Το πλέον σοκαριστικό στο βίντεο των θλιβερών τεκταινομένων που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο ήταν το θέαμα των ίδιων των κοριτσιών με τα μετάλλιά τους, πάνω στο παρκέ. Παρακολουθούσαν τις «αθλοπαιδιές» των γεννητόρων εμβρόντητα, έντρομα, απελπισμένα. Πολλά έκλαιγαν, άλλα αγκαλιάζονταν μεταξύ τους σαν αυτόπτες μάρτυρες κάποιου νέου αιματοκυλίσματος του ISIS.
Οι δε προπονητές πάλευαν να τα προστατεύσουν από τους πλέον παλαβωμένους τιφόζι (για τους εξοικειωμένους με το ιταλικό πρωτάθλημα): τη μαμά και τον μπαμπά. Στην Ελλάδα, υποθέτω, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί με την κρίση. Με τις απανωτές εκπτώσεις στη δική σου ζωή (ηθικές, οικονομικές κ.ο.κ.) είναι αναπόφευκτο να εστιάζεις στο μόνο πεδίο που θεωρείς ότι εμπεριέχει ακόμα κάποιον κόκκο ελπίδας: τις επιδόσεις των παιδιών σου.
Η δική σου πετσοκομμένη φαντασίωση για επιτυχία αποκτά σάρκα και οστά σε ένα γκολ ή σε ένα ριμπάουντ (όσο να ‘ναι, στα σπορ τα αίματα ανάβουν περισσότερο και τα επιτεύγματα είναι πιο απτά και πιο φαντασμαγορικά). Η γονεϊκή ευγονική, βέβαια, αποτελεί εδώ και χρόνια παγκόσμιο φαινόμενο. Κάποιοι κρούουν από καιρού εις καιρόν τον κώδωνα. Ενδεικτικό το παράδειγμα του Ντάγκλας Ανταμς, καθηγητή Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι και επί σειρά ετών προπονητή νέων στο χόκεϊ επί πάγου.
Επιμένει να συντάσσει καθημερινά ένα ενημερωτικό e-mail με άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά, όπου καταγράφονται τα χειρότερα παραδείγματα παρεκτροπών ενηλίκων ανά τις ΗΠΑ. Μεταξύ άλλων, υπενθύμισε ότι σε μια μητέρα απαγορεύτηκε διά βίου να παρακολουθεί αγώνες μπάσκετ νέων στη Βόρεια Καρολίνα, επειδή επιτέθηκε σε ένα στέλεχος προκαλώντας του εκδορές στο πρόσωπο και στον λαιμό, ενώ ένας πατέρας σημάδεψε με όπλο τον προπονητή ποδοσφαιρικής ομάδας στη Φιλαδέλφεια (επειδή πίστευε ότι άφηνε τον εξάχρονο γιο του συνέχεια στον πάγκο).
Η εμμονή με τις ακαδημαϊκές δάφνες παίρνει πολλές και υπογείως «βίαιες» μορφές. Είναι ο ηλίθιος κομπασμός στα social media και στις σχολικές συναθροίσεις («Ο μικρός μου πήρε το Proficiency στο νηπιαγωγείο» κ.τ.λ.), η διαρκής, ύπουλη και παντελώς πληκτική υπενθύμιση της ανωτερότητας του δικού σου τέκνου μέσω της εκδήλωσης ψευδοενδιαφέροντος για τα παιδιά των άλλων: «Εσείς τελικά περάσατε τις εξετάσεις; Οχι, ε; Εμείς «μπήκαμε» από τους πρώτους» κ.ο.κ.
Η γονεϊκή αυτή ευγονική είναι συχνά εισαγόμενη. Διόλου τυχαίο ότι στην Ασία πλέον τα παιδιά έχουν μετατραπεί σε άλογα κούρσας (η νέα μόδα θέλει τους Κινέζους να εγγράφονται σε δημόσια σχολεία των ΗΠΑ για να γλιτώσουν από τον «ανταγωνιστικό ζουρλομανδύα του κινεζικού εκπαιδευτικού συστήματος»).
Εκτόνωσε τον γονεϊκό ναρκισσισμό σου σε οικείους σου (οι παππούδες είναι η πιο εύκολη και αναίμακτη λύση, καθότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι επιθυμούν να κάνουν χαρακίρι κάθε φορά που αρχίζεις να εξιστορείς εν ανατριχιαστική λεπτομερεία τον τελευταίο άθλο του δεκάχρονου γιου στον διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρείας). Ή φρόντισε να καυχιέσαι για την προσπάθεια και όχι για την επίδοση-βαθμό (είναι άλλο να κομπάζεις ότι η κόρη σου αγωνίζεται να διαβάσει το «Εγκλημα και τιμωρία» στη Β’ Δημοτικού και άλλο να λες ότι δεν υπάρχει άλλο παιδί σε ολόκληρο το σχολείο που να έχει εντρυφήσει στον Ντοστογέφσκι).
Σε άπταιστην ελληνικήν: «Get a life!». Αλλως ειπείν, «Αποκτήστε (δική σας) ζωή!».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Ιουλίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
