ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ…

Σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ομηρος στην «Ιλιάδα» συμπυκνώνει σε δύο στίχους τα ιδανικά που θα διαμορφώσουν την άνθηση του ελληνικού πολιτισμού: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν». Δηλαδή σε απλά ελληνικά: «Πάντα να αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου».

Σήμερα κινδυνεύουμε να φθάσουμε στο άλλο άκρο. Να θεωρείται η αριστεία παράδειγμα προς αποφυγήν και μάλιστα στον ζωτικό χώρο της Παιδείας. Η ιστορία με την κλήρωση των σημαιοφόρων είναι ένα σύμπτωμα αυτής της αντίληψης και ίσως όχι το σημαντικότερο.

Την ώρα που σε όλον τον κόσμο η Παιδεία ανοίγεται στο μέλλον, αναζητεί νέες δημιουργικές διεξόδους, στρέφεται σε νέους τομείς γνώσης, δημιουργεί φυτώρια ιδεών δίνοντας ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, στην Ελλάδα αναμοχλεύουμε το παρελθόν αλληθωρίζοντας μονίμως προς τα πίσω, διαγκωνιζόμενοι και συγκρουόμενοι για τις ευκαιρίες που διαρκώς χάνουμε.

Με μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι έχει βρει πρόσφορο πεδίο για να επιβάλει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, θεωρώντας ότι έτσι θα εξευμενίσει για τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις της το παραζαλισμένο εκλογικό της ακροατήριο. Με υπουργούς Παιδείας που έρχονται και παρέρχονται όχι για να προσαρμόσουν την Παιδεία στις προκλήσεις της εποχής, αλλά για να κατεδαφίσουν και ό,τι είχε απομείνει από προηγούμενες προσπάθειες προσαρμογής στα σύγχρονα δεδομένα.

Πορεύονται με σημαία τον λαϊκισμό, διαστρέφοντας την πραγματικότητα, ταυτίζοντας την αριστοκρατία με την αριστεία και αναγορεύοντας την τύχη κριτήριο ισότητας. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν πολιτικά τα πανεπιστήμια επιβάλλοντας έναν παρωχημένο και κυρίως αναποτελεσματικό γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό, υποβαθμίζοντας παράλληλα την αξιολόγηση, τη λογοδοσία και την αξιοκρατία.

Καλλιεργούν τη μετριότητα, τη συντεχνιακή συναλλαγή και αποκόπτουν τον ομφάλιο λώρο με τη διεθνή εκπαιδευτική κοινότητα. Κατάφεραν να είμαστε η μόνη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο που συζητεί εδώ και δύο δεκαετίες για το άσυλο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν έναν μικρόκοσμο του περιθωρίου.

Κόπτονται για την ισότητα των ευκαιριών, αλλά ο υπουργός της Παιδείας, αφού έδιωξαν όσους διαπρεπείς έλληνες καθηγητές είχαν έρθει να βοηθήσουν αφιλοκερδώς, έφθασε στο σημείο να προτρέπει όσους πανεπιστημιακούς δεν αρκούνται στον… υπέρογκο μισθό τους να φύγουν στο εξωτερικό. Ο καιροσκοπισμός, η μικροπολιτική, η παραδοχή ενός κλίματος παρακμής σε όλο τους το «μεγαλείο».

Την ώρα που οι πάντες, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, θεωρούν την Παιδεία ως τον βασικό πλουτοπαραγωγικό παράγοντα της χώρας, στην πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να την κρατήσουν εγκλωβισμένη σε συνθήκες τέλματος, ανομίας και καχεξίας.

Υψώνουν σημαίες ευκαιρίας για να ικανοποιήσουν, όπως νομίζουν, συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες και να χαϊδέψουν τα αφτιά ενός φθίνοντος κομματικού ακροατηρίου. Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι με ξεφτισμένα λάβαρα και οπισθοδρομικούς σημαιοφόρους καθηλώνουν μια ακόμα γενιά στο παρελθόν, αντί να της ανοίγουν ένα παράθυρο στο μέλλον.