Τους κ.κ. Νίκο Φίλη και Νίκο Ξυδάκη ουδέποτε συμπάθησα για τις ιδέες τους και τα πολιτικά πεπραγμένα τους. Πολλές φορές μάλιστα από τις στήλες του «Βήματος» έχω ασκήσει οξεία (αλλά δίκαιη, πιστεύω) κριτική για την πολιτική τους. Την εκπαιδευτική και πολιτισμική ειδικότερα.

Αλλά και την πολιτική και κομματική συμπεριφορά τους γενικότερα. Είναι κομματικά στελέχη (αγκαλά τώρα τελευταία παροπλισμένα), υπηρετούν, είτε το θέλουν είτε όχι, συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς. Ψηφίζουν συγκεκριμένα κυβερνητικά νομοσχέδια και νόμους. Συνυπάρχουν με τον κ. Καμμένο και άλλους «δημοκράτες» με τους οποίους κανονικά τους χωρίζει άβυσσος. Δικαίωμά τους. Πρόβλημά τους. Οσο κι αν τελικά είναι πρόβλημα δικό μας.

Ομως ο πρόσφατος προπηλακισμός τους σε μια εκδήλωση πολιτικής διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς μια κρατούμενη είναι όχι μόνο απαράδεκτος –δηλώνει ταυτόχρονα το ήθος εκείνων που υποτίθεται ότι αισθάνονται και συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κ.κ. Ξυδάκη και Φίλη.

Ο προπηλακισμός τους από ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι αντίθετοι προς τις αυταρχικές μεθόδους εξισώνει τους «καλούς» με τους «κακούς». Υπο μία έννοια, ταυτίζει το δίκιο με το άδικο. Φανερώνει την ίδια νοοτροπία. Η δημοκρατία, όπως και η αγάπη, είναι μεγαλόψυχη. Είναι ευάλωτη, όμως είναι πιο έξυπνη και πιο ανθεκτική από τον ολοκληρωτισμό. Και προφανώς η δημοκρατία ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε αριστεροδέξιος τραμπουκισμός είναι.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ