Το ευρωβαρόμετρο κρούει τον κώδωνα. Το 98% των Ελλήνων εκφράζει την απαισιοδοξία του για την κατάσταση της οικονομίας. Πιστεύουν βασικά ότι η Πολιτεία αδυνατεί να ανταποκριθεί σε μία από της πρωταρχικές της λειτουργίες. Να ικανοποιήσει τις ανάγκες του πληθυσμού της.
Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την κατάσταση. Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1,2 εκατομμύριο. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει από 25 – 30 % του πραγματικού εισοδήματος. Μόνο με τις ρυθμίσεις του 2ου και 3ου μνημονίου χάνουν σχεδόν δύο μισθούς. Τα υψηλά και μεσαία εισοδήματα των συνταξιούχων (2.7 εκατομμύρια) έχουν χάσει από 50 % – 70% των εισοδημάτων, από περικοπές, φορολογία και άλλες επιβαρύνσεις (ΕΝΦΙΑ κ.α.).
Στον ιδιωτικό τομέα οι εργασιακές σχέσεις, έχουν κυριολεκτικά χάσει τον συλλογικό – προστατευτικό μανδύα του κράτους, βρίσκονται σε κατάσταση της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Αυτό συμβαίνει τόσο στο εισοδηματικό πεδίο, όσο και στις συνθήκες δουλειάς. Η περίφημη ευελιξία έχει διαλύσει το συλλογικό πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Δεν θέλω να επεκταθώ στον χώρο των ελευθεροεπαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η κατάσταση είναι παρόμοια, ίσως και τραγικότερη, διότι εισφορές και φορολογία δημεύουν ουσιαστικά τα εισοδήματα όσων ακόμη αντέχουν να δημιουργήσουν σε αυτόν τον τόπο.
Αν σε αυτή την κατάσταση ο κ. Πρωθυπουργός και άλλα στελέχη βλέπουν «χαμογελαστά πρόσωπα» τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και ο κυνισμός χάριν της εξουσίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Με αυτές τις «ατάκες» προκαλείται η κοινή λογική και το δημόσιο αίσθημα. Αναρωτιέται κανείς πως κυβερνάται αυτός ο τόπος!!! Με ευτράπελα και πολλές αντιπαραθέσεις που συνεχώς ανακαλύπτονται ντόπιοι και ξένοι εχθροί. Και αυτό γίνεται για να καλύψουμε την ανεπάρκειά μας στη διακυβέρνηση της χώρας.
Στον νευραλγικό χώρο της παιδείας, για να κερδίσουμε ή μάλλον για να ανέβουμε στο τελευταίο βαγόνι της «οικονομίας της γνώσης» ασχολούμαστε αυτές τις μέρες με την «κλήρωση» του σημαιοφόρου στις μαθητικές παρελάσεις.
Οι νέοι μας, που θέλουν τα πανεπιστήμια φυτώρια γνώσης, καινοτομίας παίρνουν το πτυχίο και μετά αρχίζει ο Γολγοθάς για την ανεύρεση εργασίας. 400 χιλιάδες νέοι, πολύτιμη φαιά ουσία, έχουν ξενιτευτεί.
Με αυτή τη ροή της οικονομικής κατάστασης, με μία Ελλάδα που γερνάει, με τα νέα παιδιά να ξενιτεύονται και την υπογεννητικότητα στο κατήφορο, ποιο μέλλον προδιαγράφεται για τη χώρα μας;
Ποιος σχεδιασμός θα ανατρέψει αυτή τη συνεχιζόμενη παρακμή; Μια κατάσταση ιδιαίτερα ανησυχητική που εκφράζεται ποικιλότροπα στο δημόσιο λόγο, αλλά και στη συνεχή θεσμική σύγκρουση των βασικών πυλώνων της Δημοκρατίας μας.
Οι πολίτες ασφαλώς δεν περιμένουν θεόσταλτους σωτήρες. Τα τελευταία χρόνια έχουν δοκιμάσει τους πάντες. Οι υποσχέσεις δεν είχαν αντίκρισμα. Τα προσωποπαγή χαρακτηριστικά της εξουσίας έχουν ακυρώσει τη λειτουργία των θεσμών ως πεδία συνεννόησης και συναίνεσης στα μεγάλα προβλήματα του τόπου μας.
Χρειαζόμαστε γι’ αυτό μια νέα αφετηρία. Να βάλουμε φρένο στην παρακμή. Να κατανοήσουμε ως πολίτες, ότι χωρίς την ενεργή συμμετοχή μας τα πράγματα δεν αλλάζουν. Η συμμετοχή μας μπορεί να δώσει ζωή στους θεσμούς. Οι πρωταγωνιστές της οικονομικής ζωής του τόπου (ΣΕΒ, παραγωγική βιομηχανία, ΓΣΕΒΕΕ, επιμελητήρια, πιστωτικοί οργανισμοί, περιφέρειες κ.α.) ο παραγωγικός κόσμος που ακόμη είναι ζωντανός, οφείλει να ενεργοποιήσει τη δημιουργική δύναμη προς την κυβέρνηση, τα κόμματα και τους κοινωνικούς θεσμούς. Δεν αρκεί απλά να εμφανιστούν οι εκπρόσωποι στα εγκαίνια έκθεσης της Θεσσαλονίκης για δημόσιες σχέσεις, αλλά να προβάλουν και να επιβάλουν προτάσεις, που δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας.
Οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ΑΜΕΑ, συνταξιούχοι κινήματα ανέργων) δεν αρκεί να εκφράσουν τη δικαιολογημένη αγανάκτησή τους με πορείες για να κερδίσουν λίγο χρόνο από την επικαιρότητα. Έχουμε ανάγκη από νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα που θα εμπνέουν εμπιστοσύνη στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό. Είναι ανάγκη να θέσουμε τέλος στην παρακμή που βουλιάζει τον τόπο μας και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
