Πόσο άραγε αποδοκιμάζονται τα ψέματα;

Την προηγούμενη Κυριακή, έναρξη των κάπως μακρών θερινών διακοπών μου, εγκαινίασα τα άρθρα που θα σας κάνουν παρέα έως τον Σεπτέμβριο. Υπενθυμίζω στους παλαιοτέρους και πληροφορώ τους τυχόν νέους αναγνώστες της στήλης μου στο ευτυχώς με νέο ενθουσιασμό συνεχίζον «Βήμα» (υπό τον νέο ιδιοκτήτη του κ. Μαρινάκη) ότι δεν διακόπτω ποτέ την αρθρογραφία μου λόγω θέρους.

Τα συγγράφω όμως πριν αναχωρήσω για το εξοχικό μου. Και αυτά από την περασμένη Κυριακή διαβάζετε. Με αποκλειστικό θέμα αυτό που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και οδήγησε τελικά στην εξουσία τον σημερινό Πρωθυπουργό και την πιστή σε αυτόν παρέα μαζί με τον ανεκδιήγητο δεξιό συνέταιρό του στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή το ψέμα ανά τους αιώνας.

Στις 13 Νοεμβρίου 2016 στο πολύτιμο, υψηλής επιστημονικής ποιότητος ένθετο του «Βήματος» Science φιλοξενήθηκε ένα εκτενές πόνημα της κυρίας Λαλίνας Φαφούτη για το ψέμα. Επειδή όλη η πλούσια κατά τα τελευταία χρόνια αρθρογραφία μου δείχνει να υμνεί και δικαιολογεί το ψέμα, όπως κάποιοι με επέκριναν, σπεύδω να ισορροπήσω τα πράγματα με αναφορά στο μάλλον απαξιωτικό για αυτό άρθρο.

Σταχυολογώ λόγω περιορισμένου χώρου: «Ολοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι καταφεύγουν στο ψέμα όταν οι περιστάσεις το απαιτούν (δηλαδή όταν τους συμφέρει ή για να συγκαλύψουν την αλήθεια). Δεν είναι και τόσο «θείο» το ψέμα όταν χρησιμοποιείται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση. (…) Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μικρό ψέμα φέρνει το μεγάλο. (…) Το να λέει κάποιος ψέματα, όπως και σε κάθε μορφή επικοινωνίας, είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού, εργαλείο για να κερδίσει κάποιος κάτι ή για να επιτύχει έναν στόχο… (Γι’ αυτό) δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν λέει ψέματα και δεν εξαπατά σε κάποιες στιγμές της ζωής του, και ας είναι η ανειλικρίνεια ηθικά κατακριτέα από τις ανθρώπινες κοινωνίες σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη.

Ο ψεύτης είναι ένας απόκληρος και έτσι τον θεωρεί η κοινωνία. (Βλέπετε άραγε πολλούς ψεύτες πολιτικούς να τους αποδοκιμάζει και να τους θεωρεί απόκληρους η κοινωνία μας; Εγώ βλέπω να τιμώνται και με τη λαϊκή ψήφο και να αποθησαυρίζουν ουκ ολίγους θησαυρούς επί της γης.)

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι άνθρωποι, θα έλεγα 99% και πλέον, προσπαθούν να αποφύγουν να λένε ψέματα αποφαίνεται εν τούτοις ο καθηγητής Στίβεν Μακ Κόρνακ (στον πλανήτη Αρη μπορεί αλλά στη Γη και μάλιστα στην Ελλάδα μόνο ως ένα ακόμα ψέμα μπορεί να εκληφθεί αυτή η διαπίστωση).

Αλλωστε ο ίδιος, αυτοαναιρούμενος, αποφαίνεται ότι καταφεύγουμε στην εξαπάτηση όταν κρίνουμε ότι είναι πιο αποτελεσματική. Αυτό που ξεχωρίζει τους παθολογικούς ψεύτες από τα φυσιολογικά άτομα είναι ότι λένε ψέματα και όταν δεν χρειάζεται να πουν.

Οσοι έχουν ναρκισσιστικές τάσεις λένε συνεχώς ψέματα». Να και μία ακόμα εξήγηση για τα ψέματα του κ. Τσίπρα.

Γιατί και ο πιο καλοπροαίρετος πια παρατηρητής διαπιστώνει ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι ο ασυγκράτητος, συμπαθητικός θα έλεγα, ναρκισσισμός του, έτσι ώστε κάποιες μάζες να του συγχωρούν τα ψέματά του ως αυταπάτες. Και συνεχίζω.