Μιλήστε μου για την παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» που παρουσιάζετε στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων στις 10 Αυγούστου.

«Πρόκειται για μια δραματουργική σύνθεση που συνυπογράφουμε με τον Νίκο Φλέσσα στο πλαίσιο ενός περιπάτου, μιας περιήγησης και μιας απόπειρας διείσδυσης στο τοπίο του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων».

Γιατί επιλέξατε να δημιουργήσετε τον σκηνικό χώρο μέσα από την περιήγηση;

«Η ιδέα γεννήθηκε από τον ίδιο τον χώρο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε μια δραματουργία ικανή να μεταδώσει το “ψυχικό τίναγμα” που νιώσαμε όταν πρώτη φορά περπατήσαμε μέσα σε αυτόν τον απίστευτο ερειπιώνα».

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στον μύθο του Οιδίποδα;

«Οι τελείως απροσδόκητες εκπλήξεις της μοίρας. Η απαντοχή του. Η πιθανότητα μιας λύτρωσης στην τελευταία στροφή της ζωής. Η δυνατότητα που μου προσφέρει να αλλάξω την οπτική μου απέναντι στα πράγματα».

Παράλληλα, μιλάτε για μια απόπειρα συνάντησης με το σεφερικό ποιητικό βλέμμα. Πώς συνδέετε τα κείμενα μεταξύ τους;

«Με τον ίδιο τρόπο που συνδέονται οι συνειρμοί μας. Μέσα από παρορμήσεις και πραγματικές αφορμές. Την περίοδο της έρευνάς μας διαβάζαμε πολύ την ποίηση του Σεφέρη. Εκεί η συνείδηση του Υποκειμένου συναντιέται με το φως, τα ερείπια, το τοπίο και τον μύθο».

Απολαμβάνετε περισσότερο τη διαδικασία των προβών ή να παρακολουθείτε μια ολοκληρωμένη παράστασή σας;

«Δεν απολαμβάνω καμιά από τις δύο διαδικασίες. Η περίοδος των προβών είναι περίοδος εντατικής εργασίας και αναμέτρησης με τα προσωπικά όρια και τους περιορισμούς. Οσο για την παράσταση, ποτέ δεν ένιωσα ενθουσιασμό για κάτι δικό μου. Ενιωσα, όμως, αρκετές φορές συγκίνηση βλέποντας τους ηθοποιούς να ανακαλύπτουν κάτι για τον εαυτό τους και για εμένα».

Η αποδοχή της παράστασης που σκηνοθετείτε πόσο σημαντική είναι για εσάς;

«Είναι σημαντική για μένα μια αίσθηση δικαιοσύνης. Θέλω οι παραστάσεις να έχουν τον κόσμο τους. Για έναν παραλήπτη δημιουργούνται. Θέλω και να αφήνουν ένα μικρό χειροπιαστό αποτύπωμα υστεροφημίας με κάτι που μπορεί να γράφεται για αυτές. Εως εκεί».

Λέγεται συχνά ότι νέοι σκηνοθέτες εμμένουν περισσότερο στην αναζήτηση της φόρμας ενός έργου παρά στην ουσία του. Το πιστεύετε; «Οχι. Κρατώ μια απόσταση από τις γενικεύσεις. Η αναζήτηση της φόρμας είναι μέρος της διαδικασίας της δουλειάς μας. Πρέπει κανείς να βρει έναν τρόπο να πει εκείνο που έχει καταλάβει, εκείνο που ανακαλύπτει, εκείνο που τον δονεί».

«Αυτή είναι η λειτουργία του θεάτρου για εμένα τώρα. Σχεδόν ψυχαναλυτική: να μιλώ για έναν φόβο στην προσπάθειά μου να τον ρυθμίζω» έχετε πει. Για ποιον φόβο μιλάτε;

«Για τον φόβο της απώλειας. Για τον θάνατο. Την ψυχική ερήμωση».

Είναι πιο σημαντικό το ταλέντο ενός ηθοποιού ή ο χαρακτήρας του για να συνεργαστείτε μαζί του;

«Το πιο σημαντικό για μένα είναι να τον “χαζεύω” στη σκηνή, να είναι πηγαίος κι απρόβλεπτος. Και να τον αγαπώ».

Η άσκηση της τέχνης μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο εκτός από θετικά και αρνητικά;

«Ασφαλώς: ματαιοδοξία, υπεροψία, ναρκισσισμός, εγωκεντρισμός και άπειρες φοβίες».

Τι είναι αυτό που ακούσατε, είδατε ή διαβάσατε και σας σόκαρε τελευταίως;

«Με σοκάρει ο τρόπος που συνηθίζουμε σιγα σιγά στη φρίκη. Ο βίαιος μιθριδατισμός μας μέσω της ημερήσιας κατανάλωσης αποτρόπαιων εικόνων».