στο τέλος το μυστικό της επιτυχίας ήταν να προσπαθήσω εγώ για αυτό και όχι να παρακαλάω κανέναν».

Και πρόσθεσε ότι «δεν αισθάνομαι για κανέναν προδομένος ή πικραμένος γιατί εγώ φταίω που πήγα και τους ζήτησα τη βοήθειά τους. Ενώ η βοήθεια στην ουσία στην όλη υπόθεση ήμουν εγώ. Ο ίδιος μπορούσα να τα καταφέρω από μόνος μου. Μέσα από τους αγώνες μου, μέσα από την αναγνωρισιμότητα που προσέφερε το κολύμπι και τα αγωνίσματα και όλοι οι αγώνες που έκανα όλα αυτά τα χρόνια για να προσπαθήσω να φέρω την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, για να προσπαθήσω να δείξω την ισότητα ανάμεσα στα άτομα με ειδικές ανάγκες και στους αρτιμελείς. Υπήρχε μια 11χρονη πορεία αγώνων που δεν σταματά εδώ. Ισα-ίσα ξεκινούν μεγαλύτεροι αγώνες για άλλες δικαιώσεις, πιο γενικές».

Ερωτηθείς τι σχεδιάζει απάντησε ότι «πέρα από τα πλαίσια των αγώνων και της κολύμβησης, που είναι οι επόμενοι Ολυμπιακοί το 2020, ένας μεγάλος στόχος πιο προσωπικός είναι να ιδρύσω και έναν σύλλογο ο οποίος θα μπορέσει να βοηθήσει τα άτομα με ειδικές ανάγκες να δικαιωθούν, να ξανασταθούν στη ζωή και να τους αντιμετωπίζουν με ισότητα».

Ο παραολυμπιονίκης πιστεύει ακόμη ότι ως στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ. θα μπορέσει να προωθήσει περισσότερο το ζήτημα των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες και είναι «ένας αγώνας που τον κάνω πολλά χρόνια τώρα μέσα από τις κινήσεις μου, μέσα από τις ομιλίες για κίνητρα που κάνω να κινητοποιήσω τους ανθρώπους να ξανασταθούν στα πόδια τους ή ακόμη και αυτούς που στέκονται στα πόδια τους να σταθούν πιο στέρεα στο έδαφος. Η ζωή μου διέπεται από αγώνες και προσπάθειες πολλών χρόνων τις οποίες δεν θα σταματήσω ποτέ».

Για τους ανθρώπους που έχουν σταθεί στο πλευρό του όλα αυτά τα χρόνια και εκφράζουν και σήμερα τον θαυμασμό τους μέσω των social media λέει ότι «δείχνει ότι όλος αυτός ο κόσμος κατανοεί την προσπάθεια που δίνω γιατί προφανώς δεν βλέπει απλά τον Αντώνη Τσαπατάκη τον παραολυμπιονίκη, αλλά βλέπει έναν άνθρωπο που η ζωή έμελλε να του φέρει ένα ατύχημα το οποίο έγινε τραγικώς ευπρόσδεκτο, όπως λέω και στην ανάρτησή μου, και μέσα από αυτή την ατυχία εγώ στάθηκα περισσότερο στα πόδια μου και στάθηκα πιο στέρεα και από τους υπόλοιπους, και προσπαθώ να δώσω και στους άλλους τη δύναμη για να δικαιωθούν μέσα από τους δικούς τους αγώνες».

Στη σελίδα του στο Facebook ο Αντ. Τσαπατάκης στην κατηγορία του βιογραφικού αναφέρεται: «Από την ηλικία των 5 ξεκίνησε να κολυμπά και μερικά χρόνια μετά έγινε αθλητής του πόλο. Το 2005 εντάχθηκε στη Σχολή Δόκιμων Αστυφυλάκων, κάνοντας έτσι το όνειρότου πραγματικότητα.

Εναν χρόνο μετά, το 2006, σε μια στροφή ενός γνώριμου δρόμου, ακριβώς έξω από το κολυμβητήριο όπου είχε περάσει τη μισή ζωή του, ως πολίστας του ΝΟ Χανίων, η μηχανή του ξέφυγε από την πορεία της λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Πετάχτηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα την παράλυση των κάτω άκρων.

Το 2009 ξεκίνησε να ασχολείται με την κολύμβηση ΑμεΑ, έχοντας προπονητή τον Κώστα Νικολαντωνάκη.

Στο διάστημα αυτό έχει πολλές διακρίσεις σε πανελληνίους (είναι κάτοχος 2 πανελληνίων ρεκόρ), ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες, έχει στην κατοχή του 17 χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια».

Επίσης σημειώνεται: «Η δύναμη, το πάθος του και η αποφασιστικότητά του τον οδήγησαν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, όπου προσέθεσε στο ενεργητικό του και την κορυφαία μέχρι τώρα επιτυχία, την 4η θέση στα 100 ΜΕΤΡΑ πρόσθιο SB4. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν με την κατάκτηση δύο χάλκινων μεταλλίων (50 πεταλούδα s5,100 πρόσθιο sb4) στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης που διεξήχθη στο Μόντρεαλ του Καναδά το 2013. Το 2014, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ολλανδία πρόσθεσε ένα ακόμη ασημένιο μετάλλιο στη συλλογή του στα 100 μ. πρόσθιο sb4. Το 2015 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο κατέρριψε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα 50 μ. πρόσθιο. Την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Σκωτίας μετά από έναν εκπληκτικό αγώνα για τα 100 μ. πρόσθιο sb4 επέστρεψε με το ασημένιο μετάλλιο στις αποσκευές τουμε κατάρριψη του δικού του πανελληνίου ρεκόρ κατά 1,5 δευτερόλεπτο (1.36,30) με αποτέλεσμα τη μεγάλη πρόκριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας το 2016».