Ο Κώστας Μουρσελάς υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας. Θα τον έλεγα και τυχερό.
Στα 37 του (1969) όντας δημόσιος υπάλληλος (παλιότερα είχε δοκιμάσει να γίνει βιολιστής) απολύεται από τη Χούντα. Τυχερός. Γίνεται γραφιάς. Συγγραφέας. Και όχι ένας όποιος-όποιος. Τα πεζογραφήματά του, τα θεατρικά του έργα, οι επιφυλλίδες του δείχνουν έναν εμπνευσμένο, βαθυστόχαστο τεχνίτη.
Βέβαια ο Κώστας δεν έγινε ακαδημαϊκός, δεν γράφηκαν γι αυτόν επαινετικές κριτικές. Δεν πήρε κρατικό βραβείο… Νομίζω το 2012 ένα βιβλίο του συμπεριελήφθηκε στις προκαταρκτικές «λίστες», αλλά ούτε βραβείο, ούτε έπαινο πήρε τελικά.
Καλύτερα! Μπορεί κάποιοι να βραβεύτηκαν και να ξαναβραβεύτηκαν αλλά μάταια. Ποτέ δεν θα φτάσουν τον Κώστα. Όχι μόνο στις πωλήσεις (αν κι αυτό λίγο δεν είναι) αλλά ούτε και στην εκτίμηση των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών του.
Διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα πούλησαν τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (δεν αναφέρομαι στην τεράστια τηλεοπτική επιτυχία του βιβλίου) και μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα τουρκικά και στα εβραϊκά. Ποιοι άλλοι κατάφεραν κάτι ανάλογο;
Να μείνω εδώ, χωρίς άλλα λόγια. Όμως θα παραθέσω κάποια σχόλια αναγνωστών του καταγεγραμμένα σε σχετικούς ιστότοπους. Αυτά τα σχόλια και οι έπαινοι των αναγνωστών του αξίζουν πολύ περισσότερο από τις δήθεν βαθυστόχαστες «κριτικές» που διαβάζουμε χρόνια τώρα για βιβλία «κολλητών» μας. Βιβλία και κριτικές που, ούτως ή άλλως, έχουν καταδικαστεί να χαθούν στη λήθη. Ιδού λοιπόν κάποιες κρίσεις αναγνωστών για τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά:
«Το διάβασα πρώτη φορά στα 22 μου, πριν 20 χρόνια. Το ξαναδιάβασα φέτος το καλοκαίρι. Το συναίσθημα έντονο, η αντίληψη για το νόημά του διαφορετική, η μαγεία του απίστευτη».
«Τα τελευταία 25 χρόνια που διαβάζω φανατικά, παραμένει στα 5 αγαπημένα μου βιβλία.ΥΠΕΡΟΧΟ!»
«Καταπληκτική καταγραφή μιας γενιάς από έναν μαέστρο της αφήγησης. Ανήκει στα κλασικά της ελληνικής λογοτεχνίας».
«Καλό ήτανε αλλά μου θύμισε οίκο ανοχής και είχε πολλές άσχημες λέξεις κάτι που εμένα δεν μου αρέσει…»
«Ελάχιστα βιβλία με έχουν συγκινήσει. Ελάχιστα έχουν μιλήσει τόσο βαθιά στην καρδιά μου. Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι και τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά το κατάφεραν. Είναι σπουδαίο να υπάρχουν τέτοιοι συγγραφείς Έλληνες και ξένοι, καθώς αποτελούν παράδειγμα και ελπίδα σε όσους από εμάς γράφουν για τον εαυτό τους ή έχουν εκδώσει κάποιο μυθιστόρημα, να γίνονται όλο και καλύτεροι. Να μάθουν να μιλάνε στις ψυχές γράφοντας. Υπέροχο πραγματικά».
«Το διάβαζα κρυφά γιατί η μαμά μου δεν με άφηνε μιας και ήμουν 11 χρονών, αυτό και το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή τα θεωρούσε ακατάλληλα!»
Φοβερό βιβλίο, διαβάζοντάς το σε κάνει να αναθεωρήσεις και τη δική σου στάση στη ζωή».
Χαίρε, Κώστα! Ακόμη κι αν βρίσκεσαι μέσα στου Άδη τα δώματα. Χαίρε.
