Ντέιβιντ Λιντς στο Αστυ

Οι ταινίες «Eraserhead», «Ανθρωπος ελέφαντας», «Ατίθαση καρδιά», «Χαμένη λεωφόρος», «The straight story», «Οδός Μαλχόλαντ» και «Inland Empire» περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα στον Αμερικανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς που θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 31 Αυγούστου ως την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα Άστυ της πλατείας Κοραή.

Τρελός ή ιδιοφυία; Διαννοούμενος ή παιδί; «Μασκαράς» ή γνήσιος καλλιτέχνης; Mήπως όλα αυτά μαζί; Ποιος ξέρει; Από την εποχή της πρώτης ταινίας του, της ασπρόμαυρης εκκεντρικότητας «Eraserhead» (που γυρίστηκε μέσα σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και σήμερα συγκαταλέγεται στα κορυφαία cult του κινηματογράφου), ο σκηνοθέτης της, ο Ντέιβιντ Λιντς, φρέσκος απόφοιτος τότε της σχολής κινηματογράφου, προκαλούσε ερωτήματα για το ποιος είναι.

Σαράντα χρόνια αργότερα εξακολουθεί να τα προκαλεί. Αλλα οι ταινίες του, ακόμα και οι πιο αδύναμες, δεν παύουν να συναρπάζουν.

Οι ταινίες στο ΑΣΤΥ

Ακατανόητη, «εξπρεσιονιστικού ύφους» και ανατριχιαστικά εφιαλτική ταινία, η πρώτη του Λιντς, γυρισμένη με πενταροδεκάρες την εποχή που ήταν μόλις 30 χρονών. Εδώ ένας αλλόκοτος τύπος (Τζακ Νανς), αποκτά, παρά τη θέλησή του, το ρόλο του «πατέρα» μιας άμορφης μάζας. Η ταινία μας δίνει μια ιδέα ια τον χειρισμό νοσηρών ιδεών του εκκεντρικού σκηνοθέτη, που αργότερα θα υπογράψει πιο ώριμες ταινίες.

Στο Λονδίνο της Βικτωριανής εποχής, ένας φρικτά παραμορφωμένος άνδρας (Τζον Χαρτ), γνωστός με το παρατσούκλι «Ο Ανθρωπος Ελέφαντας» (επειδή ένας ελέφαντας ποδοπάτησε τη μητέρα του όταν εκείνη ήταν έγκυος), νοιώθει για πρώτη φορά την έννοια της συμπόνοιας και της αγάπης στα χέρια ενός ηθικού επιστήμονα (Αντονι Χόπκινς). Ενα συγκινητικό, τρυφερό έργο που πνίγεται στο συναίσθημα σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του Λιντς χαρακτηρίζονται από ψυχρότητα. Ο υπέροχος Χαρτ ήταν υποψήφιος για Οσκαρ, όπως επίσης η ταινία.

Ενα ατίθασο νεαρό ζευγάρι (Νίκολας Κέιτζ – Λόρα Ντερν), διασχίζουν την Αμερική της αμφισβήτισης σε ένα ταξίδι ζωής και θανάτου, αγάπης και μίσους, έρωτα ,τρέλας και πολλών καταστροφών. Αν όχι η πιο ώριμη, σίγουρα η στιγμή της κορύφωσης του αμερικανού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς, που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών 1990.

Χαμένη Λεωφόρος (Lost Highway, 1996)Είναι στην κυριολεξία απερίγραπτα τα όσα συμβαίνουν σε αυτή την ταινία, με αποτέλεσμα να μην έχει καμία απολύτως σημασία η όποια απόπειρά μας να συνθέσουμε περίληψη. Εκτός εαυτού ο Ντέϊβιντ Λιντς θέλει να δώσει σάρκα και οστά στους εφιάλτες του αδιαφορώντας πλήρως για την επικοινωνία του με τον θεατή. Με τους Μπιλ Πούλμαν, Πατρίσια Αρκέτ, Ρόμπερτ Λότζια, Μπάλταζαρ Γκέτι και ο Ρόμπερτ Μπλέικ.

Ενας γέροντας αγρότης (Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ) αποφασίζει να διασχίσει δυο πολιτείες της Αμερικής πάνω σε μηχανή που κουρεύει γκαζόν για να επισκεφθεί τον άρρωστο αδελφό του (Χάρι Ντιν Στάντον) και να γεφυρώσει τις σχέσεις τους. Η πιο ανθρώπινη αλλά και πιο συγκινητική ταινία του. Υποψηφιότητα για Οσκαρ για τον Ρ. Φάρνσγουρθ.

Ο παράξενος κόσμος του Ντέιβιντ Λιντς, τίθεται για μια ακόμη φορά σε λειτουργία σε μια ταινία που αρνείται τους κανόνες της κλασικής αφήγησης και καταφέρνει να κεντρίσει τις αισθήσεις, χάρη στον συναισθηματικό πλούτο που παράγεται από την μεθοδευμένη αποκρυστάλλωση εμπνευσμένων ιδεών. Είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις με βεβαιότητα τον ονειρικό από τον πραγματικό χρόνο της ταινίας (μια διασταύρωση του «Μπλε Βελούδου» με την «Χαμένη Λεωφόρο»), όμως τελικά, εκεί ακριβώς βρίσκεται η γοητεία της. Με τους Ναόμι Γουότς, Τζάστιν Θερού, Λόρα Ελενα Χάρινγκ κ.α.

Ακόμα μια σπαζοκεφαλιά από τον εκκεντρικό σκηνοθέτη ,πράγμα που συνηθίζει να κάνει («Οδός Μαλχόλαντ», «Χαμένη λεωφόρος») αν και εδώ δεν φαίνεται να οδηγεί πουθενά. Μια τρικυμία φαντασιώσεων, μια βουτιά χωρίς αναπνοή στον κόσμο του υποσυνείδητου, ένας εφιάλτης χωρίς αρχή, μέση ή τέλος, μια κουραστική ταινία που συν τοις άλλοις αδικείται από το ψηφιακό φορμά στο οποίο γυρίστηκε διότι χάνεται η όποια ποίησή της. Mε τους Λορα Ντερν, Τζέρεμι Αϊρονς, Χάρι Ντιν Στάντον.

Δείτε εδώ όλο το πρόγραμμα: