Η μελαγχολική οικονομία και τα POS

Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες πολλοί πίστευαν ότι η μεγαλύτερη (πραγματική) διαρθρωτική αλλαγή που έγινε στην ελληνική οικονομία τα χρόνια των μνημονίων ήταν η ηλεκτρονική συνταγογράφηση των φαρμάκων και η online σύνδεση των γιατρών όλης της Ελλάδας με τα Ταμεία.

Και πράγματι ήταν μια μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή αφού εκτός της δυνατότητας του οικονομικού ελέγχου της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όλων των Ελλήνων δημιουργήθηκε και η βάση επιστημονικών δεδομένων όπου θα μπορούσαν όχι μόνο η ηγεσία του υπουργείου Υγείας αλλά και τα πανεπιστήμια, οι ερευνητές, ακόμη και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας να μελετήσουν στο σύνολο του πληθυσμού από το τι πάσχει ο Ελληνας, να διαπιστώσουν από τι υποφέρουν ολόκληρες περιφέρειες.

Σε κάθε περίπτωση, με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που ήρθε και έμεινε στη ζωή μας με τα μνημόνια η Ελλάδα πρωτοπορεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεδομένου ότι οι περισσότερες χώρες δεν έχουν επιτύχει στον απόλυτο βαθμό –ποσοστό 100% –αυτό που συμβαίνει εδώ.

Σήμερα όμως οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη διαρθρωτική αλλαγή είναι η εγκατάσταση των POS σε 500.000 επιχειρήσεις και η χρήση χρεωστικών, πιστωτικών καρτών και όλων των ηλεκτρονικών μέσων στις καθημερινές συναλλαγές των καταναλωτών, Ελλήνων και ξένων επισκεπτών, που εφέτος θα φθάσουν τον αριθμό των 30 εκατομμυρίων(!).

Η σημασία του μέτρου αυτού, το οποίο σημειωτέον η Ελλάδα εφαρμόζει στο 80% περίπου της οικονομικής δραστηριότητας, τελευταία σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι καθαρά οικονομική.

Οι συναλλαγές με κάρτες αυξήθηκαν γεωμετρικά τα δύο χρόνια των capital controls, δεδομένου ότι όλοι οι Ελληνες έχουν τουλάχιστον μία κάρτα συνδεδεμένη με τον λογαριασμό τους (κυκλοφορούν 12,4 εκατομμύρια χρεωστικές κάρτες) και 2,6 εκατομμύρια συναλλάσσονται και με πιστωτικές κάρτες.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η μέση συναλλαγή έχει πέσει κάτω από τα 100 ευρώ (από 140 ευρώ το 2015 και 108 ευρώ το 2016), δείγμα ότι οι νέοι κυρίως χρησιμοποιούν την κάρτα και στις καθημερινές μικροσυναλλαγές.

Ολα αυτά αντανακλούν στα φορολογικά έσοδα που αυξάνονται εξ αυτού του λόγου χρόνο με τον χρόνο κατά μισό δισ. ευρώ, κυρίως από την είσπραξη του ΦΠΑ και λιγότερο από το αυξημένο εισόδημα που δηλώνουν οι επαγγελματίες που ακόμη γκρινιάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Το μόνο θλιβερό είναι ότι αυτή η διαρθρωτική αλλαγή έπρεπε να έχει προηγηθεί όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν με τρία μνημόνια και οδήγησαν στην ατέλειωτη λιτότητα και στη μελαγχολική οικονομία που προσπαθεί να συνέλθει.