Οταν η λογική ηττάται…

Ο ξυλοδαρμός αυστραλού τουρίστα στην οδό Ερμού, τον εμπορικότερο δρόμο της Αθήνας, επειδή είχε το… θράσος να κάνει ψώνια ημέρα Κυριακή, πέτυχε αξιοσημείωτη δημοσιότητα και πολλά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Διαβάσαμε απόψεις από το ένα άκρο ως το άλλο: από το «ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί και ζουν τα καταστήματα» μέχρι «α πάγαινε στη χώρα σου, που ήθελες και ψώνια, κυριακάτικα».

Η αλήθεια είναι, όπως πάντα, κάπου στη μέση: το περιστατικό αποδεικνύει ότι στην πρωτεύουσα υπάρχουν τουρίστες που δεν περνούν «τράνζιτ», μόνο και μόνο για να κατευθυνθούν σε ένα ελληνικό νησί.

Αποδεικνύει, δηλαδή, ότι η Αθήνα ελκύει μεγάλο αριθμό τουριστών, κάθε οικονομικής δυνατότητας (αφού κάποιοι ψωνίζουν στην Ερμού) κυρίως για το πολιτιστικό της εκτόπισμα, με κορωνίδα την Ακρόπολη.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που κατ’ εξοχήν προσφέρεται για επισκέψεις τουριστών «city break», δηλαδή τις ημέρες αργίας μιας εβδομάδας, ώστε να προλάβουν να δουν τα αξιοθέατα, με επίκεντρο τον Ιερό Βράχο, και να επιστρέψουν Κυριακή ή Δευτέρα, στις χώρες τους.

Αυτή η κατηγορία τουριστών κατά κανόνα είναι, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, οικονομικής δυνατότητας άνω του μέσου όρου, αφού μπορεί να ξοδέψει ένα αξιοσέβαστο ποσό για να έλθει δυο-τρεις ημέρες στην Αθήνα. Κι αν εφέτος περιμένουμε περί τα 30 εκατομμύρια τουρίστες (περίπου… τρεις Ελλάδες!) ο νόμος των πιθανοτήτων λέει ότι και οι επισκέπτες city break θα είναι αυξημένοι.

Είναι δυνατόν λοιπόν να συζητούμε ακόμα για το αν θα ανοίγουν –προαιρετικά –τα καταστήματα την Κυριακή; Μπορούμε να αρνηθούμε σε αυτή την κατηγορία τουριστών τη δυνατότητα να ψωνίσουν τη μία από τις τρεις ημέρες που βρίσκονται στην Αθήνα; Μπορούμε να υπονομεύσουμε, με τη συμπεριφορά μας, την Αθήνα ως προορισμό τουριστών city break; Δεν θέλουμε τουρίστες αυτού του προφίλ στη χώρα μας;

Είναι απίστευτο το γεγονός ότι η κυβέρνηση επαμφοτερίζει σχετικά με το θέμα, προσπαθώντας πελατειακά να καλοπιάσει τόσο τους υποστηρικτές όσο και τους πολέμιους της κυριακάτικης προαιρετικής λειτουργίας των καταστημάτων. Η συμπεριφορά, για παράδειγμα, της Αστυνομίας στην πορεία αναρχικών τη Δευτέρα, όταν τους άφησε να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν εμπορικά καταστήματα στην οδό Ερμού, αλλά μόλις έφτασαν στην πλατεία Συντάγματος, όπου κυκλοφορεί η πολιτική ελίτ, τους σταμάτησε, είναι ενδεικτική.

Αλλά είναι μελαγχολική και η στάση της αντιπολίτευσης, η οποία ως κυβέρνηση θέσπισε το μέτρο, το είχε υπερασπιστεί με ισχυρά πολιτικά επιχειρήματα, σήμερα όμως, για λόγους που δεν είναι εύκολο κανείς να αντιληφθεί, φαίνεται ότι έχει το εγκαταλείψει, το έχει αφήσει να γίνει βορά στις μικροπολιτικές ορέξεις συνδικαλιστών και ανθρώπων που επιλέγουν πολιτική θέση περισσότερο με το θυμικό και λιγότερο με τη λογική.

Μια εξόφθαλμη ευκαιρία για τον ελληνικό τουρισμό κινδυνεύει με υπονόμευση. Κι αναζητεί πολιτική έκφραση, εναγωνίως…