Οι δίαιτες της οργής

Για πρωινό, μισό αβοκάντο και πέντε-έξι ντοματάκια (χωρίς λάδι), μία φέτα ψωμί με λίγο μέλι, καφέ και χυμό πορτοκαλιού. Γύρω τις 11 δέκα αμύγδαλα ανάλατα.

Το μεσημέρι σαλάτα και τρία καλαμάκια κοτόπουλο. Το απόγευμα τρία βερίκοκα. Το βράδυ μερικά κεράσια. Το επόμενο πρωί έχω πάρει 400 γραμμάρια.

Aλλάζω δίαιτα, δηλαδή σταματώ τη δίαιτα και περνώ στην επίθεση: Για πρωινό, τοστ, αβοκάντο, παστράμι, ντοματάκια, ψωμί με φιστικοβούτυρο και μαρμελάδα (2 φέτες), μία ατομική μηλόπιτα, μία μικρή κρέμα, καφέ και πορτοκαλάδα, ναι, μπορώ!

Στις 11 ένα παστέλι. Το μεσημέρι μία μερίδα παστίτσιο με σαλάτα και χαλβά για επιδόρπιο. Το απόγευμα, με τον καφέ, ένα (λεπτό) κομμάτι κέικ. Το βράδυ πατατοσαλάτα με λίγο μπέικον, μερικά κριτσίνια και δύο ποτήρια κρασί. Το πρωί ζυγίζομαι και έχω χάσει 300 γραμμάρια. Θρίαμβος! Οχι της θέλησης, πάντως θρίαμβος.

Εχω αρχίσει να θεωρώ εαυτόν ιατρικό παράδοξο και να σκέφτομαι την καριέρα που θα μπορούσα να κάνω ως σπάνιο είδος, με τους επιστήμονες να με γυρίζουν από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, επιδεικνύοντας τη σπάνια περίπτωσή μου.

Θα μπορούσα και να λανσάρω τη «Δίαιτα του παστίτσιου». Ή και τη «Δίαιτα του μουσακά», γιατί και με μουσακά το δοκίμασα και ψιλοέπιασε. Εκεί έχασα, όμως, μόνο 150 γραμμάρια.

Στη μετά Weight Watchers περίοδο θα βγω μπροστά ως ο εμπνευστής ενός νέου τρόπου διατροφής που θα απενοχοποιήσει τα λιπαρά και θα καταργήσει όλα αυτά τα άγευστα προϊόντα που μας έχουν επιβάλει: γιαούρτια χωρίς λιπαρά αλλά με superfoods (για σούπερ πείνα), κέικ χωρίς αλεύρι, ζάχαρη, αβγά και βούτυρο –τα οποία αντικαθιστούν ιδανικά (ιδανικά;) η ταπιόκα, ο πουρές μήλου και τα έλαια του τροπικού δέντρου Γκόλο Γκόλο -, μουσακά, όπου την τηγανητή μελιτζάνα αντικαθιστά το νερόβραστο κολοκύθι, τον κοκκινιστό κιμά η νερόβραστη φακή και την μπεσαμέλ το γιαούρτι, αραιωμένο με νερό.

«Εδώ και μία εβδομάδα κάνω δίαιτα και δεν έχω χάσει ούτε ένα γραμμάριο» μου εξομολογήθηκε μια συνάδελφος και φίλη. «Εφαγα ό,τι υγιεινό και light υπάρχει και πήρα ένα κιλό». «Με παστίτσιο, δοκίμασες;» ρωτώ. (Και όμως, σε εμένα πιάνει!). «Τα λιπαρά αδυνατίζουν», επιμένω, «το λένε και οι επιστήμονες». «Οχι όλα τα λιπαρά, είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που κάνουν τη δουλειά». «Φυσικά! Ο μουσακάς, ας πούμε;». Με κοιτάζει σαν να βλέπει τρελό.

Ετερος συνάδελφος της προτείνει το κόλπο με τα σταφύλια: «Για μία ημέρα τρως μόνο σταφύλια και αυτό ξεκλειδώνει τον οργανισμό, ξεμπλοκάρει τις καύσεις». Και αν δεν; Τότε μιλάμε για «Τα σταφύλια της οργής»!

Καθένας με τις εμμονές του, καθένας με τις θεωρίες του, οι περισσότεροι με τα περιττά κιλά τους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μοναδική συζήτηση που πάντα είναι επίκαιρη αφορά δίαιτες και διατροφές. Δεν βγάζει, όμως, πουθενά.

Γιατί, εκεί π.χ. που αποφασίζεις να τρως καλά λιπαρά, βγαίνουν και σου λένε πως τα καλά λιπαρά μπορούν να οδηγήσουν σε λιπώδη νόσο του ήπατος και επιστρέφεις στα κακά λιπαρά. Ή απλώς λιμοκτονείς; Οπως και να έχει, ενώ εσύ πεθαίνεις στη δίαιτα και παραμένεις ακατέβατα 150, η διπλανή σου τρώει πιτόγυρα και σου αποκαλύπτει το δικό της δράμα: «Δεν λέω να βάλω γραμμάριο. Εχει παραγίνει πια, ψωνίζω ρούχα από τα παιδικά. Αγωνίζομαι για να παχύνω λίγο!».

«Τι πρέπει να τρώμε;» ρωτάω έναν φίλο γιατρό. «Ο,τι μας αρέσει». Σε τι ποσότητες; «Ωσπου να χορτάσουμε». Αυτός είναι επιστήμονας! Αν ήταν διαιτολόγος και όχι οφθαλμίατρος, σίγουρα θα του ζητούσα να μου φτιάξει ένα διατροφικό πρόγραμμα.

Μπορώ να του το ζητήσω και τώρα: «Θέλω ένα πρόγραμμα που να με χορταίνει, χωρίς να φτάσω σε σημείο να κλείνουν τα μάτια μου από το πάχος». Κάτι νόστιμο και λιμπιστικό που να με καλύπτει και να μην παχαίνει, υπάρχει;

Παρακολουθώ και τούτο το καλοκαίρι τις «διαμάχες» περί πάχους και αδυναμίας, συζητήσεις που πυροδοτήθηκαν από αναρτήσεις δικηγόρων και μη, που επαναπυροδοτήθηκαν από (τόσο άδικους) θανάτους.

Τι πρέπει να τρώμε για να είμαστε την ίδια στιγμή χορτάτοι, αδύνατοι και υγιείς; Τι; Πρέπει, νομίζω, κυρίως να τρώμε. Να τρώμε χωρίς τύψεις, να τρώμε και να μη μας τρώει η αγωνία για τις θερμίδες, να τρώμε και να μην κλαίμε ταυτοχρόνως που «πάλι παρασυρθήκαμε και φάγαμε».

Γιατί το έχουμε παρακάνει με αυτήν την (εντέχνως φορεμένη) έγνοια. Εξάλλου, όπως ξαναείπα, το παστίτσιο δεν παχαίνει.

Καρατσεκαρισμένο!

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 30 Ιουλίου 2017.