Φαίνεται ότι η κρίση των τελευταίων ετών δεν βλάπτει μόνον εκείνους που την υφίστανται, αλλά, με κάποιο άλλο τρόπο και εκείνους που τη διαχειρίζονται. Γιατί άλλη λογική δεν υπάρχει να ερμηνεύσει κανείς τις χθεσινές δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ σε συνέντευξή του στο Politico.
Αφού πρώτα εξηγεί το πώς… έσωσε την Ελλάδα το 2015, στη συνέχεια προχωρά ένα βήμα παραπέρα και λέει ότι «Την περίοδο εκείνη πολέμησα σκληρά για την διατήρηση της σταθερότητας της ευρωζώνης […]. Εάν δεν το είχα κάνει, η ευρωζώνη θα είχε καταρρεύσει».
Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν ο αυτοθαυμαζόμενος πρόεδρος Γιουνκέρ έλλειπε εκείνο το διάστημα για κάποιο λόγο, αν ήταν λ.χ. ασθενής ή βρισκόταν διακοπές, σήμερα η ευρωζωνή δεν θα υπήρχε.
Επειδή αυτό είναι τόσο γραφικό ώστε να μην επιτρέπει να το σχολιάσει κανείς στα σοβαρά, το μόνο που μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας είναι το για ποια Ευρώπη μιλάμε πια; Για μία κατασκευή που όταν της λείψει ένας θεσμικός παράγοντας μπορεί, σε μία κρίσιμη στιγμή, να διαλυθεί και να γίνει θρύψαλα; Αν είναι αυτή η Ευρώπη του Γιουνκέρ, μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε πιο καλά αν βοήθησε ή όχι με το θείο του άγγιγμα το 2015; Και μήπως να ξανασκεφτούμε και πόση δύναμη είχε η Ελλάδα που δεν την κατανόησε;…
Πέρα όμως κι από αυτό, συνειδητοποιεί ο πρόεδρος της Επιτροπής ότι διευθύνει ένα σώμα το οποίο δεν διαθέτει ευθεία, πρωτογενή νομιμοποίηση, κάτι που το απομακρύνει πάρα πολύ από τη δημοκρατική αρχή, καθώς και ότι, το πιο σημαντικό, είναι στην πραγματικότητα επικεφαλής ενός οργάνου που, επί της ουσίας, δεν έχει καμία αληθινή δύναμη αν δεν του τη δώσουν οι ισχυροί της σημερινής Ευρώπης, δηλαδή, τελικά, η Γερμανία;
Το παράδειγμα των ευρωομολόγων αν και είναι ένα από τα πάρα πολλά, είναι πολύ χαρακτηριστικό: δεν τα ήθελαν οι Γερμανοί και πέθαναν πριν καν υπάρξουν, όσο κι αν φώναζαν υπέρ αυτών διάφοροι στις Βρυξέλλες μέχρι που κατάλαβαν τι θέλει το Βερολίνο και τα ξέχασαν τότε οριστικά και αμετάκλητα…
Όταν ο πρόεδρος της Επιτροπής λέει τέτοιου μεγέθους ασυναρτησίες γίνεται αντιληπτό το πόσο βαθιά χάσκει αυτό το οικοδόμημα. Και δεν είναι οι μόνες.
Στην ίδια συνέντευξη είπε ακόμα κι άλλα καταπληκτικά, για το πόσο είναι υπέρ του να συνεχίζει η Ευρώπη τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που είναι πλέον μία δικτατορία και που διαρκώς εκβιάζει την Ε.Ε. με το μεταναστευτικό, αλλά και περιπαικτικά ότι ασχολείται με το Brexit… μισή ώρα την εβδομάδα – τόσο αξίζει από τον χρόνο του! Δεν έλλειψε βέβαια και η τζάμπα μαγκιά με τις ΗΠΑ κατά των οποίων θέλει ευρωπαϊκά αντίμετρα μετά τις αποφάσεις τους για τη Ρωσία και την ενέργεια… Προφανώς, τα δύο τελευταία, τα λέει γνωρίζοντας, ειδικά το τελευταίο, ότι ουδείς ενδιαφερόμενος πρόκειται να τους δώσει την παραμικρή σημασία…
Το πρόβλημα όμως δεν είναι φυσικά ο Γιουνκέρ – κι ας εκστομίζει όλα αυτά τα δελαπατριδικού τύπου αποφθέγματα.
Το πρόβλημα είναι ότι καθρεπτίζει την κατάντια της Ευρώπης.
Ναι, σε αυτό, είναι καλός. Πολύ καλός…