Πιο κακόγουστη,λαϊκίστικη και υποκριτική φιέστα από αυτή που στήθηκε με αφορμή της τοποθέτησης έξω από το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγια Παρασκευή ενός μνημείου…πεσόντων είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Πόσω μάλλον όταν πρωταγωνιστές της εκδήλωσης ήταν ο αιώνιος συνδικαλιστής της δημόσιας τηλεόρασης Παναγιώτης Καλφαγιάννης, η ανεκδιήγητη πρώην βουλευτής Κοζάνης των ΑΝΕΛ Ραχήλ Μακρή και ο γλυκομίλητος – «βγάλε το σκασμό» – καλλιτέχνης και Πρόεδρος της δημόσιας τηλεόρασης Διονύσης Τσακνής.
Το Μνημείο δημιουργήθηκε,λένε οι εμπνευστές του, για να μην ξεχνά ο λαός το «μαύρο» στην ΕΡΤ και τους εργαζόμενους που πέθαναν στο μεσοδιάστημα από το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης,τον Ιούνιο του 2013, έως την επαναλειτουργία της ΝΕΡΙΤ ενάμιση χρόνο αργότερα. Μάλιστα ο κ.Τσακνής έφτασε να κάνει την τουλάχιστον ατυχή σύγκριση των υπαλλήλων της ΕΡΤ που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το διάστημα με τους δολοφονημένους από τους συνταγματάρχες ήρωες του Πολυτεχνείου!
«Στα κάγκελα της ΕΡΤ δεν μπήκε το τανκ και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε τον Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε,όμως, το τανκ της ανεργίας και της ανασφάλειας και αυτή η ανασφάλεια και η ανεργία είναι που έστειλε τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο» είπε ο κ.Τσακνής ακολουθώντας πιστά τη γραμμή των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος που έστηναν κρεμάλες και μούτζωναν τη Βουλή φωνάζοντας ότι η «Χούντα δεν τέλειωσε το…1973»!
Μα τάχουν χάσει όλως διόλου οι άνθρωποι που μας κυβερνούν; Δεν βρέθηκε κάποιος σοβαρός πολιτικός προϊστάμενος του κ.Τσακνή να τον επαναφέρει στη τάξη; Δηλαδή τι παραπάνω έχουν οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους κατά την διάρκεια της κλειστής ΕΡΤ από εκείνους που πέθαναν μεταξύ του 1.100.000 ανέργων στον ιδιωτικό τομέα την εποχή των Μνημονίων Παπανδρέου, Σαμαρά – Βενιζέλου αλλά και Τσίπρα;
Και γιατί να υπάρξει μνημείο πεσόντων έξω από την ΕΡΤ κι όχι έξω από όλες εκείνες τις μεγάλες ή μικρές επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο, οδηγώντας στον άλλο κόσμο κάποιους εργαζόμενους; Και γιατί να μη υπάρξει μνημείο πεσόντων εκεί που πραγματικά έπεσαν νεκροί από επιθέσεις δολοφόνων – έξω από την Μαρφίν για τους τρείς ανθρώπους που έκαψαν οι κουκουλοφόροι αναρχοαυτόνομοι πετώντας μολότοφ και εύφλεκτα υγρά σε μια γεμάτη με κόσμο τράπεζα.Ή στον άγνωστο στρατιώτη για τους δεκάδες δολοφονημένους
πολίτες από τους επαναστάτες της πορδής της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν – τους οποίους σημειωτέον μέρος των συντρόφων της πρώτης φοράς Αριστερά εξακολουθεί να τους αντιμετωπίζει ως αντάρτες πόλεων ή ως πολιτικούς κρατούμενους;
Επιπλέον, πως είναι δυνατόν σε μια στιγμή που η χώρα χρειάζεται χαμηλούς τόνους, καταλαγή και συνεργασία των κοινωνικών εταίρων για να μπορέσει επιτέλους να κάνει το πολυπόθητο βήμα προς την ανάπτυξη,να γυρίσει στην κανονικότητα και να προσελκύσει ξένα κεφάλαια και επενδύσεις,να υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι επιμένουν με το μαχαίρι στα δόντια να χωρίζουν την κοινωνία σε «εμείς ή αυτοί»,να καλλιεργούν το μίσος και να ανοίγουν πληγές για να φανατίσουν τους «πυροβολημένους» υποστηρικτές τους;
Διότι,βλέπετε, το «μαύρο» στην ΕΡΤ – μία αναμφίβολα αυταρχική και λανθασμένη απόφαση του κ. Σαμαρά – αποτέλεσε το σύμβολο του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στους Γερμανούς, τα Μνηνόνια και την τρόϊκα εσωτερικού. Κι όσους προσπαθούσαν να κρατήσουν τη χώρα όρθια με μέτρα και θυσίες κόντρα στον λαϊκισμό και τα μνημειώδη ψέματα των μπουρδολογούντων Συριζαίων. Ψέματα που έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το πρόγραμμα της ΔΕΘ του 2014 – με εξαγγελίες αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις, με μειώσεις φόρων και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ με αυταπάτες για επιστροφή χωρίς θυσίες στην εποχή της αστακομακαρονάδας, και της ατέρμονης δημόσιας σπατάλης των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών, πρόωρων συντάξεων και ανήκουστων επιδομάτων.
Κάποιος στο τουίτερ σχολίασε το μνημείο της ΕΡΤ που δείχνει έναν νέο να αγωνίζεται να κρατήσει ανοιχτή μία πόρτα με την «βλάσφημη» ατάκα » Σπρώχτε ρε,όλοι να διοριστούμε». Δυστυχώς η δημόσια τηλεόραση – μέρος της οποίας αποτελούνταν από διορισμένους όλων των κομμάτων που δεν προσέφεραν κανένα έργο – αποτελεί το απόλυτο μνημείο της παρακμής του δημοσίου βίου.Το αποκορύφωμα της φαυλότητας και της πελατειακής λογικής που θάπρεπε όλοι μας να έχουμε κολλημένο στο μυαλό μας ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά και δεν θέλουμε να «γυρίσουμε την πλάτη μας στο μέλλον».
