Εγκλημα χωρίς τιμωρία

Τους προσλάμβαναν (τρόπος του λέγειν) με μισθό κατώτερο του κατώτατου του εργάτη γης, τους στοίβαζαν σε παραπήγματα και τους επέβλεπαν με ένοπλους επιστάτες! Κι όταν οι δύστυχοι διεκδίκησαν δεδουλευμένα, προσέλαβαν άλλους.

Κι όταν συγκεντρώθηκαν τον Απρίλιο του 2013 να διεκδικήσουν το δίκιο τους, οι επιστάτες άνοιξαν πυρ. Ετσι βλέπετε γίνονταν για χρόνια οι μπίζνες στα 12.000 στρέμματα καλλιεργειών φράουλας της Μανωλάδας, με αυτά τα χέρια τα κακοπληρωμένα, 4.000 εργατών, πραγματοποιείτο ο τζίρος των 100 εκατομμυρίων ετησίως.

Το συγκεκριμένο περιστατικό που συνέβη σε Ανώνυμη Εταιρεία, παρακαλώ, δεν ήταν μεμονωμένο, ήταν ίσως ακραίο λόγω των πυροβολισμών, αλλά αυτό ήταν το καθεστώς της περιοχής, με διάφορες αφορμές άλλωστε είχε απασχολήσει την επικαιρότητα. Στις καλλιέργειες φράουλας της Μανωλάδας είναι προφανές ότι η ελληνική Δημοκρατία δεν λειτουργούσε.

Το καθεστώς των χιλιάδων παράνομων μεταναστών, οι οποίοι ζούσαν σε εγκαταστάσεις χωρίς αποχέτευση και πόσιμο νερό, που είναι παράνομο, δουλεύοντας 12 ώρες την ημέρα, που είναι παράνομο, ενώ πληρώνονταν εκτός συμβάσεων, που είναι παράνομο, δεν απασχόλησε ποτέ τις αστυνομικές αρχές, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τη Δικαιοσύνη.

Οταν οι επιστάτες της Ανωνύμου πυροβόλησαν και τραυμάτισαν τους διαμαρτυρόμενους, το πανελλήνιο πίστεψε ότι επιτέλους την πάτησαν οι δουλοκτήτες. Οτι μπορεί αυτοί που εμπορεύονται και εκμεταλλεύονται έτσι ανθρώπους σε ευρωπαϊκή χώρα να τιμωρηθούν επιτέλους παραδειγματικά. Κάποιοι σκέφτηκαν ότι ίσως δίνεται η ευκαιρία να ξεπλυθεί η ντροπή της περιοχής και της χώρας, να επιστρέψει η δημοκρατία στο πριγκιπάτο της Φράουλας. Σιγά μην ίδρωσε κανένας. Οι υπαίτιοι αφεντικά και επιστάτες αθωώθηκαν και με τη βούλα και του Αρείου Πάγου!

Ο,τι δεν αντελήφθη η ελληνική Δικαιοσύνη, την καραμπινάτη παραβίαση του άρθρου 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απαγόρευση καταναγκαστικής εργασίας) το επιδίκασε στους εργάτες από το Μπανγκλαντές το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στις 30 Μαρτίου ανακοινώθηκε ότι η Ελλάδα καταδικάστηκε γιατί επιτρέπει ατιμωρητί εμπόριο ανθρώπων και καταναγκαστική εργασία!

Εκτός της ηθικής δικαίωσης των εργατών και του ηχηρού ραπίσματος στους αναποτελεσματικούς μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης, η χώρα μας υποχρεώθηκε σε αποζημίωση 16.000 ευρώ σε καθέναν από τους ενάγοντες. Το συνολικό ποσό πλησιάζει το 1 εκατομμύριο ευρώ.

Κι εκεί που μας ξέφυγε ένας αναστεναγμός ανακούφισης, ότι επιτέλους έστω και έτσι δεν θα βαραίνει τη συνείδησή μας το κρίμα, έρχεται το υπουργείο Δικαιοσύνης, με επικεφαλής αριστερό υπουργό, και στις 30 Ιουνίου, την ημέρα που εκπνέει η δυνατότητα ένστασης, ζητεί επανεξέταση της υπόθεσης.

Το μόνο που θα πετύχουμε είναι η καθυστέρηση καταβολής των αποζημιώσεων –η ντροπή, ο διεθνής διασυρμός συνεχίζονται. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε άγνοια, «δουλειά των γραφειοκρατών του υπουργείου» είπαν και άρχισαν να τρέχουν για την αναίρεση της αίτησης επανεξέτασης.

Στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης της πολιτικής τάξης θα επέβαλλε αυτή η θλιβερή ιστορία να αποτελέσει αφορμή για μια κοινοβουλευτική διαδικασία ουσίας και αποφάσεων. Αλλά είναι ματωμένη ιστορία και εμείς προτιμούμε τα light θεάματα.