Οι χθεσινές ιταμές προκλήσεις της Τουρκίας κατά του αεροσκάφους που μετέφερε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας σε ολόκληρο, σχεδόν, το ανατολικό Αιγαίο, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και κάθε όριο, προειδοποιώντας ότι προσεγγίζοντας τη Ρόδο δήθεν… παραβιάζει τον τουρκικό εναέριο χώρο! Το ίδιο επαναλήφθηκε λίγο αργότερα με το ελικόπτερο που τον μετέφερε σε άλλα ακριτικά νησιά.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας όχι μόνον δεν κάμφθηκε, αλλά, αντιθέτως, τους απάντησε ακριβώς όπως έπρεπε και σε νομικό και σε πολιτικό και, κυρίως, σε εθνικό επίπεδο. Και τα απάντησε με κάθετο τρόπο ο οποίος δεν επιδέχεται δεύτερη κουβέντα. Και υπάρχουν όχι ένας αλλά τέσσερις ισχυρότατοι λόγοι που αυτή του η στάση αποκτά πολύ μεγάλη εθνική σημασία.
Πρώτον, επειδή έχουμε ζήσει στο παρελθόν ουκ ολίγες περιπτώσεις που μπροστά (ακόμα και σε εικαζόμενη) αντίστοιχη τουρκική προκλητικότητα, ελληνικές ηγεσίες όχι μόνον δεν θα απαντούσαν με τέτοιο κάθετο εθνικό τρόπο γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα περί «γκρίζων ζωνών», αλλά, πιθανότατα, δεν θα επιχειρούσαν καν ένα τέτοιο ταξίδι – κάποτε είχαμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε τις «γκρίζες ζώνες»…
Δεύτερον η στιγμή κατά την οποία γίνεται αυτό το ταξίδι έχει καθοριστική σημασία: δεν είναι μόνον τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, όπου οι Τούρκοι έχουν παρανοήσει από τις δυσμενέστατες γι αυτούς εξελίξεις, αλλά είναι και το γεγονός ότι με αυτό το ταξίδι υπογραμμίζεται εμφατικά πώς ούτε η Ελλάδα είναι «αδύναμος κρίκος» επειδή δεν έχει, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τρυπάνια δυτικών χωρών να ψάχνουν για ενεργειακούς πόρους στο Αιγαίο. Αν οι Τούρκοι νομίζουν ότι επειδή ο διεθνής παράγοντας τους έχει αδρανοποιήσει στην Κύπρο μπορούν να γίνουν επιθετικοί στην Ελλάδα, ας το ξεχάσουν αμέσως: αυτό είναι το καίριο ουσιαστικό μήνυμα αυτής της επίσκεψης Παυλόπουλου.
Τρίτον, το ηθικό του ελληνικού λαού τονώνεται αποφασιστικά όταν βλέπει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να κάνει στην Τουρκία τη χάρη να παριστάνει το καλό παιδί εις βάρος του εθνικού συμφέροντος, κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν.
Τέταρτον, το μήνυμα της αποφασιστικότητας της χώρας περνά έτσι με τον πιο πειστικό τρόπο και στους συμμάχους και τους εταίρους μας: αν θέλουμε να τους έχουμε δίπλα μας πρέπει και εκείνοι να ξέρουν ότι δεν παίζουμε, ότι η Ελλάδα δεν είναι ευεπίφορη σε εθνικές υποχωρήσεις. Γιατί μόνον έτσι θα έχει γι αυτούς νόημα να είναι δίπλα μας: όταν είμαστε ισχυροί, αποφασισμένοι και το δείχνουμε. Αλλιώς, θα τους είναι πολύ δύσκολο να «επενδύσουν» σε αυτή τη συμμαχία – το ίδιο άλλωστε έκανε και η Κύπρος με τις έρευνες παρά τις τουρκικές προκλήσεις εδώ και καιρό, πολύ πριν φτάσουμε στην πλωτή εξέδρα και τη διεθνή ναυτική δύναμη που την περιφρουρεί. Αλλά έτσι φτάσαμε σε αυτό το αποτέλεσμα, όχι με υποχωρήσεις.
Όλα αυτά συνιστούν μια πραγματικά εθνική στάση την οποία η Ελλάδα έχει σήμερα περισσότερο ανάγκη από ποτέ και η οποία, πρέπει να ξανατονιστεί, δεν υπήρξε πάντοτε αυτονόητη, για μακρές περιόδους.
Τώρα όμως αυτά έχουν τελειώσει. Και είναι καιρός οι Τούρκοι να το καταλάβουν. Αξίζει ένα μπράβο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο γι αυτό. Και αξίζει, εν προκειμένω, ένα (σπάνιο) μπράβο και στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας που υποστηρίζουν την εθνική του στάση.
