Μπορεί το μόνο που έχει απομείνει για να θυμίζει τη Μεταπολίτευση να είναι οι δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο και οι κραυγές για τα δεινά που έχει επισωρεύσει στη χώρα. Πρόκειται για έναν άδικο και κυρίως κατώτερο της ιστορίας της απολογισμό.

Είναι επίσης τραγικό ότι στην απαξίωσή της πρωταγωνιστεί, εκτός από διάφορους όψιμους εθνοπατριώτες, η Αριστερά που είναι η παράταξη που επωφελήθηκε τα μέγιστα σε αυτήν τη διαδρομή.

Επειτα από κάμποσες δεκαετίες διώξεων, θυσιών και περιθωριοποίησης, η Αριστερά όχι μόνο βρέθηκε στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής αλλά έβαλε την ιδεολογική σφραγίδα της, καταφέρνοντας να μετατρέψει τη θυματοποίησή της σε ένα διαρκές παράσημο αντίστασης. Είναι αναμφίβολο ότι όλες οι μεγάλες προσδοκίες που γέννησε η Μεταπολίτευση δεν δικαιώθηκαν.

Ωστόσο η σημερινή απαξίωση απέχει παρασάγγες από την καθοριστική συμβολή της στη θεσμική, την οικονομική και -γιατί όχι;- την πολιτική αναγέννηση της χώρας.

Η Ελλάδα κατάφερε μέσα σε δύο δεκαετίες να γνωρίσει αυτό που άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες χρειάστηκαν μισό και πλέον αιώνα για να τα καταφέρουν. Δεν είναι μόνο ότι οικοδομήθηκε ένα σταθερό και λειτουργικό δημοκρατικό σύστημα, ότι εξαλείφθηκαν οι συνέπειες του Εμφυλίου, ότι διαμορφώθηκε ένα σύγχρονο συνταγματικό πλαίσιο.

Υπήρξαν παράλληλα μια σειρά από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις που μπορεί ορισμένοι να μην τις εκτιμούν αλλά είναι αυτές που έπειτα από επτά χρόνια κρίσης μάς διατηρούν στην 25η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Οσοι έχουν ζήσει τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, αν δεν έχουν τυφλωθεί από ιδεολογικές παρωπίδες, καταλαβαίνουν τη διαφορά.

Προφανώς δεν υπήρξε μόνο μια γραμμικά θετική πορεία. Παράλληλα με τη δημοκρατική –και οικονομική –ευφορία, υπήρξαν και σημαντικές αρνητικές παρενέργειες που συνέβαλαν στη σημερινή κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Ο διάχυτος λαϊκισμός, η διαφθορά, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και κυρίως η πλασματική αίσθηση μιας αέναης, πλασματικής και κρατικοδίαιτης ευημερίας αποτέλεσαν επίσης συστατικά στοιχεία της περιόδου.

Η μεγάλη αντίφαση της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι ότι την ώρα που δημοκρατικοί θεσμοί, κράτος δικαίου, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είχαν εδραιωθεί όσο ποτέ άλλοτε, την ίδια ώρα υπήρχε μια τεράστια αμφισβήτηση και απαξίωσή τους.

Αυτή η κρίση αξιοπιστίας διογκώθηκε και με την ευγενική χορηγία μιας αριστερο-εθνικο-λαϊκίστικης συμμαχίας την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Μια νέα μεταπολίτευση προϋποθέτει την επανανομιμοποίηση της πολιτικής, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την αναγέννηση του κομματικού μας συστήματος.

Στοίχημα καθόλου εύκολο σε μια περίοδο βίαιων οικονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών. Που το κάνει ακόμα δυσκολότερο η απουσία ηγετών που θα έχουν το ανάστημα να υπερβούν το προσωπικό ή το κομματικό τους συμφέρον…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ