Μετά την Παιδεία και ο χώρος της πολύπαθης υγείας στο επίκεντρο μιας αδιέξοδης πολιτικής σύγκρουσης.Αφορμή μια ακόμα μεταρρύθμιση που δρομολογεί, ευκαιριακά ως συνήθως, η κυβέρνηση για τις μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Η αποσυμφόρηση των νοσοκομείων από χιλιάδες περιστατικά που δεν ήταν αναγκαίο, αν υπήρχε πρωτοβάθμια περίθαλψη, να φτάσουν ως αυτά είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα,που επιχειρείται για μια φορά ακόμα να αντιμετωπιστεί χωρίς συνολικό σχέδιο, χωρίς επαρκή χρηματοδότηση, χωρίς εγγυήσεις για τη συνέχεια του.Θα γίνουν μερικές χιλιάδες προσλήψεις,όσο επαρκούν τα διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια και μετά, ως συνήθως πορεία στο άγνωστο.
Είναι προφανές ότι μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες ότι το ΕΣΥ ,που αποτέλεσε πράγματι μια καινοτομία για την εποχή του, χρειάζεται γενική ανανέωση και ανασυγκρότηση. Οι πολίτες που αναγκάζονται να καταφύγουν στη δημόσια περίθαλψη βιώνουν καθημερινά ,πέρα από τη δική τους ταλαιπωρία, τα προβλήματα που την ταλανίζουν.Γιατί δεν αρκεί η αυτοθυσία ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού για να καλυφθούν τα τεράστια κενά που υπάρχουν και η διαρκής υποχρηματοδότηση,απόρροια της κρίσης αλλά λανθασμένων επιλογών.
Αντί λοιπόν οι προσπάθειες της κυβέρνησης να επικεντρωθούν στην βελτίωση των υποδομών και της λειτουργίας των νοσοκομείων, δημιουργείται ένα νέο παράπλευρο μεγαλεπήβολο πρόγραμμα δημιουργίας κέντρων πρωτοβάθμιας φροντίδας,ενώ υπολειτουργούν η παραμένουν αναξιοποίητα δεκάδες κέντρα υγείας .
Η καθολική και ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός δεν διασφαλίζεται επειδή θα δημιουργηθούν άλλες 250 μονάδες υγείας και 3 με 4000 προσλήψεις ,με συγκυριακή, λόγω ευρωπαϊκών κονδυλίων, χρηματοδότηση.Η περίθαλψη δεν πάσχει από δομές ,που υπάρχουν αρκετές αλλά μένουν αναξιοποίητες από ελείψεις προσωπικού και χρηματοδότησης .Πάσχει γιατί μονίμως κατεδαφίζουμε αντί να εκσυγχρονίζουμε και να ανανεώνουμε τις δομές που υπάρχουν,γιατί οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με τις χρόνιες παθογένειες που ταλαιπωρούν το χώρο της υγείας.
Ζήσαμε την περίοδο 2004 με 2009 μια τεράστια κατασπατάληση πόρων στη δημόσια υγεία, που όχι μόνο δεν βοήθησε στην καλύτερη περίθαλψη των πιο αδύνατων στρωμάτων της ελληνικής κοιωνίας,αλλά συνέβαλλε καθοριστικά στη χρεοκοπία της χώρας. Δεν χρειάζεται για συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες να ξαναζήσουμε το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές..
ΤΟ ΒΗΜΑ
