Το επταήμερο του Διόδωρου

Φαινομενολογία της ευτυχίας

Αυτό ήταν: τελειώνει το 2016/17, προχωράμε πλησίστιοι προς το 2017/18· ξεκούραστοι, ομορφότεροι, εξυπνότεροι –φτωχότεροι βέβαια και με δεκάδες χιλιάδες στρέμματα λιγότερα δάση αλλά τι να κάνουμε; Κανείς δεν είναι τέλειος ούτε θα γίνει.

Στιγμές στιγμές νιώθουμε πως ακουμπάμε την τελειότητα –να, όταν είμαστε στη σκιά, δίπλα στην παραλία, και πάνω στο τραπέζι μας έχουμε έναν κουβά παγάκια και ένα μπουκάλι ούζο, ανάμεσα σε πιάτα με μεζέδες: χτένια, γυαλιστερές, γαύρο τηγανητό, σαρδέλα ψητή, χταποδάκι, πατατοσαλάτα, βλίτα με μπόλικο λάδι και ξίδι, σαγανάκι. Καίει η άμμος, λιώνει τα πάντα ο ήλιος αλλά μοσκοβολάει ο γλυκάνισος, δροσίζουν τα παγάκια, φέρνει κέφι το άτιμο το ούζο, φυσάει και θαλασσινό αεράκι –τέλεια είναι.

Αγγίζεις την τελειότητα και όταν ανεβαίνεις νύχτα σε βουνό να συναντήσεις τους Περσείδες που είναι πάντα τακτικοί στο αυγουστιάτικο ραντεβού τους, και αντικρίζεις τον ουράνιο θόλο που ποτέ δεν τον βλέπεις στην πόλη. Αρχίζεις να λες «να το καλοκαιρινό τρίγωνο, λάμπουν ο Βέγας ο Ντενέμπ και ο Αλτάιρ· ο Δίας βρίσκεται στον αστερισμό του Κύκνου, εκεί στη Δύση, δίπλα στη Σπίκα –και ο Αρκτούρος βορειοδυτικά, πόσο φωτεινός είναι!».

Σε κοιτάζουν όλοι με θαυμασμό –πού να ξέρουν πως στο κινητό σου έχεις εφαρμογή που δείχνει αστέρια, πλανήτες και αστερισμούς, παίζεις στα δάχτυλα την αστρονομία. Και ό,τι άλλο μπορεί να γίνει γραφή, εικόνα, ήχος, αριθμός. Βιβλιοθήκες επί βιβλιοθηκών στη διάθεσή σου –νόμιζαν εκείνοι οι λόγιοι της Αλεξάνδρειας πως κάποιοι είναι…

n Ετσι εξηγείται και η ποιότητα των τουίτ των πολιτικών. Πριν τοποθετηθεί σε κάποιο θέμα ο Πολάκης λέει «ας ρίξω μια ματιά να θυμηθώ τι έχει γράψει ο Χέγκελ επί του θέματος». Γκουγκλ, βγαίνει το pdf με τη Φαινομενολογία του Πνεύματος, διαβάζει, ταπ στο εικονίδιο του τουίτερ και γράφει «Ρεμάλια, κίναιδοι, γκεσταπίτες του κερατά, θα σας κρεμάσουμε όλους ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος». Και γυρίζει ευτυχισμένος στην τσικουδιά του, εκεί στην παραλία που αγγίζουμε την τελειότητα.

Το διαβάζει ο Αδωνις Γεωργιάδης, βγάζει σπυριά: «Τον άτιμο, θα του τη βγω με Χάγεκ»· ταπ, ταπ, The Pure Theory of Capital, ταπ, ταπ: «Κομμούνια, θα σας κάνουμε σαπούνια».

Βιβλιοθήκες; Τώρα θυμήθηκα πως δεν έχω ακόμη επισκεφθεί τη νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, εκεί στο τέρμα της Συγγρού. Μόλις γυρίσω στην Αθήνα, πρώτη μου δουλειά να πάω εκεί. Την όραση και την ακοή την ικανοποιούν τα κινητά, η αφή και η όσφρηση θέλουν να πιάσουν στο χέρι χάρτινα βιβλία που μυρίζουν χρόνο. Για τη γεύση, παραμένουν αναντικατάστατα τα αλμυρά φιλιά του καλοκαιριού.

n Για την ώρα είμαι στη Δράκεια και, όσο με σκιάζει η φλαμουριά, επιδιορθώνω τον ξύλινο φράχτη που κοντεύει να πέσει. Ηρθα, είδα το χάλι, ρώτησα μαστόρια και καλφάδες, έμαθα τιμές –καβάλησα τη Φεράρι, κατέβηκα στην Αγριά:

–300 καρφιά 5 πόντους, 100 ξυλόβιδες ίδιο μέγεθος, 15 στριφόνια 6 πόντους, 10 βίδες περαστές 10 πόντους, ένα μέτρο ντίζα με 10 παξιμάδια, έναν δίσκο να κόβει ξύλα και έναν για μέταλλα.

–Τι θα φτιάξετε; ρωτάει ο μαγαζάτορας.

–Εγώ; Αστειεύεστε; Πού να ξέρω από αυτά –ο μάστορας που επισκευάζει τον φράχτη τα χρειάζεται.

Πάει με Φεράρι να είσαι χειρώνακτας; Δεν πάει.

n Θα κατεβαίνω λοιπόν με 200 τη Συγγρού από την Κυψέλη, θα κάνω στάση στη Νιάρχειο Εθνική Βιβλιοθήκη, και εμπνευσμένος από τα έργα των μεγάλων ανδρών και γυναικών θα συνεχίζω αριστερά στην παραλιακή με 200 ή δεξιά να βγω στην εθνική, να πιάνω τα 300.

n Α, μετακόμισαν και «Το Βήμα», «Τα Νέα», το in.gr, ο Βήμα FM στη Συγγρού· στο 340, εκεί που ήσαν τα γραφεία της ΝΔ επί Αντώνη Σαμαρά –έκαναν άραγε καθαρτήριες τελετές πριν εγκατασταθούν; Τέλος ο ΔΟΛ, ανήκουν πια στην Alter Ego του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη.

Κάτι γίνεται τα τελευταία χρόνια: Ωνάσειος Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Νιάρχειο Κέντρο Πολιτισμού, οι αδελφοί Αλαφούζου έχουν την «Καθημερινή» και τον Σκάι, η οικογένεια Κυριακού τον Antenna, υπάρχει το Ιδρυμα Λασκαρίδη στον Πειραιά –είναι η κουλτούρα το alter ego του εφοπλιστικού κεφαλαίου;

Εντάξει, τα μέσα επικοινωνίας δεν είναι μόνο πολιτισμός, είναι και πολιτική –αλλά μήπως αναβαθμίζεται προς τον πολιτισμό και αυτή, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τη θερινή σύναξη των κεντροεπιτρόπων του στο Μέγαρο Μουσικής; Μπα, επίδειξη ισχύος ήταν: «Τους τα πήραμε όλα τα κάστρα». Σιγά μην άφηναν τους βαρεμένους που πάνε σε συναυλίες και στην όπερα να αισθάνονται ανώτεροι. Την πρωτοκαθεδρία έχει η πολιτική, η ισχύς –δεν υπάρχει άλλο πρωτείο, άλλη αριστεία.

Οι Καταλανοί το Μέγαρο Μουσικής της Βαρκελώνης, το Palau de la MusicaCatalana, το λένε «Λύκειο», Liceu– προφανώς, εδώ οι αριστοτελιστές κέρδισαν τους πλατωνιστές και γλιτώσαμε από μία ακόμη «ακαδημία». Βρίσκεται στη μέση περίπου της περίφημης Ράμπλας, λίγο πιο κάτω, πηγαίνοντας προς το λιμάνι, από το Mercado de La Boqueria, την ομορφότερη ίσως αγορά της Ευρώπης.

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά πολλά φεγγάρια, είχαμε πάει στη Βαρκελώνη. Και κάναμε βόλτα στη Ράμπλα, φυσικά. Ηταν συννεφιασμένος ο καιρός αλλά τίποτα δεν προμηνούσε αυτό που συνέβη: άρχισε να πέφτει χαλάζι ασταμάτητα, τόνοι από χαλάζι, μεγάλο σαν κουφέτο γάμου –σαν να ήμασταν στο Ησαΐα χόρευε, τότε που επιτρεπόταν και η ρίψη κουφέτων.

Μπήκαμε σε μικρό καφέ να γλιτώσουμε από τα κουφέτα. Κάπου ένα τέταρτο κράτησε η χαλαζόπτωση, όταν βγήκαμε κάτω από τα πλατάνια και στον δρόμο ήταν στρωμένο το χαλάζι σαν να είχε χιονίσει.

Ετσι θα τη θυμάμαι πάντα εγώ τη Ράμπλα: ανοιξιάτικη, καταπράσινη, με λευκά κουφέτα χαλαζιού κάτω από τα πλατάνια της. Το αίμα των θυμάτων του παρανοϊκού τζιχαντιστή που την έβαψε την Πέμπτη, δεν θέλω να το ξέρω.

Ο δικός μας τζιχαντισμός λέγεται πολιτική επικοινωνία. Στόχος του είναι πάντα η νοημοσύνη ή το καλό γούστο, τα θύματα μόνο αλλάζουν -την περασμένη εβδομάδα ήσαν δάση της Αττικής, της Ζακύνθου, της Κεφαλλονιάς, της Ηλείας, καταβρόχθισαν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα οι φωτιές. «Οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών» αναμηρύκασαν οι νυν κυβερνώντες παλαιότερους, κρατώντας το συμπλήρωμα «ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων κύκλων» για την επόμενη φάση.

Επικράτησαν όμως ωριμότερες επικοινωνιακές σκέψεις, καβαλάει ο Πρωθυπουργός ελικόπτερο πιο επιδέξια από όσο εγώ τη Φεράρι, υπερίπταται των αποκαϊδιών, «δεν ήσαν μεγάλες οι ζημιές, μόνο 15.000 στρέμματα, δέκα φορές λιγότερα από το 2009», αποφαίνεται –30.000 κάηκαν αλλά από τη σύγκριση καταλαβαίνουμε πόσο υψηλούς στόχους έχει η κυβέρνηση αφού εκείνη η πυρκαγιά ήταν η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην Ανατολική Αττική, είχε απανθρακώσει κάπου 200.000 στρέμματα.

Οπότε αλλάζουν ρότα οι υπουργοί: «Δεν εννοούσαμε συνωμοσία», εξηγούν. Ετσι οι πυρκαγιές γίνονται κάπως σαν τους σεισμούς, δεν υπάρχει ευθύνη κυβερνώντων ή τοπικών και περιφερειακών αρχόντων. Οταν είναι πολύ μεγάλες, ευθύνονται σκοτεινά κέντρα· όταν είναι μικρότερες λένε «δεν βαριέσαι». Επικοινωνιακά όλα είναι σωστά, απλώς έχουν γίνει στάχτη 30.000 στρέμματα –ποιος νοιάζεται;

n Είχα καιρό να γράψω στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου, και παρασύρθηκα –με περιμένει ο φράχτης. Μόλις τελειώσω και βεβαιωθώ πως θα αντέξει τους χιονιάδες, γυρίζω στην Αθήνα. Με την ελπίδα ότι σε δύο-τρία χρόνια θα είμαι κάπως πλουσιότερος και θα τον αντικαταστήσω. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας στο Μέγαρο Μουσικής υποσχέθηκε οικονομική πολιτική «με ταξικό πρόσημο», δηλαδή φιλοδωρήματα για να εξαγοράζει ψήφους. Αρα δεν θα υπάρχει ευρώ για επισκευές ούτε για Μέγαρα και Λυρικές –θα τα κάνει ταξικά αναψυκτήρια.

Εγώ θα συνεχίσω να μεγαλουργώ με το δράπανο και τον τροχό –το μαοϊκό όνειρο της κατάργησης της διάκρισης διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας θα έχει πραγματοποιηθεί και θα έχει μεγιστοποιηθεί η απόσταση κυβερνώντων-πολιτών μέσω της ναπολεόντειας τακτικής των δημοψηφισμάτων. Μια χαρά πάμε.