Όλοι πλέον γνωρίζουν τα βάρη της διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα, όπως και όλοι αντιλαμβάνονται ότι ήλθε στην εξουσία γεμάτος αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, που τον οδήγησαν σε κεφαλαιώδη λάθη, τα οποία απείλησαν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Δεν υπάρχει πια σε κανέναν αμφιβολία ότι τα παιδιά με τα αμπέχωνα και τις βερμούδες δεν ήξεραν πως κυβερνάται μια χώρα και ιδιαιτέρως δεν είχαν αίσθηση των ευρωπαϊκών συσχετισμών και των κανόνων που διέπουν το ευρωπαϊκό και το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Κάπως έτσι ζήσαμε την περιπέτεια της πρώτης περιόδου, αυτής που ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης έχει περιγράψει ως περίοδο βίαιης ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το καλοκαίρι ωστόσο του 2015, από εκείνα τα κατακλυσμιαία γεγονότα που ακολούθησαν του δημοψηφίσματος και της Συνόδου Κορυφής έχουμε εισέλθει σε φάση προσαρμογής και αναθεώρησης της θέσης και της παρουσίας του κυβερνώντος κόμματος στη διαχείριση των εθνικών υποθέσεων.
Έκτοτε ο κ. Τσίπρας και οι παράγοντες του κόμματός του, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν μπορούν να επιμένουν συγκρουσιακά με την Ευρώπη, επέλεξαν να συμβιβασθούν και να υιοθετήσουν μετριοπαθέστερη στάση και συμπεριφορά.
Αποδέχθηκαν, έστω με αμφισημία και δυσανασχετώντας, τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, υιοθέτησαν το σχέδιο εξόδου από την κρίση που οι εταίροι και δανειστές προέκριναν και τείνουν πλέον να εξελιχθούν από πολιτικοί των δρόμων σε συστημικές εκφράσεις διαχείρισης των προβλημάτων της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έτσι αντιμετωπίζουν πλέον τον κ.Τσίπρα και το κόμμα του οι θεωρούμενες αντισυστημικές αριστερές και ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Όπως και να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ του 2017 δεν έχει καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, πολύ περισσότερο απέχει παρασάγγας από το ακτιβιστικό κόμμα του 2014.
Είναι προφανές λοιπόν ότι το συγκεκριμένο κόμμα ερχόμενο στην εξουσία και διαχειριζόμενο το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, την μέγιστη δηλαδή οικονομική κρίση, μεταλλάχθηκε στην κυριολεξία και προσπάθησε να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της περιόδου.
Διατηρώντας βεβαίως πολλά από τα χαρακτηριστικά και την ιδιοτυπία που εξαρχής το διέκριναν.
Γι’ αυτό και η διαρκής αμφιθυμία και ταλάντευση του, που οδήγησαν σε καταστροφικές καθυστερήσεις και παράταση των συνθηκών οικονομικής κρίσης.
Ακόμη και τώρα ταλαντεύεται, δεν πιστεύουν τα μέλη και στελέχη του ότι αυτή είναι η οδός και η μέθοδος εξόδου από την κρίση.
Από την άλλη δεν μπορεί κάνεις να μην σημειώσει ότι τα παλαιότερα κόμματα εξουσίας δεν έχουν ακόμη απαλλαγεί από το βάρος της μεγάλης ευθύνης για την κρίση.
Τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και το ΠαΣοΚ καταδιώκονται ακόμη από το αμαρτωλό παρελθόν τους, βαρύνονται για την αποδεδειγμένη διαχειριστική ανεπάρκεια τους, από την αδυναμία τους να ανανεωθούν πραγματικά και να ανασυγκροτηθούν, όπως οι περιστάσεις και οι συνθήκες επιβάλλουν.
Ακριβώς εκεί άλλωστε «πατάει» και η κυβερνητική προπαγάνδα.
Υπενθυμίζει διαρκώς το αμαρτωλό παρελθόν των παλαιότερων κομμάτων, επιμένει στην κατασκευή και ανάδειξη εχθρών του λαού και είναι αλήθεια ότι βρίσκει ευήκοα ώτα.
Πράγμα που τα παλιότερα κόμματα εξουσίας, μην έχοντσς αποδεχτεί πλήρως την ευθύνη τους και μην έχοντας ξεκαθαρίσει τη θέση τους σε σχέση με το εξουσιαστικό παρελθόν τους, βρίσκονται σε διαρκή αμυντική θέση και οδηγούνται σε μυωπική αντιπολιτευτική τακτική, η οποία καταλήγει σε εντυπωσιοθηρική, ανούσια και ευκόλως διαχειρίσιμη αντιπολιτευτική δράση, παρά σε ουσιαστική αντιπαράθεση.
Υπερτονίζουν τα μικρά και επουσιώδη και χάνουν τα μεγάλα και ουσιαστικά.
Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι έως τώρα δεν έχουν διαμορφώσει σαρωτικό κλίμα πολιτικής αλλαγής και ατμόσφαιρα ανατροπής στην ελληνική κοινωνία.
Επιπλέον επιμένοντας σε μια στείρα αντιπολιτευτική στάση δεν είναι σε θέση να προσμετρήσουν ορισμένα, λίγα είναι αλήθεια, άλλα παρά ταύτα αγαθά της διακυβέρνησης Τσίπρα.
Για να λέμε λοιπόν τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, ο ανεξάρτητος παρατηρητής δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η παρούσα πολιτική περίοδος είναι ειρηνικότερη σε σχέση με τις προηγούμενες των μνημονίων.
Αν εξαιρέσει κανείς την ιδιόρρυθμη ζώνη των Εξαρχείων, η οικονομική και κοινωνική ζωή δεν χαρακτηρίζεται από εντάσεις και καταστροφές όπως εκείνες που ζήσαμε το 2011, το 2012 η το 2013.
Επιπλέον δεν μπορεί να παραγνωριστεί ότι επί των ημερών του κ.Τσίπρα, έστω διά της επιβολής από την τρόικα, ελέγχθηκαν σε σημαντικό βαθμό οι δημόσιες δαπάνες και επιτέλους συγκροτήθηκε ένας σχετικά αποτελεσματικότερος και πιο αξιόπιστος μηχανισμός συλλογής των δημοσίων εσόδων.
Η δυστυχής εμπειρία των προηγούμενων πολλών χρόνων δείχνει ότι δεν ήταν αυτονόητη η επικράτηση αρχών και κανόνων στη διαχείριση του δημοσίων οικονομικών.
Επίσης δεν μπορεί να αγνοηθεί ο τρόπος χειρισμού της μεταναστευτικής κρίσης και η έστω υποτυπώδης φροντίδα των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας.
Με άλλα λόγια δεν είναι όλα όσα κάνει η διακυβέρνηση Τσίπρα επιλήψιμα και προβληματικά.
Υπάρχουν χωρίς αμφιβολία και κάποιες ζώνες προόδου.
Το να τις κρύβει κάνεις ή να αντιπολιτεύεται άκριτα δεν είναι το καλύτερο.
Εν κατακλείδι θα έλεγε κάνεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιδείξει όλα τα προηγούμενα χρόνια ευελιξία και προσαρμοστικότητα.
Το δόγμα Βούτση «ανταλλάσσουμε χώρο με χρόνο» είναι κυρίαρχο σε όλη τη δράση του.
Αντιθέτως τα άλλα κόμματα δεν έχουν να επιδείξουν αντίστοιχη ικανότητα προσαρμογής στις συνεχώς μεταβαλλόμενες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες.
Γι’ αυτό και έχουν αποτύχει έως τώρα να κλονίσουν πραγματικά ακόμη κι αυτή την τόσο ελλειμματική και βραδυπορούσα διακυβέρνηση του.
