ΑΥΤΕΣ τις ημέρες στην πρωτεύουσα της Βρετανίας (με κορυφαίο γεγονός στο αθλητικό μητρώο του Λονδίνου τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες) ο παγκόσμιος στίβος απλόχερα συναρπάζει κόσμο και κοσμάκη και όχι μόνο τους στιβικούς θιασώτες. Και ίσο μερίδιο προσφοράς με τους άνδρες έχουν οι αθλήτριες. Απέναντι στην αγωνιστική ισομοιρία (σε αρκετές περιπτώσεις πολλών χωρών συνυπάρχουν ακόμη τα στοιχεία της απουσίας της γυναικείας χειραφέτησης) έρχεται ένα ερώτημα που δεν έχει απόλυτα απαντηθεί. Η πεισματική αρνητική στάση του ολυμπιάρχη βαρόνου ως προς την ολυμπιακή αποδοχή του στίβου γυναικών σε τι είδους ιδεοληπτική στάση ή άλλα ενδεχομένως ελατήρια οφειλόταν; Κάποιοι κάνουν μια εύκολη αναγωγή: ο Κουμπερτέν ήταν μισογύνης. Ηταν όμως;
Ο ΚΟΥΜΠΕΡΤΕΝ δεν ήταν μισογύνης ως προς τη συμμετοχή του «ωραίου φύλου» στον κορυφαίο αθλητικό θεσμό. Αν ήταν, πώς στην πρώτη υπό την προεδρία του διοργάνωση, στο Παρίσι του 1900, εντάχθηκαν στο πρόγραμμα έστω «ελιτίστικα» αγωνίσματα, η αντισφαίριση και το γκολφ; Και ως το 1924 –τον επόμενο χρόνο ο Κουμπερτέν, με το πρόσχημα λόγων υγείας εγκατέλειψε στο συνέδριο της Πράγας τον προεδρικό θώκο (ύστερα από τριάντα χρόνια) –είχαν προστεθεί αρκετά άλλα αθλήματα γυναικών (η κολύμβηση, και μάλιστα σε πρώιμη εποχή, το 1912 στη Στοκχόλμη, η ξιφασκία κ.ά.). Από μια πιο διεισδυτική οπτική γωνία η στάση του Κουμπερτέν αποδίδεται σε δύο άλλους λόγους.
Ο ΕΝΑΣ λόγος είναι ότι ο Κουμπερτέν πίστευε ακράδαντα σε στρεβλή, εκ των πραγμάτων άποψη πως ο στίβος προκαλεί προβλήματα μητρότητας. Πολύ αργότερα η διάψευση ήρθε από τη μητρότητα της θρυλικής Ολλανδής Φάνι Μπλάνκερς-Κουν (ή Κοέν). Στην άλλη πλευρά να προστεθεί και ένας ευδιάκριτος κοινωνικός και ψυχολογικός συντηρητισμός για τον συγκεκριμένο τομέα άθλησης. Κορυφαία και τρομερά μαχητική αντίπαλος του Κουμπερτέν ήταν μια συμπατριώτισσά του ακτιβίστρια της εποχής (ακαταμάχητη «σουφραζέτα»), η μαντάμ Αλίς Μιγιά (Alice Milla), που είχε δημιουργήσει τη Διεθνή Ομοσπονδία Στίβου Γυναικών.
ΠΛΗΓΜΑ στο γόητρο του Κουμπερτέν ήταν η διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων Γυναικών (Μονακό) πολύ πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι (1924). Ωστόσο στο Αμστερνταμ το 1928 είχαμε επεισοδιακή εμφάνιση των πρώτων αγωνισμάτων γυναικών (100 μ., 800 μ. ύψος, δισκοβολία). Ετσι συνέβησαν λιποθυμίες μετά τον τερματισμό των 800 μ. Οι «συντηρητικοί» της ΔΟΕ διέγραψαν την τότε «μεγαλύτερη απόσταση δρόμου» για τις γυναίκες ως το 1960 στη Ρώμη. Και σήμερα η Ελλάδα της Στεφανίδη συμμέτοχη στην παγκόσμια κορύφωση…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ