Δεν είναι η πρώτη – και μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία – έκθεση αυτή της Eurobank που επισημαίνει το κόστος της πολιτικής αβεβαιότητας και την αδυναμία των κυβερνήσεων και του πολιτικού συστήματος συνολικά, να υλοποιήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να οδηγήσουν την οικονομία σε ένα περιβάλλον κανονικότητας.
Συνεχίζουμε να σκιαμαχούμε και να διχαζόμαστε για θέματα που στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν λυθεί προ πολλού, τη ώρα που τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας τρέχουν. Η κυβέρνηση επαναπαύεται ψηφίζοντας τα μέτρα που επιβάλλουν οι συμφωνίες με τους δανειστές και ελπίζει ότι η άνοδος του τουρισμού θα οδηγήσει σε μια ρηχή ανάπτυξη, για να μπορέσει ο πρωθυπουργός να πανηγυρίσει ότι άρχισε η έξοδος από το τούνελ.
Μια σύγκριση όμως με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι καταλυτική. Τα κράτη της ευρωζώνης τρέχουν με ανάπτυξη 2,2 % ενώ χώρες με προβλήματα ανάλογα με τα δικά μας έχουν αρχίσει να απογειώνουν την οικονομία τους. Η Κύπρος έχει 3,5% αύξηση του ΑΕΠ, οι Πορτογάλοι 2,8% και οι Ισπανοί 3,1%. Για να μη μιλήσουμε για την Ιρλανδία που η οικονομία της τρέχει με ρυθμό 6,6%. Εμείς περιμένουμε την ΕΛΣΤΑΤ να ξεπεράσει το σύνδρομο Γεωργίου, για να μάθουμε που βρισκόμαστε…
Η Ελλάδα που έχει προχωρήσει στη μεγαλύτερη δημοσιονομική και μακροοικονομική προσαρμογή από όλες αυτές τις χώρες έχει πετύχει το …ακατόρθωτο. Να είμαστε ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να δανειζόμαστε, όταν μπορούμε πολύ υψηλότερα από όλες αυτές τις χώρες, ενώ οι ελληνικές επιχειρήσεις αναγκάζονται να δανείζονται με τριπλάσιο επιτόκιο σε σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές τους.
Χάνουμε την μια ευκαιρία μετά την άλλη, είτε γιατί κυριαρχούσαν – και σε πολλούς κυριαρχούν ακόμα… – οι αυταπάτες, είτε γιατί το πολιτικό μας σύστημα υποτασσόταν μονίμως στο περιβόητο πολιτικό κόστος. Τώρα που η κατάσταση μοιάζει να έχει σταθεροποιηθεί τουλάχιστον,ας ελπίσουμε ότι δεν θα κυριαρχήσουν πάλι ιδεολογικές αγκυλώσεις και εσωκομματικές ίντριγκες για να κλείσει εγκαίρως η τρίτη αξιολόγηση και να μη βρεθούμε ξανά μετέωροι.
Ο πρωθυπουργός μπορεί να έχει ως πρώτη προτεραιότητα τι μπορεί να υποσχεθεί στη ΔΕΘ, για να εξαγνίσει τους ψηφοφόρους που τον έχουν εγκαταλείψει, αλλά οι υποχρεώσεις τρέχουν και πολλοί υπουργοί του περί άλλα τυρβάζουν.Αρκετά όμως με τις ανακολουθίες και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Περιθώρια για άλλο χαμένο χρόνο δεν υπάρχουν για κανένα. Ούτε για την οικονομία,ούτε για τους πολίτες που αγωνιούν, ούτε φυσικά για την κυβέρνηση…
ΤΟ ΒΗΜΑ
