Το ευρωπαϊκό μπάσκετ προσπαθεί να αναπτυχθεί, να γίνει πιο ελκυστικό, όμως τα εμπόδια που έχει να ξεπεράσει δεν είναι χαμηλότερα από εκείνα που καλείται να ξεπεράσει η ελληνική οικονομία της κρίσης. Ο δρόμος της ανάπτυξης για το άθλημα στην Ευρώπη είναι δύσβατος και συχνά έπειτα από ένα βήμα μπροστά ακολουθούν δύο πίσω.
Το πρώτο μεγάλο ζήτημα του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι ο διχασμός και –σε σχέση με τον «βασιλιά των σπορ», το ποδόσφαιρο –η αδυναμία των διεθνών συνομοσπονδιών (FIBA, FIBA Europe) να ελέγξουν το άθλημα και να επιβληθούν στις διεθνείς και εθνικές λίγκες.
Κόντρα σε όλα αυτά το μπάσκετ, με την όποια δυναμική έχει, προσπαθεί να εξελιχθεί και η αλλαγή στον τρόπο διεξαγωγής της Euroleague έδωσε ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση. Το σύστημα των 16 ομάδων με 30 αγωνιστικές τόνωσε το ενδιαφέρον και πρόσφερε αέρα ανανέωσης και αισιοδοξίας στην κορυφαία διοργάνωσης της Ευρώπης.
Τα 10ετή συμβόλαια σε 11 ομάδες, ο μικρός αριθμός χωρών (τη σεζόν που έρχεται από τις 16 ομάδες οι πέντε θα προέρχονται από την Ισπανία) προκαλούν από την άλλη μεριά ανησυχία για τη διάρκεια του ενδιαφέροντος, που κινδυνεύει να ατονήσει και από την ανισότητα στα μπάτζετ.
Από τις 16 ομάδες, έχοντας περιορίσει στο ελάχιστο τον παράγοντα τύχη, οι οκτώ των προημιτελικών θα προκύπτουν από μια δεξαμενή 10-11 ομάδων, οπότε στα πλέι οφ και στο φάιναλ φορ θα επαναλαμβάνονται συνεχώς οι ίδιες παρουσίες. Κάτι που αντιμετωπίζει και το Champions League, έχοντας όμως μια ελαφρώς πιο μεγάλη «δεξαμενή» χάρη στο απρόβλεπτο του αθλήματος. Στο μπάσκετ 99% κερδίζει ο καλύτερος… Ο πιο τυχερός έχει τύχη στο χορτάρι, όχι στο παρκέ.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι ευρωπαϊκές ομάδες, με τους ελάχιστους πόρους, καλούνται να δημιουργήσουν ανταγωνιστικά σύνολα τα οποία θα αντέξουν στην καταπόνηση των 30 αγωνιστικών του α λα ΝΒΑ συστήματος, που διεξάγεται με συνθήκες Ευρώπης: χωρίς άνεση μετακινήσεων, με εθνικά πρωταθλήματα και με μικρότερο αριθμό παικτών να μοιράζονται την καταπόνηση.
Και όλα αυτά δεχόμενες και την «επίθεση» άλλων αγορών, οι οποίες πραγματοποιούν κανονική αφαίμαξη παικτών πρώτης γραμμής.
Από πέρυσι και πολύ περισσότερο δε εφέτος το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης, η Euroleague, φαίνεται να υποβιβάζεται από δεύτερη επιλογή της αγοράς σε τρίτη, ίσως και τέταρτη! Το ΝΒΑ αναπτύσσεται και «σαρώνει» ό,τι ξεχωρίζει ή υπάρχει περίπτωση να ξεχωρίσει στο μέλλον, ανοίγει νέες θέσεις εργασίας δελεάζοντας όλο και περισσότερους παίκτες να μην περάσουν τον Ατλαντικό, η αναπτυξιακή λίγκα (το NBDL που μετονομάζεται σε G-League λόγω της χορηγίας της Gatorade) γίνεται πιο ελκυστική για τους παίκτες που θέλουν να ανοίξουν την πόρτα του ΝΒΑ και εξ Ανατολών η Κίνα προσφέρει τεράστια ποσά για ένα λιγότερο κουραστικό πρωτάθλημα.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το ούτως ή άλλως εκτός συναγωνισμού ΝΒΑ από τα ουράνια όπου βρισκόταν έχει βρεθεί στη… στρατόσφαιρα. Η εκτόξευση έγινε με τη συμφωνία για τα τηλεοπτικά δικαιώματα που απέφερε ασύλληπτη αύξηση του salary cap, του ποσού που έχουν να διαθέσουν οι ομάδες.
Το salary cap αγγίζει πλέον εννιαψήφιο αριθμό! Κάθε ομάδα έχει να ξοδέψει 99.000.000 δολάρια για τα συμβόλαια που έως εφέτος ήταν 15. Από το 2010 έως το 2015 αυξήθηκε από τα 58 στα 63 εκατ., όμως την τελευταία τριετία η αύξηση που σημειώθηκε έφθασε το 57%, δηλαδή 36 εκατ. δολ. Λεφτά υπάρχουν και ξοδεύονται.
Επίσης από εφέτος τα συμβόλαια από 15 γίνονται 17, με το 16ο και το 17ο να ονομάζονται «two-way contract», διότι οι παίκτες που θα τα υπογράφουν θα αγωνίζονται μεταξύ ΝΒΑ και G-League. Τα συμβόλαια αυτά προσφέρουν εγγυημένα 75.000 που μπορεί να φθάσουν τα 275.000 δολάρια.
Αυτομάτως δημιουργούνται 60 επιπλέον θέσεις εργασίας, ενώ με τους νέους κανονισμούς οι ομάδες του ΝΒΑ μπορούν να έχουν μέχρι τέσσερις παίκτες στις 25 ομάδες της αναπτυξιακής λίγκας, που θα εισπράττουν $76.000. Δηλαδή άλλες 100 θέσεις εργασίας με καλές αποδοχές για έναν ταλαντούχο παίκτη που βγαίνει από το κολέγιο. Θα προτιμήσει να συμμετάσχει πρόωρα στο draft και να μη φύγει στην Ευρώπη, διότι με ένα καλό μηνιάτικο θα παραμένει στον προθάλαμο του ΝΒΑ.
Εξάλλου από τους 450 παίκτες που είχαν συμβόλαιο στο ΝΒΑ πέρυσι, οι 135, δηλαδή το 30%, ήταν παίκτες που είχαν κάνει το… αγροτικό τους στο πρώην NBDL, νυν G-League. Η οποία G-League αύξησε και εκείνη το salary cap και από 173.000 πήγε στα 209.000 δολάρια.
Παράλληλα οι Κινέζοι δημιουργούν πρωταθλήματα (ένα μεγάλο τον χειμώνα και ένα μικρό το καλοκαίρι) με μεγάλα συμβόλαια για τους ξένους που μπορούν να αποκτήσουν και ευτυχώς για την Ευρώπη ήταν μόλις δύο ανά ομάδα και τόσοι θα παραμείνουν προς το παρόν.
Ολα αυτά εξηγούν γιατί η Euroleague, και γενικότερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ, δεν μπορεί να κρατήσει τους καλύτερους παίκτες. Πριν από τρία χρόνια ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Νικολά Μιλουτίνοφ, ο Κιμ Μπιρτς δεν θα σκεφτόντουσαν να μην πάρουν τα συμβόλαια που τους δίνουν οι ευρωπαϊκές ομάδες. Ο Ααρον Τζάκσον δεν θα γυρνούσε την πλάτη στις προτάσεις που του έγιναν, ο Γιάννης Μπουρούσης δεν θα άφηνε το συμβόλαιό του στον Παναθηναϊκό. Οι δυο τους, ίσως και ο Φώτσης που έχει πρόταση, θα συνεχίσουν στην Κίνα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
