Οι πανηγυρισμοί δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες για τις συνεχώς αυξανόμενες αφίξεις τουριστών στη χώρα μας που μπορεί να φτάσουν το φετινό καλοκαίρι ακόμη και τα 30 εκατομμύρια!
Κάποιοι, μάλιστα, σπεύδουν να προεξοφλήσουν πως αν συνεχίσουν να πηγαίνουν έτσι καλά τα πράγματα, οι αφίξεις την επόμενη πενταετία μπορεί και να ξεπεράσουν τα 50 εκατομμύρια!
Την ίδια στιγμή ,όμως, οι πληροφορίες έρχονται από παντού ότι σε πολλές περιοχές η χώρα έχει φτάσει στα όριά της . Στην Κνωσό και στην Ακρόπολη οι τουρίστες περιμένουν σε τεράστιες ουρές για να μπουν στο Μουσείο.
Στα αεροδρόμια της Κρήτης ,της Σαντορίνης και της Μυκόνου ταλαιπωρείσαι πάνω από μία ώρα για να κάνεις τσεκ- ιν (συχνά σε χώρους χωρίς αρκετές καρέκλες ,κλιματισμό και με άθλιες τουαλέτες).
Στην Οία οι επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων που ανεβαίνουν για να βγάλουν μία φωτογραφία στην Καλντέρα «απαγορεύουν» για ώρες τους τουρίστες που διαμένουν στα ξενοδοχεία των χιλίων ευρώ την ημέρα να βγουν από τα δωμάτιά τους.
Σε κάποια λιμάνια της χώρας επικρατεί το αδιαχώρητο με τουρίστες και αυτοκίνητα να στοιβάζονται για ώρες και με τα πλοία να περιμένουν εκτός λιμανιού της σειρά τους για να προσεγγίσουν στο «ντόκο» κλπ. Κι ακόμη δεν έχει μπει ο Αύγουστος με τους Έλληνες εκδρομείς …
Η κάθοδος των… βορείων προφανώς κάνει τους ξενοδόχους να τρίβουν τα χέρια τους ακόμη και στην Αθήνα που παρουσιάζει αύξηση εφάμιλλη με αυτή των Ολυμπιακών του 2004, όπως έλεγε γνωστός ξενοδόχος.
Μερικά ξενοδοχεία ,μάλιστα, άφησαν επίτηδες κάποια δωμάτια άδεια μέχρι την τελευταία στιγμή διότι μπορούσαν έτσι να πετύχουν εξωφρενικές τιμές από τουρίστες που έδιναν όσο-όσο για μερικές νύχτες στα μεγάλα ξενοδοχεία του κέντρου της πόλης.
Είναι ,όμως, αυτό που θέλουμε για την τουριστική μας βιομηχανία; Πενήντα εκατομμύρια τουρίστες τους καλοκαιρινούς μήνες, σε περιοχές που να βουλιάζουν από κόσμο, με ανύπαρκτες υπηρεσίες, κορεσμένες υποδομές και παραλίες που δεν χωράει κανείς καν να απλώσει την πετσέτα του;
Στόχος είναι μία Ελλάδα με πολλούς Λαγανάδες, Φαληράκια,Μάλια και Κάβους για εκατομμύρια τουρίστες του σακιδίου και της κραιπάλης τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ή μια Ελλάδα με χιλιάδες ξενοδοχεία -μπουτίκ με υπηρεσίες πολλών αστέρων, τουρίστες με υψηλό βαλάντιο για 6 ή 7 μήνες το χρόνο;
Θέλουμε τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα για το φτηνό αλκοόλ -μπόμπα , το πατροπαράδοτο καμάκι και την πλαστική τοματοσαλάτα με το «γουάιτ τσίζ» ή τουρίστες που θάρθουν για να γνωρίσουν – τους μοναχικούς κολπίσκους, την μοναδική Ανοπαία ατραπό στην Θερμοπύλες, τον ναο του επικουριου Απόλλωνα στις Βάσσες, την αλευρόπιτα του Ζαγορίου και την ρεβυθάδα της Σίφνου;
Θέλουμε τουρίστες φαστ-φουντ που θάρχονται περαστικοί ως κατακτητές και «αρπακτικά» στη χώρα ή τουρίστες που θα έρχονται για να μάθουν, να περάσουν διακοπές ποιότητας και να φύγουν γοητευμένοι για να έρθουν ξανά και ξανά;
Είναι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν σύντομα και με σοβαρότητα από τους παράγοντες και τους επιχειρηματίες του τουρισμού αλλά και τους πολιτικούς μας. Είναι στρατηγικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν όσο υπάρχει καιρός- και πριν οι αφίξεις φτάσουν τα 50 εκατομμύρια!
Τότε δεν θα υπάρχει πλέον επιλογή- η Ελλάδα θα έχει γίνει χώρα μαζικού καλοκαιρινού τουρισμού τύπου Ταϊλάνδης .Και δεν θα μπορεί να γυρίσει πίσω σε μια χώρα υψηλών τουριστικών προδιαγραφών 12 μήνες το χρόνο, μία χώρα παραθερισμού με μόνιμες εξοχικές ορεινές και παραθαλάσσιες κατοικίες εκατοντάδων χιλιάδων βορειοευρωπαίων και Αμερικανών.
