Το Μέγαρο παρακμάζει

Το Μέγαρο Μουσικής απαξιώνεται και παρακμάζει, με μαθηματική ακρίβεια. Αν δεν έχουμε κάποια δραματική αλλαγή στο άμεσο μέλλον, είναι σίγουρο ότι το Μέγαρο θα γίνει το επόμενο dead space της Αθήνας, ένας νεκρός χώρος. Ακόμη και ο κήπος του, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε φανερή εγκατάλειψη.

Οσοι διαβάζουν πίσω από τις γραμμές των ανακοινώσεων της διοίκησης του Μεγάρου (του προέδρου του, Θεοχαράκη, και του καλλιτεχνικού διευθυντή του, Λογιάδη) ότι ανοίγουν το Μέγαρο (αποθήκες, υπόγεια, αίθουσες δοκιμών) στους πάντες, σε κάθε νέο καλλιτέχνη, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν να πουν τίποτε για την ταμπακιέρα. Το Μέγαρο δεν είναι τα υπόγεια, δεν είναι χώρος fringe. Το Μέγαρο δεν είναι ένα άλλο μουσείο σύγχρονης τέχνης, όπου κάθε πολιτική εξουσία εκτονώνει τις συγκρούσεις της και την ανικανότητά της. Είναι κυρίως η Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης και η Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, δηλαδή οι χώροι των μεγάλων συναυλιών και ρεσιτάλ και των μεγάλων παραστάσεων. Για αυτούς ούτε λόγος. Δεν αρκούν οι συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας για να δικαιώσουν τον χαρακτήρα του Μεγάρου.

To Μέγαρο είναι concert hall, χώρος συναυλιών, στα πρότυπα των μεγάλων αντίστοιχων χώρων της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής με τους οποίους το Μέγαρο συγκρινόταν, και μάλιστα από πλεονεκτικότερη θέση, τόσο για τις υποδομές του όσο και για το πρόγραμμά του, για περισσότερο από είκοσι χρόνια, από το 1991 και μετά.

Το Μέγαρο, όπως και το Φεστιβάλ, είναι θεσμοί μεγάλων θεαμάτων. Αυτά λείπουν σήμερα από την Αθήνα. Το fringe μπορεί να βρει παντού στέγη. Και ας το ομολογήσουμε: το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού fringe, ομάδες, ομαδούλες κ.λπ., δεν είναι παρά ένας πολτός. Ο καθηγητής Θεοχαράκης και ο μαέστρος Λογιάδης δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από τα οικονομικά προβλήματα ή την αδυναμία τους να εξασφαλίζουν φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα.

Θεοχαράκης και Λογιάδης πρέπει να ξεπεράσουν την αμηχανία τους, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις τους και τις πολιτικές δεσμεύσεις τους (το Μέγαρο ως «λάφυρο») και να μας πουν ξεκάθαρα τι θα κάνουν.

Αν μπορούν να σχεδιάσουν πρόγραμμα για τις δύο μεγάλες αίθουσες, αν μπορούν να κινητοποιήσουν και πάλι χορηγούς και κυρίως τους χιλιάδες συνδρομητές που είναι έτοιμοι να πληρώσουν για υψηλού επιπέδου συναυλίες και ρεσιτάλ, αν μπορούν να προχωρήσουν σε συμπαραγωγές. Ευτυχώς η αναγνωρισιμότητα του Μεγάρου διεθνώς είναι ακόμη πολύ υψηλή.