Το σκάνδαλο Καμμένου

Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα εάν ένα μέλος της κυβέρνησης παραδεχόταν ότι είχε αλλεπάλληλες τηλεφωνικές επικοινωνίες (12 σε αριθμό, 21 λεπτά σε διάρκεια) με έναν ισοβίτη έμπορο ναρκωτικών, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο συγκεκριμένος κρατούμενος δικάζεται σε δεύτερο βαθμό από την τακτική Δικαιοσύνη, είναι σαφές ότι θα προκαλούσε πολιτικό και θεσμικό σάλο!

Μια τέτοια εμπλοκή της εκτελεστικής εξουσίας με τη δικαστική αποτελεί καραμπινάτη περίπτωση αντισυνταγματικής συμπεριφοράς, αφού παραβιάζει την ακρογωνιαία διάταξη του δημοκρατικού πολιτεύματος που απαιτεί τη σαφή διάκριση των εξουσιών. Και σε μια ευνομούμενη χώρα θα οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες στην παραίτηση του υπουργού, με σοβαρές συνέπειες και για την τύχη της κυβέρνησης.

Στην Ελλάδα, όμως, η οποία μπορεί να είναι στην Ευρώπη έχει, ωστόσο, θεσμούς υποσαχάριας Αφρικής, η στάση Καμμένου έχει φτάσει να επιβραβεύεται ακόμη και από τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος έφτασε να την παρουσιάζει ως πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς! Και από κοντά ο πάντοτε αμετροεπής κυβερνητικός εκπρόσωπος που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει» με περίσσιο θράσος έφτασε να ρωτάει με επιδεικτική και προκλητική άγνοια «μα υπάρχει νόμος που να απαγορεύει σε υπουργό να μιλάει σε υπόδικο;». Για να πάρει φυσικά την απάντηση-καταπέλτη από καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου, όπως ο Στ. Τσακυράκης, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει διαπράξει ένα θεσμικό σκάνδαλο.

Θα πείτε, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε, όλα μπορούν να συμβούν. Εξάλλου, ο ίδιος υπουργός ο οποίος με ψύλλου πήδημα μοιράζει αγωγές σε δημοσιογράφους για να φιμώσει την κριτική που του ασκούν έχει μια ιδιότυπη ασυλία. Από το βήμα της Βουλής έχει υποτιμητικά απευθυνθεί στην αντιπολίτευση «στα τέσσερα εσείς», χωρίς να αποβληθεί από τον Πρόεδρο του Σώματος, οδηγεί παρανόμως πολεμικά ελικόπτερα παρουσία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ χωρίς καμία συνέπεια, ενώ έχει κατηγορήσει ανοιχτά κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών του Μαΐου 2012 τον προηγούμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια ότι διοχέτευσε στους πολιτικούς αρχηγούς «πλαστά έγγραφα», χωρίς να ανοίξει μύτη!

Το να περιμένει κανείς από τον Πρωθυπουργό να πάρει αποστάσεις από τον υπουργό του και να ζητήσει το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης είναι αστείο. Πόσω μάλλον όταν ο κ. Τσίπρας βλέπει σε όλες τις δημοσκοπήσεις ότι το κόμμα του υπολείπεται της ΝΔ από 9,6 έως 16 ποσοστιαίες μονάδες και οποιοσδήποτε κλυδωνισμός στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα μπορούσε να οδηγήσει σε οδυνηρές για τον ίδιο πρόωρες κάλπες. Ωστόσο στη Δημοκρατία ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και όσες φορές η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε με αντιθεσμικά μέσα να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη –π.χ. τηλεοπτικές άδειες –της γύρισε μπούμερανγκ. Το ίδιο θα συμβεί και με το σκάνδαλο Καμμένου.