Καινούργια, άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα κομίζουν ιδέες, αναπτερώνουν ελπίδες, ανεβάζουν το ηθικό και βάζουν υψηλότερα τον πήχη. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι μετά την εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν ένας νέος άνεμος αισιοδοξίας πνέει στη Γαλλία. Ο πρώτος «πάγος» που του έβαλε το Βερολίνο όταν επιχείρησε με την ορμή της νίκης του και μόνο, ως άλλος Βαρουφάκης, να αλλάξει την ευρωπαϊκή ατζέντα επί το ομοσπονδιακότερο –κοινός προϋπολογισμός, ευρωομόλογα, κοινή φορολογική πολιτική, κοινή μεταναστευτική πολιτική, αλλά και κοινή άμυνα με επίκεντρο τα πυρηνικά της Γαλλίας –δεν τον πτόησε.
Ο γάλλος πρόεδρος επανέρχεται με άλλη, πιο διπλωματική τακτική, αλλά με τον ίδιο στόχο: τη δημιουργία μιας περισσότερο συνεκτικής και δημοκρατικής και λιγότερο «γερμανικής» Ευρώπης. Τη φορά αυτή σε ό,τι αφορά τις δοσοληψίες του με το Βερολίνο εμφανίζεται λιγότερο μαξιμαλιστής. Αναζητώντας σημεία προσέγγισης με βάση τα κοινά γαλλογερμανικά συμφέροντα προτάσσει τη φορολογική ενοποίηση με στόχο τη μείωση των υψηλών γαλλικών και γερμανικών συντελεστών εταιρικής φορολόγησης. Και προτείνει την υιοθέτηση κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της φοροαποφυγής των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Μιλώντας στην τηλεόραση του Bloomberg ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας Μπρουνό λε Μερ σκιαγράφησε τον νέο οδικό χάρτη για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τη μετά Brexit εποχή. Ανέφερε τα σημεία ταύτισης με το Βερολίνο (όχι απαραίτητα με τους άλλους εταίρους, διότι στο ζήτημα της φορολόγησης των επιχειρήσεων, για παράδειγμα, κάποιες χώρες όπως η Ιρλανδία και η Κύπρος θα πρέπει να αυξήσουν δραματικά τον συντελεστή τους που είναι μόλις 12,5%). Δεν έκρυψε όμως και την εθνική διάσταση του προγράμματος Μακρόν. Μια εθνοκεντρική οικονομική και κοινωνική πολιτική, η οποία μάλιστα αντλεί έμπνευση από τον βραζιλιάνο σταρ του ποδοσφαίρου Νεϊμάρ!
Κάν’ το όπως ο Νεϊμάρ
«Το Παρίσι θα ξεπεράσει τη Φρανκφούρτη και θα γίνει το μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετά την αποχώρηση της Βρετανίας» είπε ο Λε Μερ. Και εξήγησε πώς θα γίνει αυτό: «Θα λάβουμε δύσκολες αποφάσεις, θα μειώσουμε τους φόρους της Γαλλίας και θα κάνουμε τη χώρα μας πιο ελκυστική»! Και το πρότυπο σε αυτή την προσπάθεια θα είναι η μεγάλη «εθνική» επιτυχία της μεταγραφής του Νεϊμάρ από την ομάδα της Βαρκελώνης στην ομάδα του Παρισιού (PSG) αντί 222 εκατ. ευρώ.
«Κάν’ το όπως η PSG» θα ήταν ακριβέστερα το σύνθημα του Μακρόν και της κυβέρνησης του Παρισιού. Οπως η PSG έπεισε τον βραζιλιάνο άσο να εγκαταλείψει τη χώρα που φιλοξενεί τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες στον κόσμο με τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες, έτσι και η Γαλλία θα προσπαθήσει να πείσει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις και τις τράπεζες του πλανήτη να την προτιμήσουν για να εγκαταστήσουν εκεί τα ευρωπαϊκά στρατηγεία τους.
Η ώρα της αντεπίθεσης
Το νέο εθνικό αφήγημα της Γαλλίας είναι λοιπόν να «πιάσει» τη Γερμανία σε ανταγωνιστικότητα. Και ασφαλώς μέχρι στιγμής το παιχνίδι του διαμοιρασμού των ιματίων του Citi του Λονδίνου φαίνεται να το κερδίζει η Φρανκφούρτη. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Bloomberg, ενώ η γερμανική μεγαλούπολη έχει προσελκύσει 2.850 θέσεις εργασίας από το Λονδίνο (των τραπεζών UBS, Goldman Sachs, Citigroup, Standard Chartered και Nomura), το Παρίσι έχει προσελκύσει μόνο 1.400 θέσεις (από τη βρετανική HSBC και τη γαλλική Société Générale).
Ωστόσο οι Deutsche Bank, JP Morgan και Morgan Stanley πρόκειται να μεταφέρουν ακόμα 9.000 θέσεις εργασίας από το Λονδίνο σε προορισμούς που ακόμη δεν έχουν καθορίσει. Και εν πάση περιπτώσει το Παρίσι, σύμφωνα με το μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό λόμπι της Γαλλίας Paris Eurozone, έχει ως στόχο να προσελκύσει… 20.000 τραπεζίτες από το Λονδίνο! Ο Νεϊμάρ τούς δείχνει τον δρόμο.
Κίνητρα για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων
Είναι σαφές ότι ο Μακρόν θέλει να δημιουργήσει ένα ευνοϊκότερο προς το επιχειρείν περιβάλλον στη χώρα του. Κάτι ανάλογο με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που είχε εφαρμόσει στη Γερμανία στις αρχές της χιλιετίας ο τότε καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Κορμός της «Ατζέντας 2010» ήταν η συγκράτηση των μισθολογικών αυξήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη δεκαετία 1998-2008 οι μισθοί στη Γερμανία αυξήθηκαν μόλις κατά 20%, όταν στη Γαλλία αυξήθηκαν κατά 60% (στην Ισπανία και στην Ελλάδα κατά 80%).
Οι Γερμανοί συγκράτησαν το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων, δεν έθιξαν όμως ουσιαστικά τα εργασιακά δικαιώματα. Κεντρική ιδέα των μέτρων του Μακρόν είναι ακριβώς η αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Το θεμέλιο προς την κατεύθυνση αυτή μπήκε επί Φρανσουά Ολάντ με τον έντονα αμφισβητηθέντα από κόμματα και συνδικάτα νόμο Ελ Κομρί (η Μιριάμ Ελ Κομρί ήταν υπουργός Εργασίας των κυβερνήσεων Βαλς και Καζνέβ). Η αναθεώρηση του Εργατικού Κώδικα διευκολύνει τις απολύσεις από τις επιχειρήσεις και εν γένει περιορίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα ευνοεί τις ευέλικτες μορφές εργασίας.
«Η γαλλική αγορά εργασίας αναγεννιέται με τον Εμανουέλ Μακρόν» τιτλοφορείται ρεπορτάζ των «Financial Times», που σημειώνουν ότι η ανεργία το πρώτο τρίμηνο του 2017 μειώθηκε στο 9,6%, ότι το ίδιο χρονικό διάστημα κατεγράφη ανάπτυξη του κατασκευαστικού τομέα για πρώτη φορά μετά το 2012 και ότι ο ρυθμός ανάπτυξης εφέτος στη Γαλλία αναμένεται να φθάσει στο 1,6%, στο υψηλότερο επίπεδο από το 2011.
Με την πανηγυρικά διακηρυγμένη είσοδο της Γαλλίας στον παράδοξο αγώνα δρόμου προς τα πίσω, στον οποίο έχουν αποδυθεί οι δυτικές κοινωνίες για να ανταγωνιστούν εκείνες των αναπτυσσόμενων χωρών και με την υπόσχεση ότι ως το 2022, που λήγει η θητεία του, ο συντελεστής φορολόγησης των επιχειρήσεων θα έχει μειωθεί από το 33% στο 25%, ο Μακρόν και η πολυσυλλεκτική κυβέρνησή του προτάσσουν ως όραμα την ανάδειξη του Παρισιού σε μια μετά Brexit οικονομική και χρηματοοικονομική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
