Το Βερολίνο ξεχνά την Ελλάδα

Βλέπει για πρώτη φορά την πλάτη ενός ανταγωνιστή της. Στην κούρσα για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, η Ανγκελα Μέρκελ έρχεται τώρα δεύτερη και καταϊδρωμένη. Την πρώτη θέση καταλαμβάνει πλέον ο γάλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

Η πρωτοβουλία του για τη δημιουργία ενός πυρήνα των «πρόθυμων» και κατά κανόνα πιο πλούσιων χωρών της ευρωζώνης τον έχει κάνει πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Η καγκελάριος δεν λέει «Non» στον κ. Μακρόν, αρνείται όμως να παρακολουθήσει το ξέφρενο τέμπο του. Οχι αμέσως τουλάχιστον.

Στο δίμηνο που απομένει μέχρι τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές (24 Σεπτεμβρίου 2017) αναζητεί την ηρεμία στο ευρωπαϊκό μέτωπο –ό,τι δηλαδή επιθυμεί και η μεγάλη πλειοψηφία των γερμανών ψηφοφόρων. Ως τότε αποκλείει κάθε θεαματικό άνοιγμα. Αυτό θα έρθει μετά την επανεκλογή της σε καγκελάριο και θα έχει, σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας «Handelsblatt», τη μορφή μιας κοινής γαλλογερμανικής πρότασης για «εμβάθυνση» της ευρωζώνης, ήτοι για τη δημιουργία ενός «σκληρού πυρήνα» της, στον οποίο θα συμμετέχουν, δίπλα στο ντούο Γαλλία – Γερμανία, η Ολλανδία, η Ισπανία και η Ιταλία.

Ανεξάρτητα όμως από το πότε και πώς θα γίνει πράξη η ευρωζώνη των πολλών ταχυτήτων, η Ελλάδα θα ανήκει σίγουρα στους ουραγούς της. «Μια σακαράκα είναι αδύνατο να συμβαδίζει με μια Porsche» λέει κυνικά γερμανική κυβερνητική πηγή. Και αυτό την κατατάσσει σε μια δεύτερη, ή τρίτη κλάση χωρών-μελών.

«Το Grexit είναι αδιανόητο» δηλώνει η πηγή. Μετά την πρόσφατη δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος, η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο, όπως δείχνουν βασικοί οικονομικοί δείκτες, καθώς και η πρόσφατη δοκιμαστική έξοδός της στις αγορές. Ο στόχος της οριστικής εξόδου στις αγορές φαίνεται έτσι προσιτός –υπό την προϋπόθεση πάντα ότι η Ελλάδα συνεχίσει να εφαρμόζει το πρόγραμμα. Αλλά αυτό είναι μόνο η μισή λύση του προβλήματος. Η άλλη μισή είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της μέσω δομικών μεταρρυθμίσεων. Χωρίς αυτές η χώρα θα ξαναβρεθεί σύντομα προ αδιεξόδου.

Η ίδια πηγή συμφωνεί ωστόσο με την άποψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει θέση σε έναν τέτοιο πυρήνα. Ο λόγος; Η χώρα θα χρειαστεί ίσως δεκαετίες για να ξαναγίνει ανταγωνιστική. Μέχρι τότε θα παίζει εκ των πραγμάτων δορυφορικό ρόλο –«εντός της ευρωζώνης ωστόσο, όχι εκτός αυτής».

Ηδη αυτό, τονίζει, αποτελεί καλή είδηση. Το ίδιο ισχύει και για την πρόσφατη απόφαση του ΔΝΤ, να συμμετάσχει «κατ’ αρχάς» στο ελληνικό πρόγραμμα από το καλοκαίρι του 2018. Μάταια ωρύονται οι Σοσιαλδημοκράτες ότι η συμμετοχή αυτή είναι μόνο «εικονική», δεδομένου ότι το ΔΝΤ θέτει ως όρο για αυτήν εκείνο που αποκρούουν οι Χριστιανοδημοκράτες: την ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους.

«Πρόκειται για λεπτομέρειες, που δεν ενδιαφέρουν τους ψηφοφόρους» κρίνει η πηγή. Η Ελλάδα έπαψε προς το παρόν να είναι για αυτούς πρόβλημα. Αυτό θα ανακύψει ίσως πάλι μετά τις εκλογές, όχι όμως πλέον με την παλιά του οξύτητα, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση, όπως λέει, «πήρε τα μαθήματά της και βαδίζει πλέον στον δρόμο της αρετής, ήτοι της απαρέγκλιτης εφαρμογής του προγράμματος».