Πώς φθάσαμε στη συρρίκνωση των πρωταθλημάτων

Η απαξίωση των ελληνικών πρωταθλημάτων, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ, αποτελεί κοινή ομολογία.

Με οποιοδήποτε κριτήριο κι αν εξετάσεις τις δύο μεγάλες εγχώριες διοργανώσεις θα επιβεβαιωθεί η υποβάθμιση, η απαξίωση και η καθίζησή τους σε κάθε τομέα.

Από την ποιότητά τους μέχρι τις χορηγικές συμφωνίες, από την προσέλευση του κόσμου μέχρι τον ανταγωνισμό, από τα τηλεοπτικά δικαιώματα μέχρι το μέγεθος των αστέρων που μπορούν να προσελκύσουν (ή να κρατήσουν) τα εθνικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ακολουθούν μια σταθερά πτωτική πορεία. Και όσο η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μεγαλώνει, τόσο επιτείνεται ο κατήφορος.

Τα προβλήματα είναι δεδομένα και ύστερα από χρόνια οι λίγκες των δύο πρωταθλημάτων φαίνεται πως προβληματίστηκαν, προσπάθησαν να αναλύσουν τα δεδομένα και επιχειρούν να αντιδράσουν, προσαρμόζοντας το format των διοργανώσεών τους στις αντοχές της (μικρής και αδύναμης) ελληνικής αγοράς.

Δεν είναι διόλου συμπτωματικό ότι η Super League και πλέον και η Basket League προχωρούν σε μείωση του αριθμού των ομάδων σε πρώτη φάση και σταδιακά κατά δύο (λιγότερες). Η ποδοσφαιρική λίγκα από τις 16 ομάδες συζητεί τη μείωσή τους σε 14 και η λίγκα του μπάσκετ ψήφισε τη μείωση των ομάδων από 14 σε 12, κάτι που θα προκύψει με υποβιβασμό δύο ομάδων τις ερχόμενες δύο σεζόν και τον προβιβασμό από την Α2 μόλις μιας ομάδας.

Τόσο η Super League όσο και η Basket League παρουσίασαν προσφάτως οργανόγραμμα για την αναδιοργάνωση των πρωταθλημάτων τους σε όλα τα επίπεδα, με βασικό στόχο την αναβάθμιση του προϊόντος και κατεύθυνση να καταστούν οι ομάδες αυτάρκεις και πιο επαγγελματικά (και εμπορικά) οργανωμένες. Είτε τα δύο σχέδια είναι εφαρμόσιμα είτε όχι, το βέβαιο είναι πως η αναβάθμιση των διοργανώσεων σε όλα τα επίπεδα επιβάλλεται και η μείωση των ομάδων δεν αποτελεί πανάκεια!

Σε παράφραση της τριλογίας που παρουσίασε την 8ετία 1989-97 η αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου, το «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα πρωταθλήματά μας» δεν αρκεί. Αποτελεί μια δραστική λύση, που εξυπηρετεί –κυρίως στο μπάσκετ –τους «μεγάλους», προσφέρει άμεσα αποτελέσματα καθώς μειώνονται οι δικαιούχοι της πίτας, αλλά δεν προκύπτει καμία δημιουργική ενέργεια που θα βοηθήσει τις ομάδες να αντιμετωπίσουν την οικονομική ύφεση, η οποία ίσως συνεχιστεί στα ίδια επίπεδα ή πιθανότατα επιδεινωθεί!

Η συνταγή «πονάει χέρι, κόβεις χέρι» είναι μονόδρομος, στον οποίο οδηγήθηκαν οι ομάδες επειδή ποτέ τους δεν ανέπτυξαν εμπορικές δραστηριότητες, δεν φρόντισαν να επενδύσουν σε ανέσεις και παροχές για το κοινό τους, δεν θέλησαν να κόψουν την αλυσίδα που τους «δένει» με τους οργανωμένους οπαδούς, η δράση των οποίων έδιωξε από τις εξέδρες τους φιλάθλους και αντίθετα ο εναγκαλισμός τους γίνεται ολοένα και πιο σφικτός, φθάνοντας στο σημείο οι οπαδοί να «αποφασίζουν» για απολύσεις και προσλήψεις προπονητών, μεταγραφές κ.ά. Ολα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη ανταγωνισμού, την οικονομική ανισότητα που μεγάλωσε από τότε που καταργήθηκε η «κεντρική διαχείριση» των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και πρωτίστως διότι οι ομάδες έμαθαν –ή επέβαλαν στο κράτος ως υποχρέωσή του –να είναι κρατικοδίαιτες, δημιούργησαν τα απαξιωμένα και ζημιογόνα πρωταθλήματα που έχουμε στην Ελλάδα.

Τι επιχειρούν η Super League και η Basket League να κάνουν με τις αποφάσεις που προσπαθούν, κατόπιν πιέσεων και της Nova που έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα των δύο εγχώριων διοργανώσεων (και η οποία επίσης βιώνει τη δική της οικονομική κρίση), και του υφυπουργείου, στην περίπτωση του ποδοσφαίρου;

Να πάρουν οικονομική ανάσα, μεγαλώνοντας το μερίδιο που αναλογεί σε κάθε ομάδα, με την ελπίδα ότι στο σύντομο μέλλον θα προκαλέσουν τον ανταγωνισμό στην τηλεοπτική αγορά μέσα από την ενίσχυση του ανταγωνισμού στις διοργανώσεις. Ενα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που ο πρωταθλητής «βγαίνει» από τον Δεκέμβριο και ένα πρωτάθλημα μπάσκετ που οι δύο «αιώνιοι» χάνουν μόνο από ένα ματς (ο ένας στην έδρα του άλλου) και παίζουν μόνιμα στον τελικό των play-offs, οδηγεί τον τηλεθεατή στα κανάλια που δείχνουν ξένα πρωταθλήματα.

Εχοντας μεγαλύτερο μερίδιο από την τηλεοπτική πίτα και την κεντρική χορηγία του πρωταθλήματος, οι ομάδες μπορούν να κτίσουν πιο δυνατά ρόστερ, να προσφέρουν καλύτερη ποιότητα και να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Ετσι θα προκύψουν πιο δυνατοί αγώνες, ενώ με τη θέσπιση play-offs αλλά και play-out (για τον υποβιβασμό) το βαθμολογικό ενδιαφέρον θα παραμείνει ισχυρό για περισσότερες αγωνιστικές, ίσως και ως το τέλος της κανονικής περιόδου.