Είμαστε η μόνη ίσως χώρα στον κόσμο και σίγουρα η μοναδική στην Ευρώπη που δεν εννοούμε να παραδεχθούμε μια ιστορική πραγματικότητα που αποτελεί πλέον κοινό τόπο για όλους τους άλλους πλην ημών. Υπερηφανευόμαστε ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά φαίνεται ότι έχουμε αλλεργία σε κάθε είδους δημοκρατική αντιπαράθεση.
Η καταδίκη των ολοκληρωτικών καθεστώτων και των εγκλημάτων τους, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της δημοκρατικής μας κουλτούρας, αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο διχαστικής σύγκρουσης με πρωτοβουλία μάλιστα αυτών που έπρεπε να είχαν τη γενναιότητα και την ευθύνη να τα καταδικάσουν χωρίς προσχήματα, αστερίσκους και επιπόλαιες δικαιολογίες.
Η καταδίκη του ολοκληρωτισμού και των εγκλημάτων θα μπορούσε να ήταν μια μοναδική ευκαιρία για μια αριστερά που υποτίθεται ότι θέλει να προσαρμοστεί στα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μια ευκαιρία πολιτικής και ιδεολογικής ενηλικίωσης και εγκατάλειψης παρωχημένων κομμουνιστικών ψευδαισθήσεων. Πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο μια κυβερνώσα, ιδιαίτερα, αριστερά που να παραμένει απολογητής εγκλημάτων ενός καθεστώτος που θέλησε να αλλάξει την κοινωνία αλλά κατάφερε να γίνει ο σκληρότερος δυνάστης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του όμως με την ίδια ευκολία που εγκατέλειψαν την αντιμνημονιακή ρητορεία εν ονόματι της εξουσίας, αναζητούν προσχήματα για να καλύψουν τη μεταστροφή τους. Επιστρέφουν όποτε τους βολεύει στο κομμουνιστικό παρελθόν τους, όχι τόσο γιατί εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτό, αλλά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξανακερδίσουν ένα μέρος από το χαμένο κομματικό τους ακροατήριο.
Δεν κατανοούν όμως ότι δεν είναι πια ένα μικρό περιθωριακό κόμμα που μπορεί ότι λέει να έχει μικρή σημασία, αλλά ξεχνούν ότι εκπροσωπούνμια χώρα που η πολιτική της δεν μπορεί σε διεθνές επίπεδο να διαμορφώνεται από συγκυριακές κομματικές πλειοψηφίες. Ότι είναι παράλογο να ζητάμε από μια σειρά πρώην κομμουνιστικές χώρες να μας συμπαραστέκονται στην Ευρώπη και από την άλλη να αφήνουμε υπονοούμενα ότι είναι περίπου ναζιστές.
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, σήμερα αριστερά χωρίς δημοκρατία και αποδοχή των κανόνων της δεν μπορεί να υπάρξει. Αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν πολύ σύντομα θα βρεθούν στο περιθώριο της ιστορίας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
