Η αποτυχία των νέων συνομιλιών για το Κυπριακό ήταν αναμενόμενη. Οχι γιατί δεν έγιναν όλες οι δυνατές προσπάθειες και υποχωρήσεις από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Αλλά επειδή δεν θέλουμε να αποδεχθούμε το ότι οι Τουρκοκύπριοι διαπραγματεύονται μόνο ό,τι επιτρέπει η Τουρκία. Μου το είχε εξομολογηθεί κορυφαίος τουρκοκύπριος παράγων, όταν ως αντιπρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου μετείχα και εγώ στις σχετικές ατέρμονες διαπραγματεύσεις (περίοδος 1999-2004).
Και η Τουρκία δεν πρόκειται υπό τις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες να παραιτηθεί από τα κεκτημένα της: την κατοχή του σχεδόν 40% του κυπριακού εδάφους, τη στρατιωτική παρουσία της στο μισό νησί και το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης ως εγγυήτριας δύναμης.
Στοιχείο κρίσιμο για την εκτίμηση της πραγματικότητας είναι και ο ασταμάτητος επί δεκαετίες και μεθοδικός εποικισμός του κατεχόμενου εδάφους από τούρκους υπηκόους, οι οποίοι προ πολλού έχουν ξεπεράσει σε αριθμό τους Τουρκοκύπριους. Πώς να τους διώξεις πια; Είναι η πλειοψηφία.
Η Τουρκία κατ’ επανάληψη επωφελήθηκε από τα αλλεπάλληλα λάθη της ελληνικής πλευράς: απόρριψη του σχεδίου Χάρντινγκ που θα έδινε στην Κύπρο ανεξαρτησία κατά τα πρότυπα της Μάλτας, παραβίαση των συνθηκών Λονδίνου και Ζυρίχης από τον Μακάριο, απόρριψη από Γεώργιο Παπανδρέου και Μακάριο του απίστευτα φιλελληνικού σχεδίου Ατσεσον, μη αποτροπή ακροτήτων από ελληνικής πλευράς σε βάρος Τουρκοκυπρίων. Και πάνω απ’ όλα το ολέθριο πραξικόπημα της χούντας σε βάρος του Μακαρίου, που έδωσε τη δικαιολογία για να εισβάλουν οι Τούρκοι στη μεγαλόνησο και να παγιώσουν έκτοτε την εκεί μόνιμη παρουσία τους. Ολα αυτά δυστυχώς βαρύνουν την ελληνοκυπριακή και την ελληνική πλευρά που επιδιώκοντας καλύτερη λύση κατέληγε να βρίσκεται μπροστά σε συνεχώς χειρότερες.
Ενας ψυχρός παρατηρητής θα μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί ότι από τη στιγμή που η Τουρκία πάτησε στρατιωτικά στην Κύπρο και εδραίωσε την εκεί παρουσία της δεν πρόκειται να παραιτηθεί ποτέ πια από τα κεκτημένα. Πολύ περισσότερο όταν έχει διαπιστώσει ότι είναι χωρίς ουσία οι πρωτοβουλίες του ΟΗΕ και φιλολογικού ενδιαφέροντος οι χλιαρές, αν όχι ανύπαρκτες πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ προς την τουρκική πλευρά. Περίτρανη απόδειξη η δήθεν ισότιμη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Η τελευταία παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας ανεχόμενη όλες τις αυθαιρεσίες της Αγκυρας. Και Κυπριακή Δημοκρατία και Ελλάδα, μολονότι πλήρη και ισότιμα μέλη της ΕΕ, σκύβουν το κεφάλι και ποτέ δεν προβάλλουν βέτο όπως δικαιούνται.
Θα πρέπει επομένως να παύσουμε να επιδιώκουμε με συνομιλίες τη λύση του Κυπριακού; Οχι, ποτέ! Οπως μου είχε πει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Είμαστε υποχρεωμένοι σε αέναο διάλογο με την Τουρκία. Γιατί ο τερματισμός του θα σημαίνει ή ότι ικανοποιήσαμε κάθε απαίτησή της ή πόλεμος. Η μικρασιατική συμφορά και ο ανεμπόδιστος «Αττίλας» στην Κύπρο αποδεικνύουν τις πολεμικές μας αντοχές».
Διερωτώμαι επίσης αν μπορεί πια να ασκηθεί αποτελεσματική πίεση στην Τουρκία του Ερντογάν ο οποίος ήδη ανακοίνωσε ότι έχει και σχέδια Β’ και Γ’ για την Κύπρο. Προβλέπει άραγε πέραν της απειλούμενης προσάρτησης και την κατάληψη όλου του νησιού μετά από κατάλληλη προβοκάτσια;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
