Ο θείος Νίκος και ο Ρουβίκωνας

Η αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας ως γνήσια ελληνική δικαίως διεκδικεί το παντελώς ατιμώρητο για τις πράξεις της. Ενέργειες κυρίως φαντασμαγορικού ακτιβισμού, ηπίως βίαιες είναι η αλήθεια, αλλά και πότε-πότε ελαφρώς βάνδαλες. Η συμβολική τους σημασία συνίσταται στο ότι τα παιδιά παραβιάζουν άβατα, εξευτελίζουν κέντρα εξουσίας του «εχθρού». Τα μέλη του Ρουβίκωνα υπογραμμίζουν πόσο ευάλωτο είναι το σύστημα. Κάνουν αυτό που όλοι οι έφηβοι λαχταρούν: καταργούν τα όρια.

Η καριέρα της συλλογικότητας ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2015 όταν 40 μέλη της ομάδας κατέλαβαν τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, συνέχισαν τον επόμενο μήνα με την κατάληψη του περιστύλιου της Βουλής και από τότε έως σήμερα προχώρησαν σε συμβολική κατάληψη, ή επιτέθηκαν βανδαλίζοντας, στην ΕΡΤ, στην τουρκική πρεσβεία, στο γραφείο του «Τειρεσία», στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ, στην Τράπεζα της Ελλάδος, στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, στο Μέγαρο Μαξίμου, στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου ξέσπασαν στα αυτοκίνητα των εργαζομένων, σε ένα συμβολαιογραφείο, στα διόδια στο Κιάτο και στον ΑΔΜΗΕ.

Οποιοσδήποτε πολίτης, λογικός ή σαλός, είχε καταφέρει να εισβάλει σε κάποιον από τους οργανισμούς αυτούς, είτε για να αναρτήσει πολιτικά μηνύματα, είτε για να «ζωγραφίσει» τους τοίχους, είτε για να αποδείξει πόσο εύκολα καταλαμβάνονται, θα είχε υποστεί, εννοείται, τις συνέπειες του νόμου, σύλληψη και απαγγελία κατηγορίας ανάλογη με το αδίκημα. Στην περίπτωση του Ρουβίκωνα το αυτονόητο δεν ίσχυσε.

Μόνο στις τέσσερις από τις 15 «δράσεις» της ομάδας ασκήθηκαν διώξεις, στις υπόλοιπες κάποιοι απλώς προσήχθησαν για εξακρίβωση στοιχείων και αφέθησαν ελεύθεροι. Την Τετάρτη μάλιστα, που κατέλαβαν και πάλι τον προαύλιο χώρο της Βουλής, το κοντέρ της ανοχής κτύπησε κόκκινο. Οι τέσσερις που, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, κακώς συνελήφθησαν από την Αστυνομία και οδηγούνταν με περιπολικά στην Ασφάλεια επέστρεψαν με άνωθεν εντολή με τα ίδια περιπολικά στη Βουλή και αφέθησαν ελεύθεροι.

Ενας βετεράνος της Αριστεράς, ο Πρόεδρος της Βουλής, κατάργησε νόμους και διαδικασίες με ένα τηλεφώνημα, απαίτησε να ακυρωθεί η σύλληψη, και βεβαίως η ηγεσία της Αστυνομίας και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη υπάκουσαν τον τρίτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει άλλωστε ο χώρος του Κοινοβουλίου.

Το θέμα με τον Ρουβίκωνα που γεννήθηκε και δρα χωρίς προσκόμματα όσο τη χώρα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα ατιμώρητα πλημμελήματα, είναι το παράδειγμα. Με τις ελεγχόμενες δόσεις της, χωρίς συνέπειες, ασυδοσίας η δημοκρατία εθίζεται και η κοινωνία εμπεδώνει το δόγμα ότι το δίκιο του καθενός κατισχύει νόμων και θεσμών.

Από την περασμένη Τετάρτη μάλιστα, ίσως το θέμα να μην είναι καθόλου οι επαναστατικές επιδείξεις του Ρουβίκωνα αλλά αποκλειστικά και μόνο η συμπεριφορά του Νίκου Βούτση. Ο οποίος επέλεξε να κλείσει το μάτι στα ιδεολογικά του ανίψια. Από παράγων θεσμικός, σταθερότητας του πολιτεύματος, έγινε μέρος της ανισόρροπης συριζαϊκής πολιτείας.