Η πρόσφατη έντονη αναμόχλευση των πολιτικών παθών, με τη νεκρανάσταση ανελεύθερων ακροτήτων και από τα δύο εξωκοινοβουλευτικά άκρα, από τα σημερινά ήρεμα νερά της Βαλτικής, μέχρι τον αναζωπυρωμένο ρατσιστικά Νότο των ΗΠΑ, γιατί όχι και το μιλιταριστικό φρενοκομείο της βόρειας Κορέας, όλη αυτή η άκαιρη λοξοδρόμηση και η εκτός του μόνιμου στοχοδιαγράμματος για διαρκή και αταλάντευτη Δημοκρατία, εκτροπή, δεν αποτελούν, παρά ένα θλιβερό πολιτικό μνημόσυνο.
Αυτό το μνημόσυνο φρονιμότερο θα ήταν να μην εξελιχθεί σε ένα νέο πολιτικό modus vivendi, που θα εσήμαινε, χωρίς υπερβολές, την αρχή του τέλους της ΕΕ. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πασχίζει, από την εποχή της Benelux (1951) και της ΕΟΚ (1957) να ορθώσει, αλλά με δειλία, το ανάστημα μιας συνταγματικώς κατοχυρωμένης Ομοσπονδίας Κρατών, βασισμένης στις αρχές της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, αλλά και της ουσιαστικής Αλληλεγγύης.
Προσωπικά κρίνω εντελώς περιττό να παρασυρθώ στις συνηθισμένες απόπειρες πολιτικών καλλιστείων, ανάμεσα στις τυραννίες μονοκομματικών καθεστώτων, που σημάδεψαν με αγιάτρευτες τραυματικές εμπειρίες εκατομμύρια φιλήσυχων ανθρώπων.
Κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος νομίζω ότι στο περιπετειώδες ταξίδι της ζωής, προτιμά το σκάφος της Δημοκρατίας, που «κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται», όπως ευφυέστατα παριστάνεται στο οικόσημο της γαλλικής πρωτεύουσας, με το λατινικό επίγραμμα FLUKTUAT SED NEC MERGITUR…
